της Σοφίας Γερμανού
Περιμέναμε πως και πως τη σύνοδο κορυφής των ηγετών του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μετά από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, κάτω από την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ και τα άγρυπνα μάτια του φιλότουρκου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ. Από την στιγμή που έγιναν οι σχετικές δηλώσεις από τις δύο πλευρές, τα σχόλια και οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Τι δώσαμε, τι χάσαμε, τι πήραμε και τι κερδίσαμε. Πόσο μεγάλος “παίχτης“ είναι ο Ερντογάν κλπ.
Είναι όλοι αυτοί που βλέπουν τον Ερντογάν ως ένα «μεγάλο ηγέτη» και τον Έλληνα πρωθυπουργό ως κάποιον που πειθαρχεί στις αμερικάνικες εντολές και που στο Βίλνιους έδωσε «γη και ύδωρ» στον Ερντογάν, προκειμένου να συνεχίσει να έχει την εύνοια των ΗΠΑ. Και πως για τις καλές μας προθέσεις θα λάβουμε δωρεάν κάποια οπλικά συστήματα τα οποία θα μας κάνουν δώρο οι Αμερικανοί.
Υπάρχει φυσικά και η άλλη άποψη, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο «Μεγάλος Ηγέτης». Πήγε στο Βίλνιους με τον αέρα του νικητή των τελευταίων εκλογών, συνομίλησε με τον Ταγίπ Ερντογάν, τον επίσης μεγάλο νικητή των εκλογών στην Τουρκία, αλλά ο Τούρκος πρόεδρος παρουσιάστηκε στη συνάντηση, λίγο πολύ με χαμηλά το κεφάλι και με κομμένα τα φτερά. Ένας ηγέτης που «αναγκάστηκε» να συμφωνήσει για την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, με το αζημίωτο φυσικά, αφού εξασφάλισε ως αντάλλαγμα την υπόσχεση Μπάιντεν ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να επηρεάσει το κογκρέσο και να δοθούν στη Τουρκία τα F-16. Και φυσικά η ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ πρέπει πρώτα να εγκριθεί από την Τουρκική εθνοσυνέλευση, και μετά να πάρει η Τουρκία τα F–16, αφού καμφθούν οι αντιστάσεις του Μενέντεζ και όχι μόνο, και η Τουρκία αποδεχτεί τους όρους του κογκρέσου. Φαίνεται ότι έχουμε μεγάλο δρόμο ακόμη για να δούμε έργα και όχι λόγια.
Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να υιοθετήσω απόψεις αν υπάρχουν ηγέτες μεγάλοι ή μικροί και δυνατοί ή αδύναμοι παίχτες. Αυτό που όμως κατανοώ, από τα όσα είδαν μέχρι στιγμής το φως της δημοσιότητας και ακούστηκαν από επίσημα και ανεπίσημα χείλη (όπως είναι φυσικό, όσο θα περνάνε οι ημέρες ολοένα και περισσότερες πληροφορίες θα διαρρέουν από τη συνάντηση και το παρασκήνιο της και ίσως κατανοήσουμε την «φιλική επίθεση Ερντογάν»), είναι ότι οι Αμερικανοί φίλοι μας θέλουν ήρεμα νερά στην περιοχή της Μεσογείου. Μέσα από αυτό το πνεύμα, τα Αμερικάνικα συμφέροντα στην περιοχή προηγούνται όλων των άλλων, κι έτσι θα ασκήσουν πιέσεις για να κρατήσουν, ή έστω να προσπαθήσουν να κρατήσουν στην Δύση την Τουρκία, η οποία μέχρι στιγμής πατάει ακόμη σε δύο βάρκες.
