Της Άννας Κωνσταντινίδου*
Σε όλα τα εθνικά και διεθνή δίκτυα και τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες παίζει το τελευταίο 24ωρο το τηλεοπτικό μήνυμα του επικεφαλής της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, απειλώντας φυσικά το Ισραήλ, ωστόσο για πρώτη φορά σε αυτόν τον πόλεμο γίνεται τόσο φανερή αναφορά και στόχευση για ένα Κράτος που δεν έχει εμπλοκή στην σύγκρουση αυτή και φυσικά μιλάμε για την Κύπρο.
Γιατί ο Νασράλα επιτίθεται τόσο απροκάλυπτα εναντίον της Κύπρου, όταν παρόμοια με το ελληνικό Νησί λειτουργεί η πλειοψηφία των χωρών του Διεθνούς Συστήματος, που τη δεδομένη στιγμή προσπαθούν να δημιουργήσουν διαύλους για ανθρωπιστική βοήθεια στους κατοίκους της Γάζας;
Φυσικά, ο καθένας και η καθεμιά μας αντιλαμβάνεται ότι τη δεδομένη στιγμή, ο επικεφαλής της Χαμάς λειτούργησε ως ο εκπρόσωπος τύπου του τουρκικού κράτους και πολύ δευτερευόντως του Ιράν. Καθώς εννοείται ότι το Ιράν έχει σημειακό ρόλο στον πόλεμο αυτόν που γίνεται στο Ισραήλ, ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέψουμε, ότι το Ιράν διανύει μία περίοδο έντονων εκλογικών ζυμώσεων λόγω επικείμενων εκλογών, και παρά το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο πολιτικό και πολιτειακό κατεστημένο τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και εμφανή ως προς τη λήψη αποφάσεων, εντούτοις το μόνο βέβαιο -και αποδεδειγμένα – είναι ότι ο λαός τού Ιράν βρίσκεται σε αναβρασμό, εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια. Γιατί εν προκειμένω δεν αποτελεί ζητούμενο πώς ο νέος πολιτικός ηγέτης του θα λειτουργήσει στο εξωτερικό περιβάλλον της χώρας, αλλά ακόμα και να είναι σκληροπυρηνικός με την εξωτερική πολιτική, εντούτοις κάθε άλλο παρά αποτελεί εγγύηση ότι η σχέση του με το θρησκευτικό ηγέτη θα είναι αρραγής (πλέον και μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο ισραηλινό μέτωπο). Οπότε εκ των πραγμάτων, το Ιράν ως οντότητα, το τελευταίο πράγμα που έχει αυτήν την στιγμή στο σχεδιασμό του είναι μία άμεση σύγκρουση με Ισραήλ, αλλά και Κύπρο.
Και ειδικά το τελευταίο που έγραψα, γίνεται εμφανές από τον τρόπο που τοποθετήθηκε ο τρομοκράτης της Χεζμπολάχ όσον αφορά τον παράγοντα Ισραήλ, καθώς το μένος του εστιάστηκε στον παράγοντα Κύπρο.
Η Τουρκία πασιφανέστατα κρύβεται πίσω από αυτήν την στοχευμένη δήλωση και αυτό που γράφω, δεν είναι απλά μία προσέγγιση ότι για όλα και πίσω από όλα τα Κράτη που στοχεύουν τον Ελληνισμό απαραιτήτως πρέπει να κάνει την εμφάνισή της και μία Τουρκία, αλλά είναι η πραγματικότητα.
