Γράφει η Καρίνα Ιωαννίδου
Σε ένα κόσμο που οι επιτήδειοι και οι «γάτοι» | κάνουν πάρτι| Σε τί ελπίζεις αφελή, εσύ, Σωκράτη;| Όταν σου λέγανε να κάνεις «κράτει», κώφευες.| «Άκου την» τώρα, κουφάλογο, Σωκράτη, την μουσική της Κόλασης |χωρίς τον ισοκράτη…|
«Πού καταλήγουμε; Έχετε να πληρώσετε;» με ρώτησε ο δικαστής. «Δεν έχω ρευστό!» του απάντησα «Πάρτε τα τούβλα!».
-Τα τούβλα τοιχοποιίας αποτελούν βασικό μέρος του ακινήτου, το οποίο δεν μπορεί να βγει σε πλειστηριασμό καθότι τελεί υπό δέσμευση…
-Δεν μου αφήνετε κανένα περιθώριο να πληρώσω τα οφειλόμενα. Με ανεβάζετε πάνω σε ένα σκαμνί. Δένετε ένα σκοινί από την οροφή του δικαστηρίου, την άλλη άκρη του σκοινιού μου την περνάτε θηλιά το λαιμό μου, μετά σπρώχνεται το σκαμνί και… η θηλιά σφίγγει, με πνίγει… Λόγω του βάρους μου διαχωρίζεται η σπονδυλική στήλη ενώ ταυτόχρονα κόβεται ο νωτιαίος μου μυελός. Μυϊκοί σπασμοί και το αποτέλεσμα: Δεν μπορώ πλέον να ελέγξω τους σφικτήρες μου, τα «κάνω πάνω μου». Αυτό θέλετε; Τη δημόσια διαπόμπευση μου;… Με τι επιχείρημα; Ότι την ασφυξία επιλέγουν 600 άνθρωποι ημερησίως;
Είμαι «στριμωγμένος». Βρίσκομαι σε δυσχερή οικονομική θέση. Χρωστάω πολλά, ναι. Έβαλα λουκέτο σε μια υγιή, κερδοφόρα -μέχρι πρότινος- επιχείρηση όμως τώρα με τη νέα κατάσταση που δημιούργησε η κρίση βυθίστηκα αύτανδρος, ο «καπετάνιος». Τόκοι, υπερημερίες… προστιθέμενα χρέη έφτασαν να με «πνίγουν» γιατί μετά το κραχ ήρθε το αχ και το βαχ. Την ίδια στιγμή τα λαμόγια που έχουν κατακλέψει το κράτος, που έχουν διαλύσει το σύστημα κυκλοφορούν ελεύθερα σφυρίζοντας κλέφτικα. Τι έπρεπε να κάνω; Να «εξοστρακιστώ» από μόνος μου; Να μεταφέρω την έδρα των επιχειρήσεών μου έξω από ‘δω για να αποφύγω την ολοένα και αυξανόμενη φορολόγηση; Θα μπορούσα να σωθώ, αν είχα «αποδράσει» σε εξωτικούς «φορολογικούς παραδείσους». Δεν το έκανα γιατί είμαι νομοταγής πολίτης και πατριώτης. Κι εσείς όπως στον συνονόματο μου Σωκράτη, μου δίνετε να πιώ το «κώνειο» και περιμένετε να το καταπιώ στωικά και γαλήνια;
Με φτάσατε σε σημείο να εκλιπαρώ: «Βάλτε με φυλακή, γιατί εκεί, τουλάχιστον θα έχω να φάω»…. Πλέον εκείνο που με τρομάζει περισσότερο από όλα είναι να προσπέφτω για έλεος σε εκείνους που ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει. Γιατί ουυυυ στην άνοδο ήμασταν όλοι μαζί μου! Γιατί σας «τάιζα» φρέσκο ψωμάκι -δηλαδή τί ψωμάκι, παντεσπάνι σας τάιζα- και χωρίς διάκριση έτσι;… γιατί εγώ προσκυνούσα όλες τις φυλές του κόσμου και με προσκυνούσανε κι αυτές… Ψωμί για όλους! Και το κράτος που «έτρωγε» χαβιάρι Beluga από μένα, σήμερα με αποκαλεί «φούσκα», μπαταχτσή, απατεώνα. Δεν έκλεψα, κύριοι, δεν έκανα «ξέπλυμα»… Δεν χρωστάω σε κανέναν άνθρωπο! Για εσάς υπήρξα καλός και χρηστός πολίτης που πλήρωνε και πλήρωνε… εκατομμύρια ευρώ… όταν όμως ήρθε η καταστροφή αντί το κράτος να προστατέψει εμένα τον τίμιο, προστάτεψε τους άλλους τους μπαγαπόντηδες… Στο δια ταύτα! Σήμερα βρίσκομαι σε ελεύθερη πτώση και πάω για ανώμαλη προσγείωση… γιατί το «σύστημα» σας είναι πολύ ανώμαλο πράγμα…
Εγώ, ζούσα σε αρμονία με τις αξίες μου, τα θέλω, τα «πιστεύω» μου. Δεν έβλεπα ποτέ τα λεφτά ως μια κορυφαία αξία. Λάτρευα τη δουλειά μου γιατί με έκανε να νιώθω δυνατός να κατακτήσω τον κόσμο.