Για να το πετύχουν αυτό είναι βέβαιο ότι υποσχέθηκαν δωράκια στον Ερντογάν, όπως οικονομική στήριξη, τα F–16 και την προοπτική ένταξης Τουρκίας στην Ε.Ε. και όχι μόνο. Φυσικά κάτι έταξαν και στη δική μας πλευρά. Την ισχυρή στήριξη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ένα αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή και την ασφάλειά της από τις επεκτατικές βλέψεις και απειλές της Τουρκίας. Τι πρέπει να κάνει γι αυτές τις αμερικάνικες παροχές η Ελλάδα; Να βάλει νερό στο κρασί της και να συζητήσει με την γείτονα τα προβλήματα που η Τουρκία έθεσε ή θα θέσει στο τραπέζι, και εφόσον κάπου σκοντάψουν οι διαπραγματεύσεις που θα γίνονται, να οδηγηθούμε στη Χάγη και να αποδεχτούμε τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Έτσι μετά από απειλές όπως «θα‘ρθούμε νύχτα» ή «θα στείλουμε ένα πύραυλο», ο Ερντογάν παρουσιάστηκε ως ένας “συνετός και ειρηνιστής ηγέτης“ και με τόνους χαμηλούς έκανε φιλική επίθεση στην Ελλάδα. Κατά δήλωση του «… δε θέλουμε να αυξήσουμε τους εχθρούς μας, αλλά να αυξήσουμε τους φίλους μας…». Και για να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις του Μενέντεζ και του Ελληνοαμερικανικού λόμπυ, ο Ερντογάν δήλωσε ότι «τα F-16, δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας».
Είναι γεγονός ότι ο Ερντογάν προσαρμόζει το λόγο και το ύφος του ανάλογα με τις ανάγκες και τα συμφέροντά του. Σήμερα και ειδικά μετά τους σεισμούς αντιμετωπίζει στο εσωτερικό του μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Εχει ανάγκη την Ευρωπαϊκή και Αμερικάνικη οικονομική στήριξη. Παράλληλα θέλει πάση θυσία τα F-16 και θα κάνει τα πάντα για να τα εξασφαλίσει.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος. Ότι δεν αγάπησε ξαφνικά την Ελλάδα. Ξέρουμε επίσης πώς λειτουργεί το βαθύ κράτος στην Τουρκία. Αν το 1922 ή το 1955 με το πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη, είναι μακριά, και δεν έχουμε μάθει πως λειτουργεί και δρα η τούρκικη πολιτική, το 1974 και η τούρκικη εισβολή στην Κύπρο είναι εδώ και 49 χρόνια η ζωντανή απόδειξη του τι λένε, τι εννοούν και τι πράττουν οι Τούρκοι ηγέτες.
Το κυπριακό είναι η μεγαλύτερη ντροπή και η μεγαλύτερη πληγή του Ελληνικού Έθνους. Είναι μια πληγή που αφέθηκε να αιμορραγεί και να κακοφορμίζει. Γιατί; Η Ελλάδα δεν άσκησε ποτέ τα εγγυητικά της δικαιώματα. Η Ελλάδα ποτέ δεν έθεσε το κυπριακό ως θέμα εισβολής και κατοχής. Η Ελλάδα, ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ δεν απαίτησαν ποτέ από την Τουρκία να σηκώσει τα κατοχικά της στρατεύματα από την Κύπρο, αφού αποκαταστάθηκε η νομιμότητα και η συνταγματική τάξη.
Επομένως καλή και καλοδεχούμενη η «επίθεση φιλίας» του Ερντογάν. Οι καλές του προθέσεις όμως μέχρι που φτάνουν; Στις 20 Ιουλίου και πάλι θα είναι στην κατεχόμενη Κύπρο. Θα κάνει νέες δηλώσεις. Ίσως να εξαπολύσει και νέες απειλές κατά της Κύπρου. Ποιος θα απαντήσει όμως στον Ερντογάν;
Ήδη την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, ο Ομέρ Τσελίκ, εκπρόσωπος του ΑΚΡ, του κόμματος του Ερντογάν, δήλωνε: «Η Ελλάδα πρώτα θα αποστρατικοποιήσει τα νησιά, θα αναγνωρίσει τουρκική μειονότητα στη Θράκη, θα δεχτεί δύο κράτη στην Κύπρο, θα σταματήσει να πνίγει μετανάστες στη θάλασσα και μετά θα αρχίσει ο διάλογος».
Τάδε έφη ο Τσελίκ, κι εμείς χαριεντιζόμαστε στα παράθυρα των τηλεοράσεων με τη ψευδαίσθηση ότι κάτι άλλαξε στα ελληνοτουρκικά, και ανάμεσά μας κάποιοι δηλώνουν ότι είμαστε “έτοιμοι να κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στις επιδιώξεις μας, όχι όμως στις κόκκινες γραμμές μας”!
Αλλά τελικά, ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές μας;
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
