Καρίνα Ιωαννίδου
Τεντώνω το κορμί και σηκώνω τα χέρια στο ύψος του στήθους. Όσο νιώθω τη δύναμη να μεταφέρεται από τα πόδια στο σώμα και μετά στα χέρια, τόσο σφίγγω τις γροθιές μου μέσα στα γάντια του μποξ. Ρίχνω τυφλές μπουνιές στον αντίπαλο με όλη μου τη δύναμη και του φωνάζω για να τον κρατάω απασχολημένο, αφαιρώντας του έτσι χρόνο να σκεφτεί καθαρά. Δέχομαι καταιγισμό χτυπημάτων. Με γρονθοκοπεί μανιασμένα. Πέφτω κάτω, ξανασηκώνομαι. Τα κροσέ του μπορούν να διαλύσουν ακόμα και υπεραθλητή. Καμπανάκι. Είναι σαν να πέρασαν δέκα γύροι, ενώ μόλις έχουν τελειώσει δύο. Τρίτος γύρος. Η αντοχή του είναι απίστευτη. Το σφυροκόπημα ανηλεές. Ο μποξέρ με ρίχνει στα σχοινιά με μια μπουνιά κάτω ακριβώς από τον δεξιό πνεύμονα. Σφαδάζω από τον πόνο, χάνω την ισορροπία μου, πέφτω στο καναβάτσο. 1, 2, 3 μετράει ο διαιτητής. Παύση. Μετά ακούω το κοινό που αλαλάζει «Νοκ άουτ, νοκ άουτ»!
Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου. Δεν βλέπω χρώματα. Περιβάλλομαι μόνον από ψυχρό λευκό. Πέθανα σκέφτομαι. That’s it! Τρομάζω. Μετά το ξανασκέφτομαι «Ε, τι κι αν πέθανα; Και που ζούσα, ευτυχισμένος ήμουνα; Βρε άι σιχτίρι, σας βαρέθηκα όλους!». Βογκάω άρα Ζω. Νιώθω τις αρθρώσεις μου να έχουν πάρει φωτιά.Έχω ένα αίσθημα πίεσης γύρω από το κεφάλι.Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Αυτό το αίσθημα πνιγμού με πανικοβάλει. Και τι δεν θα έδινα για μιαν ανάσα. Συνειδητοποιώ, εκ των υστέρων, ότι αυτή η αυτοματοποιημένη διαδικασία καθόλου αυτονόητη δεν ήταν. Να αναπνέω. Να ένας τρόπος να βιώσω την ευτυχία! Τόσο σπαταλημένη ζωή… Τόσες ημέρες που εκχωρήθηκαν στο ασήμαντο, τόσες συνεδρίες με τον ψυχοθεραπευτή μου… τόσες αναζητήσεις μιας ευτυχίας που περνούσε μέσα από τη δυστυχία των άλλων… «Σκέψου όσους υποφέρουν ή είναι λιγότερο προνομιούχοι από σένα κι αμέσως θα αισθανθείς καλά για όσα ήδη έχεις…» μου έλεγαν. Πάντα ξεκινούσα με όσους βρίσκονται στα νοσοκομεία χωρίς ελπίδα να αναρρώσουν. Μετά, με όσους ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν σαν τις μύγες αλλά που ο θάνατός τους δεν αφορά κανέναν παρά μόνον τη στατιστική. Μετά, με ομάδες εξαθλιωμένων προσφύγων, λαχανιασμένων από το κυνηγητό της ελπίδας… Και μετά; Μετά από τόσες χριστιανικές σκέψεις shit, καθόλου καλύτερα δεν αισθανόμουνα. Γύρω μου, ακούω βαριές ανάσες, αναστεναγμούς, βογκητά… «Βοήθεια, πεθαίνω» φωνάζει κάποιος από το διπλανό κρεβάτι. Του απαντάω: «Ναι, ρε φίλε, κι εμείς πεθαίνουμε. Άσε μας να πεθάνουμε, τουλάχιστον, με την ησυχία μας»…
Καθώς βυθίζομαι στο έρεβος της παραίτησης ακούω μια φωνή να με προστάζει: «Χτύπα τον, πάλεψε, μην τα παρατάς». «Βγήκα νοκ αουτ, ξέχασες;» ψιθυρίζω. «Στον επαναληπτικό αγώνα θα κριθεί ο τελικός νικητής! Είσαι μαχητής! Πιστεύω σε εσένα!». Παραξενεύομαι. Ποιος είναι αυτός ο άγνωστος που με ανιδιοτέλεια με εμψυχώνει, με παρακινεί να ζήσω; Αξίζω να ζήσω; Ξαφνικά θυμάμαι πόσα πράγματα θα ήθελα να κάνω. Καθετί που άφησα στην άκρη ή δεν το άρχισα ποτέ. Τώρα, θέλω ξαφνικά να ασχοληθώ με όλα αυτά που σαν παιδί ονειρεύτηκα πριν πέσω στη λούμπα του ανικανοποίητου. Τώρα θέλω να ζήσω, να αγαπήσω τους ανθρώπους, να αγωνιστώ μαζί τους για ευγενείς σκοπούς, να γελάσω, να κλάψω, να ευτυχήσω, να δυστυχήσω… Καμπανάκι! Μπαίνω στον επαναληπτικό αγώνα με άλλον αέρα! Ξαφνικά νιώθω τους πνεύμονές μου να ανοίγουν. Παίρνω βαθιές ανάσες και φωνάζω «Θέλω να ζήσω ΟΕΟΟΟΟΟ»! Και μετά ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ανθρώπους παρατεταγμένους σε σειρά να με επευφημούν, να με χειροκροτούν, να μου φωνάζουν «Μπράβο, κύριε Θανάση!», «Νίκησες κύριε Θανάση!». Μετά από 16 ημέρες «πάλης» ξύπνησα από το κώμα και σήμερα βγαίνω από τη ΜΕΘ. Όπερ μεθ-ερμηνευόμενον: Το εγώ μου τσαλακώθηκε αλλά η ψυχή μου ατσαλώθηκε. Καθώς οι ρόδες του φορείου κυλάνε με θόρυβο πάνω στο δάπεδο του νοσοκομείου, γυρίζω το κεφάλι μου προς τη βαριά πόρτα της εντατικής και φωνάζω δυνατά: «Κουράγιο, παιδιά! Παλέψτε! Θα είμαι εδώ και θα σας περιμένω!»
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
