Του Λουκά Φουρλά*
Η Ευρώπη είναι ο φυσικός μας χώρος, είναι η οικογένειά μας. Με όλες τις αδυναμίες της είναι το πιο πετυχημένο πολιτικό εγχείρημα στον κόσμο.
Θέλω να σημειώσω κάτι σημαντικό. Όταν άνθρωποι της παράταξης μας κρατούσαν τη σημαία της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και εγώ, κάποιοι μας κοροϊδεύαν, μιλούσαν για λαϊκισμό και όνειρα απατηλά. Εμείς όμως το πιστεύαμε.
Ανέκαθεν εκεί ανήκαμε πολιτιστικά και ιστορικά και αυτός ήταν και ο λόγος που παλέψαμε σκληρά για να εντάξουμε την Κύπρο στην ΕΕ και τα καταφέραμε, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Τουρκίας. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός και ο Γλαύκος Κληρίδης είχαν βάλει πλάτες και πίστεψαν στο ότι η Κύπρος μπορεί να καταστεί μέλος της ΕΕ. Και το όραμα αυτό, έγινε πραγματικότητα πριν από 20 χρόνια.
Σήμερα η Ευρώπη αποτελεί μια παγκόσμια δύναμη. Μια δύναμη της οποίας μέρος είμαστε και εμείς. Μια δύναμη που προασπιζόμαστε καθημερινά και αγωνιζόμαστε για τη συνεχή βελτίωση και αναβάθμισή της.
Ναι, δεν είναι όλα καλά και ρόδινα. Υπάρχουν συμφέροντα και άλλωστε πάντοτε υπήρχαν. Αυτά συνεπάγονται με προβλήματα που θα συνεχίζουν να υπάρχουν, όπως και σε κάθε κράτος μέλος ξεχωριστά, ωστόσο κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τα όσα έχει καταφέρει η Ένωση. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά τη δύναμη της ενότητας. Μαζί, προσπαθούμε για μια Ένωση πιο αποτελεσματική και πιο αλληλέγγυα.
Στα πέντε χρόνια παρουσίας μου στο Ευρωκοινοβούλιο, ξεπεράσαμε τα εμπόδια για τη διάσωση της Ευρωζώνης, τη μεταναστευτική κρίση, το Brexit και την πανδημία. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ΕΕ δέχεται πυρά για απουσία από το κάδρο των εξελίξεων, κατηγορείται για έλλειψη αλληλεγγύης και μη έγκαιρη συνολική και αποτελεσματική αντίδραση. Δεν θα πω ότι αυτό δεν ισχύει.
Θα ξεχωρίσω όμως τις αντιδράσεις και κατηγορίες σε δύο στρατόπεδα. Στο ένα είναι εκείνοι που αγαπούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και νοιάζονται για το μέλλον της Ευρώπης και στο άλλο βρίσκονται οι αντιευρωπαϊστές που βρίσκουν οποιαδήποτε ευκαιρία να κτυπήσουν αυτό στο οποίο έτσι και αλλιώς δεν πίστεψαν ποτέ. Αυτοί που πάντα στέκονται απέναντι σε κάθε ενοποιητική τάση που θα ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο την Ευρώπη.
Αυτά τα 20 χρόνια, ως Κύπρος έχουμε δείξει ξεκάθαρα τις προθέσεις μας και αποδείξαμε ότι είμαστε υπέρ μίας ισχυρής και ενωμένης Ευρώπης. Η συμμετοχή μας στην ΕΕ, μας έχει δείξει ότι οι συνέργειες και οι συνεργασίες, μπορούν να αποτελέσουν βάση για ειρήνη, σταθερότητα και ευημερία.
Την ίδια όμως ώρα πρέπει να έχουμε όλοι κατά νου το εξής. Η ΕΕ δεν είναι Ομοσπονδία, την αποτελούν τα κράτη μέλη, τα οποία λειτουργούν, το καθένα ανάλογα με τις δικές του πολιτικές. Και η εξουσία της ΕΕ εξαρτάται από τον βαθμό που της το επιτρέπουν τα μέλη της. Αυτή είναι μια παράμετρος που όλοι θα πρέπει να γνωρίζουνε και κυρίως αυτοί που σπεύδουν με την πρώτη ευκαιρία να «πυροβολήσουν» την ΕΕ και να μηδενίσουν το έργο της.
Το παράδειγμα χειρισμού της κρίσης που προκάλεσε η πανδημία, με όλες τις χώρες να βάζουν την πλάτη τους για να καλύψουν το τεράστιο οικονομικό κόστος που προκλήθηκε, άφησε ένα θετικό πρόσημο και δημιούργησε την προσδοκία ότι έχει φτάσει η ώρα και για μια πραγματικά ενιαία εξωτερική πολιτική και ασφάλεια προς όφελος της Ευρώπης.
Ειδικά με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, αυτό για το οποίο φωνάζω εδώ και καιρό, έχει γίνει αντιληπτό σε όλους. Ότι δηλαδή το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΕΕ στα διεθνή θέματα, είναι η απουσία κοινού πλαισίου δράσης. Από τη μία, στην εισβολή που διαπράχθηκε από τις ρωσικές δυνάμεις κατά της Ουκρανίας η ΕΕ δεν μπορούσε και δεν κράτησε στάση ουδετερότητας και καλά έκανε. Μία σειρά από μέτρα και κυρώσεις επιβλήθηκαν από την ΕΕ στη Ρωσία ως ένδειξη συμπαράστασης στην Ουκρανία αλλά και ως υπερασπιστής του Κοινοτικού Κεκτημένου και Διεθνούς Δικαίου. Όταν εισέβαλλε η Τουρκία στην Κύπρο το 1974, που ήταν η Διεθνής Κοινότητα ώστε να επιβάλει ουσιαστικές κυρώσεις και να σταθεί απέναντι στην Άγκυρα η οποία εισέβαλε με το πρόσχημα της ειρηνευτικής επέμβασης;
Δεν είναι περίεργο που ενώ η Ευρώπη συσπειρώνεται απέναντι σε Ρωσία, Λευκορωσία αλλά και απέναντι στα ίδια της τα κράτη μέλη όπως την Πολωνία και την Ουγγαρία, δεν κάνει το ίδιο απέναντι στην Τουρκία; Που είναι οι κυρώσεις απέναντι στην Άγκυρα που αναγνωρίζει το κατεχόμενο έδαφος της Κύπρου ως ανεξάρτητη χώρα; Που είναι οι κυρώσεις την ώρα που προχωρά σε εποικισμό της Αμμοχώστου; Εκεί φαίνεται να μην λαμβάνονται υπόψη οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Ας προβληματιστούμε λοιπόν όλοι για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Ευρώπης που πλήττουν ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία της απέναντι στις ιδρυτικές της αρχές και αξίες και απέναντι στους πολίτες της.
Θα επιμένω σε αυτό, μέχρι να γίνει κατανοητό και στον τελευταίο συνάδελφο και μέχρι να δω έμπρακτη στήριξη προς την Κύπρο και τα δίκαια του αγώνα μας.
Παρόλα αυτά, ως μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και ως απλός Ευρωπαίος πολίτης, έχω τονίσει την ανάγκη αντιμετώπισης της προσπάθειας αντιευρωπαϊστών να υπονομεύσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πολλές φορές οι πολίτες δεν γνωρίζουν για τις μάχες που δίνουμε στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες και τις ανησυχίες των πολιτών. Δεν φταίνε όμως οι πολίτες.
Αρκετοί συμπατριώτες μας αισθάνονται απομακρυσμένοι από την Ευρώπη. Κι αυτό, πρέπει να αλλάξει. Θα το αλλάξουμε όλοι μαζί.
Πρέπει να αλλάξουμε την τάση να αναδεικνύονται μόνο οι αδυναμίες της ΕΕ. Να επικεντρωθούμε στα επιτεύγματα και τα τόσα θετικά τα οποία κάνει για την ευημερία των πολιτών της.
Το είπα πολλές φορές και το επαναλαμβάνω, η Ευρώπη είναι οι άνθρωποί της, οφείλουμε να τους ακούμε και να είμαστε δίπλα τους. Αυτή ήταν μια υπόσχεση που είχα δώσει και πιστεύω ότι την τήρησα.
*Ευρωβουλευτής ΕΛΚ-ΔΗΣΥ
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
