«Νίψον ανομήματα…»

Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου*

Έχει τετράγωνο σχήμα, τετράγωνη λογική, κυκλώπειο μάτι με κυκλοστροφική κίνηση, «σαρώνει» ό,τι περνάει από τ΄ οπτικό του πεδίο. Έχει «γερό στομάχι». Χωράει μέχρι 12 κιλά φορτίο στο εσωτερικό του. Όλα τα πλένει, όλα τα στύβει, όλα τ΄ αποστραγγίζει, στο «ξέπλυμα» δε «χοροπηδάει» τόσο που οι «αναταράξεις» του με αναστατώνουν κάπως. Ο θόρυβος που κάνει μοιάζει περισσότερο με μουγκανητό ζώου παρά με ήχο περιστρεφόμενου κάδου. Σχεδόν έχω εθιστεί σε αυτόν τον ήχο. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά αισθάνομαι ότι το «μάτι» του με τη ολοστρόγγυλη «βλεφαρίδα» με παρακολουθεί διαρκώς. Αλλά κι εγώ το παρακολουθώ! «Εποπτεύω» όλη τη διαδικασία της πλύσης. Όταν το βάζω σε λειτουργία, τοποθετώ μπροστά του μια καρέκλα, κάθομαι, ακουμπάω στα γόνατα μου ένα μπολ με σπιτικό ποπ κόρν και καθώς μασουλάω «κάνουμε» eye contact. Γιατί το κάνω αυτό; Έτσι για να «θερμαίνω» την ατμόσφαιρα… Σύμφωνα με μια μελέτη του Arthur… κάτι, σχετικά με τη διαπροσωπική εγγύτητα οι πάντες μπορούν να αναπτύξουν σχέση ακόμα και αν δεν είναι συμβατοί μεταξύ τους. Όσο οι περιστροφές του «φορτσάρουν» τόσο περισσότερη ντοπαμίνη παράγει ο εγκέφαλός μου. Αυτό μου δημιουργεί ευφορία. «Νίψον ανομήματα, go, go» του φωνάζω. Και τότε ο ηλεκτρικός του κινητήρας «παίρνει φωτιά», το τύμπανό του κινείται σαν δαιμονισμένο.

Είναι το πρώτο «πράμα» που θα «καλημερίσω» το πρωί και το τελευταίο που θα «καληνυχτίσω» πριν πάω για ύπνο. Έχω κλάψει μπροστά του μιλώντας του ανοιχτά για το πρόβλημά μου. Εκείνο, δείχνει ανεκτικό, συμπονετικό. Νιώθω ότι «μετράω» μέσα του. Μπορώ και «διαβάζω» τις αντιδράσεις του πια. Και εξηγούμαι. Ενώ όλα τα πλυντήρια κάνουν κάποιο συγκεκριμένο θόρυβο: το ελαφρύ βουητό ενός κύκλου πλύσης, το δικό μου κάνει πολλούς και διαφορετικούς θορύβους δυνατούς που άλλοτε μοιάζουν με χτύπημα, άλλοτε με στρίγκλισμα, άλλοτε με τράνταγμα. Επίσης, υπάρχουν διακυμάνσεις της έντασης των ήχων που παράγει και η διασπορά τους μέσα στο χώρο είναι εκκωφαντική. Μιλάμε για ένα κώδικα «επικοινωνίας», μία αποκρυπτογράφηση χροιών. Για μένα είναι μία ασφαλής επικοινωνία χωρίς παγίδες και ψευδαισθήσεις. Μία αναπάντεχη εμπειρία αλληλεπίδρασης με ένα, ναι μεν, εξ αντικειμένου αντικείμενο που όμως με ακούει, με κοιτάζει, με καταλαβαίνει. Μια νέα συνθήκη χωρίς τη συνηθισμένη διακύμανση της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ένα «εξομολογητήριο» που πλένει, ξεπλένει αμαρτίες, βρωμιές, λεκέδες, ρύπους…