Γιατί τώρα το μήνυμα της λιβανέζικης, τρομοκρατικής οργάνωσης; Λίγες ώρες πριν το δημόσιο διάγγελμα του τρομοκράτη της Χεζμπολάχ εναντίον του Κυπριακού Κράτους, η τουρκική εφημερίδα, Σουζτζού ήταν καταπέλτης εναντίον του Κατάρ, ότι “πρόδωσε” τη συμμαχική χώρα της, Τουρκία, για να επενδύσει στην “νότια” Κύπρο (σε λιμάνι, ενέργεια, τουρισμό κτλ), όπως το τουρκικό Κράτος αποκαλεί το ελεύθερο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε, ότι η ExxonMobil μαζί με την Qatar Energy (πρώην Qatar Petroleum) σε κοινό κοινοπρακτικο σχήμα έχουν εδώ και χρόνια αναλάβει τη γεώτρηση υδρογονανθράκων στα κυπριακά οικόπεδα, μία συνθήκη φυσικά που εκ των πραγμάτων δείχνει πώς κινείται το εν λόγω αραβικό Κράτος τόσο στις νέες διαμορφωμένες συνθήκες (εδώ και μία δεκαετία) με τον δυτικό παράγοντα και τα αραβικά Κράτη όσο κυρίως πώς αντιλαμβάνεται την Τουρκία.
Η Τουρκία πλέον γνωρίζει πάρα πολύ καλά, ότι στο θέμα “Κύπρος” δεν έχει να αντιμετωπίσει την “Ψωροκώσταινα και το αδέλφι της”, τους φτωχούς συγγενείς και “καρπαζοεισπράκτορες” της Διεθνούς Πολιτικής και Διπλωματίας. Η Ελλάδα και η Κύπρος (πλέον) φέρουν πολύ σημαντικό διπλωματικό και πολιτικό αποτύπωμα για τους Ισχυρούς στο νέο γεωπολιτικό παιχνίδι της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Και για να είμαστε ρεαλιστές… Μπορεί σε πολλούς να φανεί παράξενο αυτό που γράφω, όμως στους περισσότερους που έχουν γνώση Γεωπολιτικής, Διεθνούς Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων θα φανεί άκρως ρεαλιστικό. Ένα Κράτος, το οποιοδήποτε Κράτος μεσαίας ισχύος πρέπει να εύχεται, να μην έρθει ποτέ είτε σε άμεση είτε σε έμμεση αντιπαράθεση -όσο φυσικά εξαρτάται από το ίδιο- με το Κράτος ρυθμιστή του Διεθνούς Συστήματος που ακούει στο όνομα Ισραήλ. Ακόμα κι αν αυτό το Κράτος μεσαίας ισχύος διαθέτει χείριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία και με την Κίνα.
Τελειώνοντας οφείλουμε εμφατικα αυτό να καταθέσουμε για την Κύπρο το εξής. Η πολιτική ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αριστοτεχνικά κινείται στον τομέα της Διπλωματίας, οφείλει το ίδιο αριστοτεχνικά πλέον (και μετά την άρση του εμπάργκο των όπλων από τις ΗΠΑ) να κινηθεί και στον τομέα της Άμυνας. Γιατί κάθε άλλο παρά, η Διπλωματία μπορεί να καλύψει την αμυντική ικανότητα που οφείλει για την διασφάλιση της κυριαρχία του να φέρει ένα Κράτος. Και θα είναι λάθος της κυπριακής Κυβέρνησης εάν τη Διπλωματία και τις συμμαχικές σχέσεις της, τα αντιλαμβάνεται ως άλλοθι για να μην εξοπλιστεί στρατιωτικά. Γιατί πολύ απλά ναι μεν σε συμμαχικό επίπεδο, η Διπλωματία θα λειτουργήσει και μάλιστα πλέον υπερ της Κύπρου, ακόμα και χωρίς εξισορροπητικές τάσεις, αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι μία χώρα -σύμμαχος θα προτάξει στρατό για να αμυνθεί για ένα άλλο Κράτος, εν προκειμένω το κυπριακό. Το βλέπουμε άλλωστε με την Ουκρανία. Η Κύπρος, ως κυρίαρχο Κράτος, οφείλει να είναι πανέτοιμο αμυντικά να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε πρόκληση, εάν θέλει να λέγεται αυτόνομη, πολιτειακά οντότητα και να επενδύει πλέον σε ισότιμο επίπεδο στους τομείς της Διπλωματίας και της Άμυνας.
*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.