-Αν ζούσε σήμερα ο Σωκράτης | Θα ‘χε να πει τα ίδια κι άλλα τόσα |Τα δάνεια του θα ΄φταναν στην Όσσα |κι οι πιστωτές θα τον αποκαλούσαν «γκιόσα»…
-Στον αρχαίο Σωκράτη αναφέρεστε; Πάσχετε από το «σύνδρομο της ύβρεως». Θα πέσει βαρύς ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης επάνω σας…
-Αχού, όχι πέλεκυ… Προτιμώ το κώνειο, σε σφηνάκι πλιζ… Με τιμωρείτε για το ότι υπήρξα ιδεαλιστής…
-Ιδεαλιστής του λόγγου, είσαι και «αρχαίος»!
-Ησυχία στο ακροατήριο!
-Παρντόν, με είπατε «αρχαίο»; Λέτε, επίσης πως … ο ιδεαλισμός μου αποδείχθηκε φρούδος; Λέτε τελικά πως ο ιδεαλισμός έχει ηττηθεί;»
-Βρε, κλείστε τον στο ψυχιατρείο.
-Ναι, κλείστε με στην πτέρυγα «Πλάτωνα». Γιατί αν ζούσε σήμερα, κι αυτός στην ψυχιατρική θα βρισκότανε, έγκλειστος, με την κατηγορία πως ευθύνεται για πολλά απ’ τα θολά σημεία του Σωκράτη.
-Τι ασυναρτησίες είναι αυτές;
-Με δικάζετε ως απατεώνα που χρωστάει στο δημόσιο. Και εγώ σας ρωτάω! Εγώ είμαι ο απατεώνας που πουλούσα νόμιμα, με όλα τα παραστατικά, με pos κι όχι οι άλλοι που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, «μαϊμούδες» για brand name;… Το ότι ήμουνα νόμιμος, αυτό μήπως είναι τελικά το πρόβλημα; Πτώχευσα κύριοι! Αυτό είναι το έγκλημά μου!
Έτσι «έκλεισα» την απολογία μου! Κι έτσι με «έκλεισαν» κι εκείνοι στη φυλακή. Το κελί μου «Καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία», θλίψη και ναυτία και εντερικά. Μοιράζομαι το κελί με ένα νεαρό καταδικασμένο για ληστείες. Καλό παιδί, παίζει και φυσαρμόνικα. Και με έναν πρώην μεγαλόσχημο με ακράτεια κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Καλό γεροντάκι αλλά από την πολύ τη «μίζα» πλέον «χάνει λάδια».
Δεν έχω παράπονο, όλοι εδώ είναι «κύριοι». Ίσως, επειδή, βρίσκονται διαρκώς σε νιρβάνα. Στον προαυλισμό η πρέζα πάει σύννεφο, λέμε, κι εγώ γίνομαι λαθρο-εισπνοέας. Αυτά τη μέρα!
Τη νύχτα αλλάζει το σκηνικό. Η φυλακή είναι φυλακή! Οι τοίχοι της φυλακής είναι γεροί και κάθε νύχτα είναι σαν χρόνος… Ένας χρόνος που οι νύχτες του είναι ατέλειωτες. «Μαντρώσανε εμένα ως μαύρο πρόβατο, εμένα, που τους έδινε γάλα, κρέας και μαλλί»… σκέφτομαι και με πιάνει το παράπονο. Αρχίζω και «βελάζω». «Βελάζουνε» κι άλλα «αρνάκια» μαζί μου κάθε βράδυ, μετά ησυχάζουμε. Τελικά στη φυλακή μαζί με τους κακούς «λύκους», βρήκα κι «αρνάκια». Όπως στην «έξω» κοινωνία… ένα πράμα…
Υπάρχουνε, βέβαια, και οι «πραγματικοί» άντρες. Αυτοί δεν κλαίνε. «Σταμάτα την κλάψα γιατί θα σε βάλω κάτω και θα σε κάνω κρακ και μετά κρουκ, φλούφλη. Θα σε «λιώσω» κάτω σαν κατσαρίδα. Τι χάβαρο είσαι εσύ;» ακούγεται ο νταής από το διπλανό κελί. Βρίσκω το θάρρος και του φωνάζω: «Ησυχία, σύντροφε». Τότε κάποιος άλλος ακούγεται από το βάθος του διαδρόμου: «Εσύ κάνεις μόνον για pr. Δεν «έχεις» πάρει ακόμα τη «γλίτσα» της φυλακής, γιαυτό μόκο»!
Εδώ υπάρχουνε δολοπλόκοι και στιχοπλόκοι. «Τρέμω τους σκύλους μα και τους φίλους | Είναι απρόβλεπτοι σαν τον Θεό |και σαν τον Δαίμονα και σαν τον Έλληνα | Πνέω μένεα και ξεφυσώ…» απαγγέλει και ξεφυσάει από δίπλα ένας επίδοξος «ποιητής»….
«Με κοιτάζετε, περίεργα, όμως!» τόλμησα να πω σε έναν «παλικαρά» που με έχει βάλει στο μάτι και παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Αυτό ήταν! Χωρίς άλλη κουβέντα μου δίνει μια ξανάστροφη, πέφτουν τα γυαλιά από τα μάτια μου κάτω στο έδαφος, σπάνε. Μένω «αόμματος!». Τρέχει ο νεαρός που είμαστε μαζί στο κελί να με βοηθήσει, του «ρίχνει» μια σβουριχτή μπουνιά και του κάνει τη μούρη «φυσαρμόνικα». Πολύ με συγκίνησε! Από τότε με αφήσανε ήσυχο…
Ήσυχο να βρω το χρόνο, το σθένος, τη δύναμη να αντέξω την αδικία. Από εκείνη την ημέρα έπαψα να σιγοκλαίω τα βράδια, άρχισα να διαβάζω, να γράφω, να ενδυναμώνω το «μέσα» μου. Κατάλαβα τι νόημα έχουν οι λέξεις «σωφρονισμός», «επανένταξη», «δια βίου μάθηση» στην «μέσα» αλλά πρωτίστως στην «έξω» κοινωνία… Με χαμηλή όραση άρχισα να «βλέπω» πιο καθαρά κι αυτό επειδή στην προσπάθεια μου να δω με γυμνά μάτια κάνω focus σε πράγματα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Μου αρέσει αυτή η νέα μου ενασχόληση. Πάντα ήμουνα πολύ απασχολημένος για να δώσω χρόνο στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Όλη μέρα παρατηρώ, αφουγκράζομαι, νιώθω, αισθάνομαι και όλη νύχτα σχεδιάζω τη νέα μου αρχή «σαν βγω απ΄ αυτήν την φυλακή»…
Κι εσείς με κοιτάζετε, περίεργα, όμως! Δείχνω αποτυχημένος; Εξωτερικά, ναι… αλλά εσωτερικά νιώθω πιο δυνατός, πιο καθαρός, πιο σοφός… Γιατί, εδώ μέσα έμαθα μια «τέχνη». Την «τέχνη» να βλέπω χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Εδώ μέσα «είδα» τη μέσα όψη, του ίδιου, ωστόσο, «υφάσματος».
Ακούω απ΄ έξω τις καμπάνες να κτυπούν αναστάσιμα και σκέφτομαι ότι πάλι το μενού θα είναι μπλιαχ… Ούτε γκουρμέ… ούτε κουρκουμέ… Η δική μου «ανάσταση» αργεί ακόμα αλλά όπου νάναι έρχεταιιιιιι…
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
