Έναν αιώνα πίσω μας στέλνει με το νέο του μυθιστόρημα ο Τάκης Θεοδωρόπουλος και μας επανασυστήνει τον Περικλή Γιαννόπουλο, που με τη θεατρική του αυτοκτονία έγινε ένας από τους πιο διάσημους αυτόχειρες. Βέβαια, ο γνωστός συγγραφέας είχε ασχοληθεί ξανά στο παρελθόν με τον Γιαννόπουλο, στο «Αδιανόητο τοπίο». Τώρα, βέβαια, στο «Εμείς οι εξωφρενικότεροι των παλαβών της Γης», ο Θεοδωρόπουλος βυθίζεται στον κόσμο του Γιαννόπουλο, στον τρόπο του, στην ιδιαίτερη μορφή του… «Όντως», λέει ο ίδιος, «στο 1991 και στο Αδιανόητο Τοπίο, ο ήρωας μου συνομιλεί με τον Περικλή Γιαννόπουλο κι αυτό αποδεικνύει ότι είναι μια προσωπικότητα που με απασχολεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Η σχέση μου μαζί του δεν ήταν τυχαία».
Σήμερα έχει πια δυναμική ο Γιαννόπουλος;
Σήμερα πια ελάχιστοι τον θυμούνται και τον αναφέρουν, ενώ υπήρξε ένας από τους πιο επιδραστικούς διανοούμενους του 20ού αιώνα: επηρέασε τους ζωγράφους, τους αρχιτέκτονες, τους ποιητές μ’ ένα έργο πολύ μικρό σε έκταση – έχουν σωθεί 4-5 κείμενα μικρής έκτασης. Ήταν όμως τόσο δυνατό το έργο του και η γραφή του που έφτασε μέχρι να μιλάει γι αυτόν ο Πικιώνης, ο Άρης Κωνσταντινίδης, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος… Δεν είναι καθόλου τυχαία προσωπικότητα.
Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε στη συγγραφή του βιβλίου;
Ένας από τους λόγους που έγραψα αυτό το βιβλίο, εκτός από το ότι με συγκινεί το έργο του και ότι με συγκινεί και η γραφή του, που είναι εντελώς ιδιοσυγκρασιακή και ιδιόμορφη, με ανάλογα ελληνικά, είναι ότι έχει ξεχαστεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Τον έχει οικειοποιηθεί μια ακροδεξιά που τον θεωρεί πνευματικό ταγό, επειδή μιλούσε για την Ελλάδα κλπ. Μιλάς για τον Γιαννόπουλο σήμερα και σου λένε τι θέλεις και ασχολείσαι με τον ακροδεξιό; Όμως δεν είχε καμιά σχέση με όλα αυτά, ήταν ένας άνθρωπος που αγάπησε πολύ την Ελλάδα και το ελληνικό τοπίο και προσπάθησε να φτιάξει μια αισθητική γι αυτό. Γράφει κείμενα που έχουν την αίσθηση της εξομολόγησης, είναι πολύ συναισθηματικά και είναι εντυπωσιακό το πώς ένας άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον χώρο που ζει και τον χώρο που χιλιάδες χρόνια βιώνει ο ελληνισμός.
Δεν ήταν ένας απλός λογοτέχνης, ήταν κάτι περισσότερο…
Ασφαλώς! Καταρχήν ήταν ένας… τύπος των Αθηνών, δεν περνούσε απαρατήρητος. Ήταν ωραίος άνδρας, δανδής, εντυπωσίαζε. Στα κείμενά του βλέπει κανείς πως ούτε ο τρόπος που σκεφτόταν δεν περνάει απαρατήρητος. Ο Γιαννόπουλος λέει ξεχάστε αυτά που σας μαθαίνουν στις ακαδημίες ζωγραφικής στο Μόναχο κι αλλού, στρέψτε τα ματιά σας στο ελληνικό τοπίο κι αυτό θα σας επιτρέψει να κάνετε πραγματική τέχνη, μια εντελώς δική σας και ελληνική τέχνη – και είναι αυτό που τότε έκανε εντύπωση και αποτέλεσε σημείο θαυμασμού. Αυτό που λέει στις αρχές του 20ού αιώνα ο Γιαννόπουλος είναι κάντε αυτό που κάνουν στην Ευρώπη οι ιμπρεσιονιστές, που πήραν τα καβαλέτα τους και πήγαν στο φως που βλέπουν τα μάτια τους…
Είναι κι αυτός και ο Συκουτρής με τον οποίο είχατε καταπιαστεί στο «Βερονάλ» εικόνες μιας άλλης Ελλάδας που λοιδωρήθηκε από έναν λάθος νοούμενο προοδευτισμό; Είναι μήπωςς ένα μόνιμο στοιχείο της χώρας μας;
Έχετε δίκιο. Όντως μετά τη μεταπολίτευση έχουμε την τάση να τα διαβάζουμε όλα πολιτικά και με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο. Ε δεν έχουν όλα ιδεολογικό πρόσημο και δεν είναι όλα πολιτικά! Υπάρχει μια διανόηση, και η Ελλάδα δόξα το Θεό έχει βγάλει τέτοιους διανοούμενους, που προσπάθησε να σκεφτεί και να αναδείξει την Ελλάδα με τον δικό της τρόπο.
Ασχολείστε με παρεξηγημένους ήρωες και τους προσεγγίζετε μ’ ένα υβριδικό τρόπο…
Ναι είναι υβριδικό το μυθιστόρημα, έχει βιογραφία, έχει μυθοπλασία, στηρίζομαι όμως στα πραγματικά ιστορικά στοιχεία. Αυτή είναι δουλειά του μυθιστοριογράφου: παίρνει την πραγματικότητα και τη δείχνει στις δυνατότητές της, στο εν δυνάμει της.
Μπήκατε στον πειρασμό να τροποποιήσετε τελείως την ιστορία και να την πάτε σε άλλα κανάλια;
Όχι γιατί θα πρόδιδα την θέμα μου. Πρέπει να είσαι προσεκτικός και να σέβεσαι τα όρια και τους περιορισμούς που το ίδιο το θέμα σου επιβάλει.
Ανακαλύψατε κάτι νέο για τον Γιαννόπουλο γράφοντας το βιβλίο;
Εκείνο που συνειδητοποίησα και αποφάσισα να γράψω το βιβλίο είναι το ότι κατάλαβα στην εποχή της δικής μου ωριμότητας ότι ο Γιαννόπουλος είναι ένας κλασικός Έλληνας Ευρωπαίος: πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει έναν σπουδαίο ρόλο στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, έναν αυτοδύναμο ρόλο. Διότι μια πίστη στη δημιουργία και στην καλλιτεχνική δημιουργία είναι κάτι που μας φέρνει κοντά στην Ευρώπη…
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
