Της Άννας Κωνσταντινίδου*
Από την Τετάρτη 29 Μαΐου μέχρι αύριο, 1 Ιουνίου στο Πεκίνο διεξάγεται επίσημη συνάντηση του Αραβικού Συνδέσμου (εκπροσωπείται από τα κράτη με ισχυρό αποτύπωμα στον αραβικό και ευρύτερα μεσανατολικό χώρο) με την κινεζική προεδρία…
Κάναμε ήδη από την Τρίτη σχετική ανάρτηση για το ρόλο της Κίνας στην διπλωματική σκακιέρα, ως διαμεσολαβήτρια.
Παραθέτω το δημοσιευμένο άρθρο μου εδώ στο Speaknews:
Και βλέποντας την στάση του Σι Τζινπίνγκ μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε, εκτός όλων των άλλων, ότι εξελίσσεται σε έναν (νέο ) Γιόσιπ Μπροζ Τίτο;
Και γιατί τώρα κάνω αυτήν την ερώτηση, ρητορική περισσότερο. Είναι γνωστό σε πολιτικό επίπεδο, ότι το κινεζικό Κράτος “δεν χρησιμοποιεί τα όπλα” στην ιμπεριαλιστική πολιτική του, τουλάχιστον στην αναλογία που του επιτρέπει η ισχύς του. Η Κίνα ανέκαθεν ιστορικά διεξήγαγε ιμπεριαλιστικούς πολέμους μέσω της Οικονομίας και του Πολιτισμού. Άλλωστε, είναι αυτός ο παραδοσιακός πολιτισμός που σχηματοποιεί το ιμπεριαλιστικό δόγμα του στα πολιτισμικά του χαρακτηριστικά, ώστε αναγνωρίζει μόνο ως άλλο κυρίαρχο Κράτος του Πολιτισμού, την Ελλάδα, που στα κινέζικα αποκαλείται Σι Λα (δηλαδή ο άλλος πολιτισμός).
Και βλέποντας τα πρώτα αποτελέσματα της επίσημης διάσκεψης ανάμεσα σε αραβικά κράτη και την ίδια, που οι τομείς συνεργασίας τους είναι σε τομείς οικονομίας, εμπορίου και μορφωτικών ανταλλαγών, οφείλουμε εκτός των άλλων να σταθούμε σε κάτι που ειδικά τη συγκεκριμένη περίοδο έχει πολύ μεγάλη σχέση με ό,τι διαδραματίζεται στο ισραηλινό έδαφος. Τα κινεζικά ως γλώσσα έχουν μπει στο εκπαιδευτικό σύστημα της Παλαιστινιακής Αρχής και διδάσκονται στα σχολεία της (!!!)… Όπως (σημειωτέον ) επίσης, κάτι ανάλογο πρόκειται να συμβεί στην Αίγυπτο, τα ΗΑΕ, τη Σαουδική Αραβία και την Τυνησία.
Όμως ας σταθούμε στην Παλαιστινιακή Αρχή, την Κίνα, τον Σι, μία ενδεχόμενη παρομοίωση του ίδιου με τον Γιόσιπ Μπροζ Τίτο και αυτό που ονομάζεται στην Διεθνή Πολιτική, “Παλαιστινιακό Ζήτημα”.
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Κίνα ήταν ένα από τα Κράτη με ιδιαίτερο αποτύπωμα στους Αδέσμευτους και ως εκ τούτου και λόγω των σχέσεων με την Αίγυπτο πάντοτε έφερε συγκεκριμένη “ευαισθησία” για το Παλαιστινιακό, όπως άλλωστε και όλες οι χώρες που ήταν στο Κίνημα των Αδέσμευτων… Γιατί τώρα ειδικά παρομοιάζουμε τον Σι με τον Τίτο;
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τίτο ήταν αυτός, εκτός των άλλων, που όχι μόνο έφερε στην επιφάνεια το λεγόμενο “Μακεδονικό Ζήτημα”, αλλά το διαχειρίστηκε ανάλογα και προς όφελος της πολιτικής του κράτους του σε σχέση τόσο με τον ρωσικό όσο και με τον αμερικανικό (κυρίως) παράγοντα, αναγνωρίζοντας “μακεδονική” εθνότητα… Τώρα ο Σι (σε μία συνθήκη ανάλογη) βρίσκεται σε μία άμεση-κατ’ουσίαν- διαχείριση του Παλαιστινιακού Ζητήματος.
