Ας μην αλληλο – μηνυθούμε, φέτος…

της Καρίνας Ιωαννίδου

Είμαι “drapetis bruscellensis”, σπάνιο είδος «μύγας», που μετανάστευσε απ΄ το βοτανικό κήπο των Βρυξελλών, έφτασε εδώ κι έπεσε σε «ερωτική» εντομοπαγίδα. Ναι, oui… έζησα την αυταπάτη, mais, έμεινα εδώ αμανάτι. Περσινά ξινά σταφύλια. Όχι, δεν είμαι ξινός. Δεν είμαι ούτε και μελένιος κι ας «πιάστηκα» σε ξόβεργα με «μέλι». Αν ήμουνα γλυκό θα ήμουνα μιλφέιγ λεμονιού. Επειδή την εμπιστεύτηκα, αφέθηκα να με κάνει ζύμη να με πλάσει, να με κόψει κομματάκια, να με αποθηκεύσει στο ψυγείο μέχρι να έρθω να ωριμάσω -γιατί έτσι κάπως είναι οι σχέσεις των ανθρώπων: πλάθονται, ζυμώνονται, αποθηκεύονται, ωριμάζουν-. Εμένα, όμως, εκείνη με «ξέχασε» για καιρό στο θάλαμο ψύξης και έτσι «πήρα» να πικρίζω… Εκεί, η καρδιά μου συρρικνώθηκε, πάγωσε και έκτοτε δεν επανήλθε ποτέ σε φυσιολογικά επίπεδα. Χρειάζομαι χρόνο, ηρεμία και ένα γερό πασπάλισμα με άχνη ζάχαρη για να φτάσω πάλι στο δεύτερο στάδιο της συγκεκριμένης διαδικασίας, για να νιώσω την αίσθηση που αφήνει στο σώμα το άπλωμα της ζεστής, βελούδινης κρέμας μιλφέιγ.

Ζω σε πολυκατοικία, απομονωμένος. Σχήμα οξύμωρο, ωστόσο, γιατί πώς μπορώ να βρω την ηρεμία μου ανάμεσα σε ένα τσούρμο πολυθόρυβων, αγενών ανθρώπων. Η φωνή της λογικής μου συγκρούεται με τις φωνές του παραλογισμού τους. Συχνά έρχομαι σε αντιπαράθεση μαζί τους κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα το χάσμα μεταξύ μας ολοένα να βαθαίνει… Γείτονες, αυτή η «λαίλαπα». Με χαρακτηρίζουν «ξένο» σώμα, βόρειο με ψυχρό συναίσθημα. Με λένε κι αντικοινωνικό γιατί αποφεύγω να μπαίνω στο ασανσέρ μαζί τους. Αλλά, πώς να συνυπάρξουμε σε ένα τόσο στενό χώρο; Ναι, είμαι «τρελός», είρωνας, αλαζόνας. Ναι, είμαι μια «μύγα» Βρυξελλών, επίμονη που την «πέφτει» σε «λυκόσκυλα» που «γαυγίζουν» σε ώρες κοινής ησυχίας, που χώνουν παντού τις υγρές τους «μουσούδες»! «Κι αν εσείς έχετε πατέρα σκύλο και μητέρα λύκαινα… οι δικοί μου οι γονείς, σας ξεπέρασαν σε γενετικό συνδυασμό», τους φώναξα μια μέρα που γίναμε «μαλλιά κουβάρια» με αφορμή και πάλι την μη τήρηση του κανονισμού της πολυκατοικίας, την «αναρχία», τους βαρβαρισμούς τους. Τότε, εκείνοι με αποκάλεσαν «ταραχοποιό στοιχείο». «Σιγά, μην είμαι κι ο Μπάμπης ο Σουγιάς»! «Η λογική κι η ηθική «πεθάναν» νέες. Θεός σχωρέστες», ούρλιαξα, κι έτσι έκλεισε κι αυτός ο «ακαδημαϊκός» κύκλος συζητήσεων.