Σήμερα μαζί με τα δικά μου άπλυτα ανακάτεψα κι άλλα ρούχα που «ξέθαψα» από το παλιό συρτάρι. Ρούχα τίμια, φθηνά αναδεύτηκαν με ξένα, φανταχτερά, με εσώρουχα λεκιασμένα -που στην αίγλη τους- αγκάλιαζαν αμαρτωλά αχαμνά… Ένα σωρό από ανάμικτα υφάσματα -μια μίξη ποιοτήτων, χρωμάτων- βρόμικα, γαριασμένα, αφρόντιστα -όπως οι ζωές μας, έγιναν ένα. Σήμερα θα δοκιμάσω μια συνδυαστική πλύση συνθετικών και βαμβακερών, ασπρόρουχων και χρωματιστών που υπόσχεται θαύματα. Η πλύση είναι προγραμματισμένη να διαρκέσει 32 λεπτά της ώρας just! Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Πατάω το start, μετά παίρνω θέση μπροστά στο πλυντήριο με τα ποπ κορν ανά χείρας και βάζω το ραδιοφωνάκι μου να παίζει στη διαπασών: «…Σαν μαγεμένα απαντήθηκαν | μέλλον, παρόν και παρελθόν | μπροστά σ’ ένα πλυντήριο | στου χρόνου την προβαρισμένη περιδίνηση…». Και γυρίζει γυρίζει ο κάδος στροβιλίζοντας «τα λερωμένα, τ΄ άπλυτα…» κι ο σουρεαλισμός μου κτυπάει κόκκινο. Η επαναστατική μου πλευρά με «σπρώχνει» να επινοήσω μια άλλη πραγματικότητα, πιο φευγάτη. Επειδή, τη χρειάζομαι απεγνωσμένα. Ωσάν υπνωτισμένη, σε μια περιδίνηση των συναισθημάτων μου -που ακολουθούν τη φορά του περιστρεφόμενου κάδου- νοερά καθαρίζω κηλίδες από μνήμες μιαρές… Το «μάτι» σε κάθε στροβιλισμό με κοιτά αλλά δε μιλά. Γυρίζει, μουγκανίζει, καθαρίζει με απορρυπαντικό, με λευκαντικό, ξεβγάζει με μαλακτικό… και μετά κάνει ένα ντουπ ντουπ ντουπ και σταματάει. Ανοίγω την «υπογάστρια» πόρτα του… Μμμμ άρωμα λεβάντας πλημμυρίζει το χώρο. Αρχίζω να βγάζω από τη «σπηλιά» τα πλυμένα. Και τότε φευ… διαπιστώνω πως τα ρούχα είναι όλα αποχρωματισμένα, κατεστραμμένα, «μολυσμένα»… παρόλο που εγώ τήρησα ευλαβικά όλες τις οδηγίες για μικτή πλύση. Έβγαλα μια τσιρίδα! Το πλυντήριο έκανε ένα γδούπο, που έμοιαζε απολογητικός. «Δεν έπρεπε να εμπιστευτώ ότι διαφορετικές ποιότητες, χρώματα γίνεται να συνδυαστούν, να συνυπάρξουν σε ένα κάδο» φώναξα. «Ποτέ δεν θα συνυπάρξουν οι «διαφορετικότητες». Επειδή, έτσι έχει προγραμματιστεί από τον «κατασκευαστή» τους»…

Άρχισα να ουρλιάζω, μετά γύρισα προς το κυκλώπειο μάτι που «δάκρυζε» ακόμα από την υγρασία και του απευθύνθηκα:

-Απέτυχες! Το πείραμα, όμως, πέτυχε!

Γέλασα σαρκαστικά. Τότε, μέσα από το νοτισμένο εσωτερικό του ξεπρόβαλε μια άυλη μορφή. Κάτι ακαθόριστο, με κύκλωσε.

-Τι είσαι; Τι θέλεις από μένα; Φύγε!

-Εγώ…

-Χάσου από δω, ρεμάλι!

-Μάνα…

-Δεν είσαι γιός μου. Φύγε, σε εξορίζω από τη μνήμη μου! Έζησα μια ζωή καθορισμένη, που βασίστηκε πάνω στους νόμους της φύσης, του κράτους, της τάξης… Όλα καθορισμένα! Δεν μου αρέσουν τα ακαθόριστα!

Η μορφή, τραυλίζει λίγο αλλά μετά την ακούω να παίρνει βαθιά εισπνοή εκπνοή και να συνεχίζει χωρίς τραύλισμα πια.

-Ακαθόριστο, εγώ;…

-Ναι, είσαι ένα λάθος της φύσης… Ακόμα, κι η ψευδή ομιλία σου επηρεάζει την ποιότητα της ζωής μου… και των άλλων… Δεν θέλω να συγχρωτίζομαι με δειλούς, στραβούς, κίναιδους, κουτσούς, ψευδούς, ανώμαλους… Δεν είμαι ρατσίστρια, απλά αυτό είναι το φυσιολογικό!

-Για έναν «απολυμαντή» όπως εσύ! Για έναν «αποστειρωμένο» νου που έχει συνάφεια μόνον με ένα πλυντήριο που καθαρίζει «λεκέδες». Εγώ, πορεύομαι… παρά τους κραδασμούς…

Αυτή ήταν η τελευταία φράση που μου είπε! Μετά χάθηκε στο βάθος του κάδου! Ήτανε σήμερα, χθες, προχθές; Δε θυμάμαι…

Το πλυντήριο έκανε ένα ανεπαίσθητο τράνταγμα, το ραδιοφωνάκι μου «έπαιζε» το “…I’m in the washing machine | And I go round and round and round and round and round…” ενώ από τον απέναντι δρόμο ακουγόταν το τραγούδι: “…The Earth is a large washing machine | It will spin you and shake you but it won’t get you clean…”

Στη «δίνη» της μοναξιάς μου, χωρίς γαλήνη ρίχνω και ξαναρίχνω την Αγάπη στον κάδο του απολυμαντηρίου… Αυτό κάνω. Τα ερέβη θάβουν το όνειρό μου να τον δώ όπως εγώ τον φαντάστηκα. Ίσως αν μεγάλωνα διαφορετικά, αν οι δικοί μου γονείς με μεγάλωναν διαφορετικά, ίσως… Αλλά, όχι! … Ο εξευτελισμός, οι απορρίψεις, το λιθοβόλημα… είναι πράγματα που δεν τα αντέχω. Γι΄ αυτό κι έχω καταχωνιάσει τα αισθήματά μου σε υπόγεια βάθη -καλά «κάθονται» εκεί-.

Έξω έχει ξεσπάσει μπόρα! Θα υπάρξουν ευτυχισμένες μέρες άραγε; Ίσως αν ο κόσμος μας «καθαρίσει» από «σκουπίδια» κάθε λογής… που «χαλάνε» την αρμονία, του σύμπαντος κόσμου μας. «Πού πάμε; ε, φίλε» απευθύνθηκα στο πλυντήριο, εκείνο, ωστόσο «μούγκα». Δεν με κοίταζε πιά…

Πάτησα το on για να επαναλειτουργήσει ξανά και ξανά. Καμία αντίδραση…

–«Χάλασες» κι εσύ! Πού είναι η εγγύηση του κατασκευαστή σου; Συμμάχησες με τους «εχθρούς» μου. Κρίμα και σε είχα συμπαθήσει!

Το σκέπασα με ένα πανί να μην το βλέπω. Εντωμεταξύ η μπόρα σίγησε. Πήγα προς στο παράθυρο, το άνοιξα! Ένα τεράστιο ουράνιο τόξο εμφανίστηκε στον ουρανό. Βιολετί… Πάσχω από δυσχρωματοψία, δεν διακρίνω το κόκκινο, το πράσινο, το μπλε, το κίτρινο… Μόνον το βιολετί του πένθους, μου είναι ξεκάθαρο…

Έκανε ένα κρακ η καρδιά μου… Την ίδια στιγμή ένα παράταιρο κλαδί έσπασε από το δέντρο απέναντι. Έκανε έναν ανεπαίσθητο ήχο σαν κλάμα πριν «βουτήξει» στο κενό. Το είχανε σπρώξει τα άλλα γιατί χαλούσε την ομορφιά του συνόλου τους. Δύο μικρά πουλιά που κάθονταν στο διπλανό κλαδί πετάρισαν τρομαγμένα καθώς έχασαν προς στιγμήν την ισορροπία τους.

– «Έσπασε» χωρίς καμία προειδοποίηση.

-Το απόδιωξαν τα άλλα. Ήταν παράταιρο. Καλά να πάθει! Η φύση των πραγμάτων…

-Ουστ «φασιστάκι». Η φύση τα συνδυάζει όλα…

-Η φύση μπορεί να προσποιείται τη «νεκρά» όταν εμφανίζονται σημάδια σήψης, η κοινωνία μας, όμως, όχι! «Έχουσιν γνώσιν οι θεματοφύλακες»…

Εντωμεταξύ το παράταιρο κλαδί αφού αιωρήθηκε για λίγο ακολούθησε τη φορά του αέρα και πήγε ψηλά… Τόσο ψηλά όσο του άξιζε… Ίσως ο νέος κόσμος που ανοίγονταν μπροστά του να είχε διαφορετικές αξίες, προσανατολισμούς, αντιλήψεις για τη ζωή… Για μένα, όμως, ήτανε αργά να το ακολουθήσω…

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