Και το κλειδί φυσικά και στις δύο περιπτώσεις ήταν και είναι οι ΗΠΑ, που τη δεκαετία του 1950, και μετά την προηγηθείσα ρήξη Τίτο με Στάλιν το 1948, προσπαθώντας εάν όχι να πάρουν τη Γιουγκοσλαβία με το μέρος τους, τουλάχιστον να διατηρηθεί ουδέτερη, έβαλαν την Ελλάδα να κρατά όχι μόνο σε χαμηλά επίπεδα το εθνικό αυτό θέμα που ανέκυψε για τα συμφέροντά της, αλλά να έχει διαμεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα σε Γιουγκοσλαβία και ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στα πλαίσια αυτά, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κ.Καραμανλής προωθούσε με τις ευλογίες των ΗΠΑ τη δημιουργία ενός σχεδίου “Διαβαλκανικής Συνεργασίας”, έναν ας πούμε σε πολύ ελεύθερη “μετάφραση”, οικονομικό σύνδεσμο.
Τώρα μήπως βλέπουμε κάτι ανάλογο, ως προς τις κινήσεις και τις μεθοδεύσεις που υφίστανται από μέρους της Κίνας και των ΗΠΑ για το Παλαιστινιακό Ζήτημα; Ο Σι φέρει χαρακτηριστικά της πολιτικής του Τίτο στις δικές του ενέργειες, κυρίως ως προς την εξισορρόπηση των δυνάμεων που προωθεί ανάμεσα σε όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά κυρίως ως προς τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη Ρωσία. Ωστόσο ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο Σι τη Ρωσία τη δεδομένη στιγμή, προσιδιάζει με τον τρόπο που ο Τίτο αντιμετώπισε την ΕΣΣΔ του Χρουστσόφ κι όχι αυτήν του Στάλιν (ήτοι σε αποδέχομαι, με αποδέχεσαι, κρατάμε μεταξύ μας μία σχέση σεβασμού μέχρι τα συμφέροντά μας να έρθουν σε πλήρη αντίθεση και να έρθει το πλήρες ρήγμα…ας θυμηθούμε τι εννοώ με τη γιουγκοσλαβο-σοβιετική -αρχικά διάσταση- σε σχέση με το ουγγρικό ζήτημα του 1958, που ωστόσο διαμόρφωσε την εξισορρόπηση των καταστάσεων το 1963).
Το θέμα είναι ότι ο Σι, μια και γνωρίζουμε τα συμφέροντα, αλλά κυρίως τη συμμαχική σχέση που φέρουν οι ΗΠΑ με το Ισραήλ, έχει πολύ πιο σημαντικά συμφέροντα στο Ισραήλ από ό,τι στην Παλαιστινιακή Αρχή και επίσης η διαφορά Σι με Τίτο είναι, ότι οι ΗΠΑ στο ζήτημα Βαλκάνια και Γιουγκοσλαβία είχαν ένα “σιγουράκι” που ονομαζόταν Ελλάδα, που δεν θα παρέκκλινε από οποιαδήποτε εντολή τους, ενώ τώρα οι ΗΠΑ αν και έχουν χρίσει άτυπα την Κίνα διαμεσολαβήτρια, γνωρίζουν ότι δεν παύει να αποτελεί ένα Κράτος- αντίπαλο δέος- για τις ίδιες, που έχει και η ίδια συμφέροντα στην περιοχή και επιδιώκει να καταστεί η κυρίαρχη του παιχνιδιού.
Το μόνο που αυτήν την στιγμή είναι πασιφανές, σχεδόν σίγουρο, ότι τόσο οι ΗΠΑ (κάτι γνωστό άλλωστε) αλλά κυρίως η Κίνα (καθώς φαινομενικά δείχνει κάτι άλλο) δεν πρόκειται να “θυσιάσουν” ένα Ισραήλ κραταιό από κάθε άποψη για ένα συνονθύλευμα Αράβων. Αντίθετα, η Ελλάδα του 1950 δεν είχε καμία σχέση με το αποτύπωμα που έφερε διαχρονικά το Ισραήλ, για αυτό και κατ’ουσίαν θυσιάστηκε ήδη από το 1946 και τη δεκαετία του 1950 ένα εθνικό ζήτημα. Που φυσικά η ταφόπλακα που μπήκε το 2018 και ελπίζουμε με την τωρινή στάση των Σκοπίων να βγει σύντομα, ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα δεκαετιών, λόγω του τρόπου, εκτός των άλλων, που η Ελλάδα αντιλαμβανόταν τη δική της θέση στη Διεθνή Διπλωματία και Διεθνή Κοινότητα.
Μπορεί η Κίνα να κάνει βαρύγδουπες ανακοινώσεις σχετικά με το Παλαιστινιακό Ζήτημα, μπορεί να αποφάσισε την αποστολή ενός γενναίου ποσού στην UNRWA για τους κατοίκους της Γάζας, όμως αφενός ξέρει τις επιθυμίες των Αράβων αφετέρου ναι, στην πολιτική της τη δεδομένη στιγμή, ιδίως ο πρόεδρός της, Σι θέλει να διαδραματίσει το ρόλο του Τίτο ιδίως των χρονικών αυτών διαστημάτων που έφερε ο δεύτερος, όταν οι ΗΠΑ με την πρώην ΕΣΣΔ είχαν την πλήρη πόλωση.
*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