Βρίσκομαι σε φάση συναισθηματικής αποτοξίνωσης. «Τρέφομαι» με ένα φλιτζάνι ελπίδα την ημέρα χωρίς, ωστόσο, βάσιμες προσδοκίες για αλλαγή κλίματος ένθεν και ένθεν. Δεν τίθεται πλέον θέμα εμπιστοσύνης για ανθρώπους που με «ματαιώνουν». Αποφεύγω τους «επιθετικά» φιλικούς χαρακτήρες γιατί τώρα γνωρίζω ότι οι άνθρωποι συχνά αλλάζουν συμπεριφορά ανάλογα με τι είναι επωφελές για αυτούς. Το μόνο που δεν αλλάζουν σίγουρα είναι «σκατοχαρακτήρα». Αποφεύγω τους εγωιστές, τους μισαλλόδοξους, τους αλλοτριωμένους, δηλαδή -για να μην το πολυκουράζω- τελευταία, τους αποφεύγω όλους… «Καλύτερα μονήρης, ρε ξόπλια!». Ε, ναι, όταν με προκαλούν αντεπιτίθεμαι. Βγαίνει το «έντομο» από μέσα μου… Όπως, τώρα, που έγινα αυτήκοος μάρτυς του παρακάτω διαλόγου. Πείτε με ωτακουστή αλλά πάλι για μένα συζητούσανε οι γκιόσες έξω, στον κοινόχρηστο διάδρομο. Τοποθέτησα ένα γυάλινο ποτήρι από το στόμιο πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του εξώπορτας. Έβαλα το αυτί μου στη βάση του ποτηριού και τα άκουσα όλα «τζάμι»…

-Καλέ, αυτός όσο πάει και χειροτερεύει. Τον συνάντησα στην είσοδο, και μέρες που είναι είπα να του πω ένα «Χρόνια Πολλά» …

-Κι εκείνος;

-Εκείνος μούγκρισε σαν άγριο ζώο… Ε, δεν κρατήθηκα «μουγγός είσαι;» τον ρώτησα.

«Και κουφός και τυφλός» μου απάντησε. «Δεν σκέφτεσαι ότι σε μια κοινωνία πρέπει να συνυπάρχεις αρμονικά με τους άλλους… «Δεν κάνω σκέψεις…» μου απάντησε. «Μόνο τα ζώα δεν κάνουν σκέψεις», του φώναξα, έξαλλη… «Γι΄ αυτό και δεν αυτοκτονούν…» μου «πετάει» ο παρανοϊκός κι απομακρύνεται…

-Καλέ, ναι, τις προάλλες, δεν έριξε απωθητικό σπρέι στο τσιουάουα της διπλανής; Το σκυλί από τότε παρουσίασε ψυχολογικά. Το παρακολουθεί ειδικός.

-Αμ, η αλληλογραφία που χάνεται. Ρίχνει στο κενό πίσω από τα γραμματοκιβώτια τους λογαριασμούς για να λήξουν και να «τρέχουμε». Κακόψυχος, χαιρέκακος…

–Criminal mind … ο «τρομοκράτης»… Αυτό που σου είπε περί αυτοκτονίας εμπεριέχει ευθεία απειλή… Εμείς, δηλαδή, που σκεφτόμαστε αυτοκτονούμε; Ή αν δεν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε θα μας «αυτοκτονήσει»; Πρέπει να ληφθούν μέτρα…

«Αργία μήτηρ πάσης κακίας», σκέφτηκα, κι έδωσα «άφεση» για σήμερα. Έφτιαξα καφέ κι άρχισα να ανοίγω την αλληλογραφία μου… Και τότε ουπς, ένιωσα περίεργα όταν εκτός από λογαριασμούς, διαφημιστικά φυλλάδια, άλλα διάφορα κι αδιάφορα πρόσεξα κι έναν κίτρινο φάκελο χωρίς αποστολέα, με την ένδειξη «προσωπικό». Να τον ανοίξω; Μου φαίνεται «ύποπτος»! Άγνωστος αποστολέας, έλλειψη σφραγίδας ταχυδρομείου. Αρχίζω να τον ψηλαφίζω προσεκτικά. Πιάνω κάτι σαν υλικό κοκκώδους κόνεως. Με πιάνει πανικός! Συναγερμός «άνθρακα» κτύπησε μέσα μου. Προσπάθησα να θυμηθώ τις οδηγίες: «Μην ανοίγετε και μην ανακινείται το φάκελο. Τοποθετήστε τον σε μία πλαστική σακούλα. Πλύνετε καλά τα χέρια σας με σαπούνι και νερό. Επικοινωνήστε με την αστυνομία. Κάντε μία λίστα όλων των ατόμων που θεωρείτε ότι θέλουν να σας κάνουν κακό…» 

Εννοείται πως άρχισα απ΄ το τελευταίο. Ξεκίνησα να γράφω τη λίστα υπόπτων κι αυτή δεν έλεγε να τελειώσει… Περιλάμβανε πρώην δεσμούς, συγγενείς, φίλους, γείτονες… Χμμμ Αυτοί οι τελευταίοι μπήκανε στην κορυφή της λίστας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, οι άνθρωποι έγιναν απάνθρωποι. Με τρομοκρατούν οι «τρομοκράτες». Σήκωσα το ακουστικό του τηλεφώνου, πληκτρολόγησα 100 και πριν πω κίμινο ακούω χτυπήματα στην πόρτα και… «Αστυνομία, ανοίξτε»!

Και άνοιξα! Φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες και γάντια.

-Μην κινηθείτε από εκεί που είστε. Πού είναι το «κουνάβι»;

Τους πέταξα την πλαστική σακούλα. Την αρπάζουν και βγαίνουν έξω στο μπαλκόνι. Ακούω σε ανοιχτή ακρόαση κωδικοποιημένες συνομιλίες:

-Έλα, «Δόκτωρ»! Εντόπισες «κουνάβι»;

-Μισό! Cleaner καλεί Κέντρο!

-Έλα, «Δόκτωρ»! Εντόπισες «κουνάβι»;!

-Δεν εντοπίστηκε ύλη!

-Από κέντρο. Συγκεντρώστε όλους τους ενοίκους στην είσοδο!

Κατεβήκαμε στην είσοδο. Όλοι μαζί ένα «σώμα» κι ο «ψωριάρης» χώρια. Το γράμμα είχε ανοιχτεί. Διαβάστηκε ενώπιον όλων…

«Ο παλιός ο χρόνος μου έμαθε πολλά περισσότερα από το σχολείο | Μου έμαθε πως η πολυκατοικία είναι το πανεπιστήμιο της ζωής | Μου έμαθε πως οι τσακωμοί είναι παρεξηγημένοι | Πως αν εμπλέκομαι σε καυγάδες θα επιτύχω πιο πολλά και πιο γρήγορα | Μου έμαθε πως τα χαμόγελα είναι υπερεκτιμημένα | Πως αν δείχνω σοβαρός οι άλλοι θα με υπολογίζουν, θα με σέβονται, θα με φοβούνται | Μου έμαθε πως αν είμαι κακός κι όχι κανένας μ@λ@κ@ς… θα φέρω τον «πολιτισμό» στους «ιθαγενείς» της οικοδομής κι αυτοί θα «μ’ έχουν στην πούδρα» | Μου έμαθε πως οι «έξυπνοι» έχουν το αλάθητο | πως οι -τζιζ πιπέρι- λέξεις είναι οι αληθινές γιατί περιγράφουν πραγματικές καταστάσεις, πραγματικών ανθρώπων, σε πραγματικές συνθήκες |Μου έμαθε να είμαι αδιάλλακτος, προκατειλημμένος… | Η πανσπερμία σας απέδωσε καρπούς…

Από την Πρωτοχρονιά αποφάσισα:

Να συκοφαντώ,

να λέω κακίες,

να προσβάλω, να πληγώνω,

να μισώ!

Ανθρώπους, σκυλιά, γατιά!

Άντε βρε! Κακή Χρονιά να έχουμε!… »

Παύση. Μετά η αστυνομία μου απευθύνθηκε, μου ζήτησε να καταθέσω μήνυση κατά αγνώστου… Μετά απευθύνθηκε στους υπόλοιπους και τους ρώτησε εάν είχαν κάτι να δηλώσουν ή να προσθέσουν …

Η μυρωδιά από παιδικό ταλκ που είχε ξεχυθεί απ΄ το γράμμα στο χώρο, μου γαργαλούσε τα ρουθούνια. Μια υπερφυσική ομίχλη απλωνόταν νωχελικά, θόλωνε την όρασή μουμήπ. Ένιωθα, την προσοχή όλων στραμμένη πάνω μου. «Ένοιωθα»! Τί μαγική λέξη! Μετά από καιρό «ένοιωθα». Έγνεψα αρνητικά στον αστυνομικό. Το ίδιο έγνεψαν κι οι άλλοι. Όχι, δεν θα αλληλο – μηνυθούμε, φέτος. Μετά σιωπηλά πριν τραβήξουμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις ανταλλάξαμε κλεφτές υπαινικτικές ματιές αλληλοκατανόησης, σχεδόν συμπάθειας…

Οι «άνθρακες» που έλαβα σήμερα είναι θησαυρός για αποθησαύριση ή μήπως κούφιες λέξεις που τελικά δεν οδηγούν πουθενά; σκεφτόμουνα, ενώ έπινα γουλιά γουλιά απ΄ το φλυτζάνι μου την ημερήσια δόση ελπίδας μου… Βζινννν μια μύγα βούιξε στ΄ αυτί μου… την έδιωξα με μια απότομη κίνηση του χεριού. Εκείνη φτεροκόπησε μέσα στο χώρο. Λίγο πριν χαθεί παρατήρησα πως δεν ήταν μία κοινή μύγα αλλά μία βελγική “drapetis bruscellensis”…

*Η Καρίνα Ιωαννίδου είναι θεατρική συγγραφέας, εργάζεται στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του ΚΘΒΕ και είναι ιδρυτικό μέλος του «Θέατρο Φλέμινγκ»

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