Το έργο της Αργυρώς Χιώτη στο θεατρικό χώρο έχει αφήσει ισχυρό αποτύπωμα, με σκηνοθεσία σε παραστάσεις που δεν δίστασαν να αναμετρηθούν με το καινούργιο, το πρωτότυπο και πάντως το ανανεωτικό. Για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σκηνοθέτησε τον «Ερωτόκριτο» του Βιντσέντσου Κορνάρου, χρησιμοποιώντας την ποίηση, αλλά και την αγωνιστικότητα των γυναικών της Τεχεράνης.
Ποια ακριβώς νέα στοιχεία βάζετε στο έργο;
Καταρχάς να σας πω ότι έχουμε κρατήσει το λόγο του Κορνάρου, απλώς έχουμε κάνει μια διασκευή κρατώντας την ιστορία, αλλά από τους δέκα χιλιάδες στίχους εμείς έχουμε κρατήσει περίπου τους 700. Ωστόσο η ιστορία εξελίσσεται κανονικά και μιλάμε αυτήν τη γλώσσα, ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, που έχει μια μουσικότητα και μια ιδιαιτερότητα. Μέσα σ’ αυτό, σε δυο μικρά αποσπάσματα, έχουμε εντάξει κάποιους στίχους του Σεφέρη, που είχε γράψει για τον Ερωτόκριτο και κυρίως ένα ποίημα, στη μέση του έργου, που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση, από μια Ιρανή που ζει στην Τεχεράνη, τη Ραχήλ Σαλαφχάρ, η οποία μας έδωσε ένα υπέροχο κείμενο, σαν ένα γυναικείο μανιφέστο. Όλη η ματιά μας έχει να κάνει μ’ αυτό: είναι σαν να βλέπουμε την ιστορία από τη μεριά της Αρετούσας. Εκείνη κινεί τα νήματα, εκείνη πηγαίνει την ιστορία μπρος, είναι διεκδικητική κι εκείνη φτάνει τα πράγματα στα άκρα.
Εστιάζετε στη γυναίκα, υιοθετείτε τη γυναικεία ματιά του Ερωτόκριτου…
Ακριβώς και δεν είναι μακριά από την ίδια την ουσία του έργου. Μελετώντας εκείνη την περίοδο είδαμε ότι εκείνη την εποχή το γυναικείο ζήτημα είχε ήδη αρχίσει να απασχολεί.
Η επικαιρότητα γύρω από τη χειραφέτηση κυριαρχεί με κάποιο έμμεσο τρόπο και στην παράσταση;
Ναι και με την ιδέα της σύγκρισης με ό,τι γίνεται στην Τεχεράνη και με τον αγώνα των γυναικών εκεί. Σε μια σκηνή του έργου υπάρχει ο κύρης, ο πατέρας της Αρετής που τη βγάζει από τη φυλακή, αφού πρώτα την χτυπάει και της κόβει την κοτσίδα και αμέσως από εκεί μας ήρθε η ιδέα της σύνδεσης με την Τεχεράνη.
Είναι, πάντως, μια πικρή διαπίστωση ότι αιώνες μετά τα ίδια ζητήματα επανέρχονται με διαφορετικό τρόπο…
Φυσικά και νομίζω ότι αφορούν όλους τους ανθρώπους. Μιλάμε για τη γυναίκα, αλλά έχει να κάνει με το πόσο ελεύθερος είναι ένας άνθρωπος και το πόσο οι αποφάσεις του είναι σύμφωνες με την καρδιά του. Είναι ζητήματα που απασχολούν όλους, είτε γυναίκες, είτε άνδρες.
Εναλλάσσετε ηθοποιούς στον ίδιο ρόλο…
Ναι, έχουμε τέσσερις Αρετούσες, τρεις Ερωτόκριτους, δύο αφηγητές, γιατί όλο είναι ένα ποίημα και βασιζόμαστε πολύ στην αφήγηση, σαν να είμαστε μια παρέα ανθρώπων που μπαίνουμε και βγαίνουμε στην ιστορία. Είναι σαν μια αφηγηματική σκυτάλη, η οποία ακολουθεί μια ενηλικίωση, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Γενικά σε όλη σας την πορεία πειραματίζεστε, δοκιμάζετε πράγματα…
Με βοήθησαν σ αυτό πολύ οι ηθοποιοί, γιατί κάνουν τα πάντα στη σκηνή. Κάνουμε ιδιαίτερα τα πράγματα του έργου: για παράδειγμα οι κονταρομαχίες στον Ερωτόκριτο σε μας έχουν γίνει χορευτικοί αγώνες. Παίζουμε πολύ με τη μουσικότητα και το χορό
Το θέμα του έρωτα έρχεται σε δεύτερη μοίρα;
Καθόλου! Μα αυτό είναι που μας συγκινεί και μας συν-κινεί. Υπάρχει ο πόθος, αυτό το απόλυτο, που εμείς χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα για άλλες καταστάσεις και στην παράσταση υπάρχει αυτός ο έρωτας και το χαιρόμαστε πολύ. Είναι στιγμές πόθου, έλξης μ’ αυτόν τον λόγο του Κορνάρου που είναι ο Έλληνας Σαίξπηρ.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
