Της Άννας Κωνσταντινίδου*
Σοκ… Η μόνη λέξη που αποτυπώνει όχι μόνο τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, αλλά το επόμενο διάστημα που θα ακολουθήσει στο γαλλικό Κράτος. Και είναι αναμφισβήτητα μία σοκαριστική στιγμή, εάν αναλογιστεί κανείς ότι τα κόμματα της Ευρώπης που πανηγύρισαν για την νίκη του Μελανσόν ήταν τα ακροαριστερά και κεντροαριστερά. Ο αντισημιτισμός στη χώρα της Marianne θριάμβευσε, με έναν ισλαμιστικό θρίαμβο που σύντομα (και δεν είναι διόλου κινδυνολογία αυτό που αναφέρω) θα τον δούμε να λαμβάνει χώρα -για άλλη μία φορά με την επαχθέστερη μορφή του – στη Γαλλία.
Το Κράτος του Μακρόν που βρίσκεται σε περιδίνηση όλο αυτό το διάστημα, πλέον έχει πέσει σε μία πολιτικο-κοινωνική ρουφήχτρα που είναι δύσκολο να βγει αλώβητο. Και φυσικά, εάν δεν υπήρχε το γεγονός της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων σε δυόμιση εβδομάδες από σήμερα (που είναι αμφίβολο εάν έχει σχηματιστεί Κυβέρνηση), σίγουρα με περισσότερη ηρεμία ο βασικός παίχτης της “παρτίδας”, Εμανουέλ Μακρόν θα μπορούσε να σταθμίσει τα επόμενα πολιτικά βήματά του.
Προσωπικά, θεωρώ ότι ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας δεν έπρεπε -και έχοντας μπροστά του το διεθνές αθλητικό γεγονός- να πάει σε πρόωρες εκλογές, καθώς ήταν σίγουρο ότι γνωρίζει την κυβερνητική αστάθεια που θα επερχόταν. Και γνώριζε για την κυβερνητική αστάθεια, γιατί πολύ απλά ήδη από τις προηγούμενες εκλογές στο γαλλικό Κράτος (τόσο βουλευτικές όσο και προεδρικές) το πολιτικό σύστημα της χώρας του αντιμετώπιζε ιδεολογικά αδιέξοδα. Και καθώς σταδιακά θα δημοσιοποιούνται τα χαρακτηριστικά των φετινών εκλογών, επομένως και πώς ψήφισαν οι Γάλλοι, το μόνο βέβαιο είναι, ότι η συσπείρωση που επιδιώχθηκε, έγινε ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες που κάθε άλλο παρά εκπροσωπούν το γαλλικό, εθνοτικό αποτύπωμα.
Ο Γάλλος πρόεδρος πήγε σε πρόωρες εκλογές απλά και μόνο για να σώσει τον ίδιο, την πολιτική υστεροφημία του, αν και γνώριζε ότι ακόμα πριν τις Ευρωεκλογές έχει πολιτικά τρωθεί. Ο Εμανουέλ Μακρόν πήγε σε πρόωρες εκλογές για να σώσει την πολιτική του υστεροφημία στον ευρωπαϊκό Θεσμό και μόνο, γιατί θεώρησε, ότι σε ένα τοπίο νέων τεχνοκρατών σε κρίσιμα πόστα, ο πρόεδρος της Γαλλίας, της πρώτης αμυντικής δύναμης της ΕΕ, θα ήταν μία προσωπικότητα από κάθε άποψη ηττημένη. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, τώρα που με τόσο βεβιασμενο τρόπο έκανε εκλογές, νίκησε; Καθώς με την ανορθόδοξη συμμαχία με τους Αριστερούς κατάφερε όχι μόνο να αυξήσει τα ποσοστά του, αλλά το κόμμα της Λεπέν να βγει τρίτο, είναι βέβαιο ότι ήδη από την Τετάρτη που αρχίζει η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, θα το χρησιμοποιήσει ως προσωπική νίκη. Οφείλουμε να σκεφτούμε και κάτι που όλα τα παραπάνω το καταδεικνύουν. Οι Σύνοδοι τόσο των οργάνων της ΕΕ όσο και το ΝΑΤΟ αρχίζουν τον Ιούλιο, όπου θα παρθούν μία σειρά αποφάσεων και όπου οι ηγεσίες των Κρατών -μελών θα αναδείξουν την προσωπική υπόστασή τους στα πολιτικά και γεωπολιτικά δρώμενα του διεθνούς και περιφερειακού περιβάλλοντος. Ο Μακρόν, τεχνοκράτης και πολιτικός καριέρας, ήταν φυσικό (;;;;) να προτάξει το ρεαλισμό που εν προκειμένω αφορούσε το πολιτικό μέλλον του από ό,τι το εθνικό συμφέρον, που ποιο ήταν το εθνικό συμφέρον εν προκειμένω;. Η Γαλλία να διεξάγει με όσον το δυνατόν μεγαλύτερη ηρεμία τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Χθες, στη Γαλλία ηττήθηκαν τα ιδανικά αυτά που το ίδιο το Κράτος εμφύσησε στην Οικουμένη, “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη”, γιατί πολύ απλά νικητής βγήκε ένα κόμμα που και μόνο που φέρει ιδεολογικά χαρακτηριστικά των άκρων, δεν πρεσβεύει οτιδήποτε αφορά τη Δημοκρατία. Φυσικά, κάτι παρόμοιο και όχι ταυτόσημο θα συνέβαινε, εάν κέρδιζε η Μαρίν Λεπέν. Αυτό που γράφω ενδεχομένως από πολλούς να θεωρηθεί ωραιοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής. Όμως δεν είναι έτσι και δεν είναι έτσι, γιατί είναι γεγονός, ότι ο ακροαριστερός Μελανσόν βγήκε προεκλογικά με το “δρεπάνι” του αντισημιτισμού, κάνοντας επί της ουσίας κάλεσμα στις ψήφους κυρίως συγκεκριμένων ομάδων της γαλλικής κοινωνίας, και σε κάθε περίπτωση δεν καλούσε το Έθνος των Γάλλων, τον λαό αυτόν που “γέννησε” μέσω της κοινωνικής επανάστασής του, την Ελευθερία, την Ισότητα, την Αδελφοσύνη.
… και το πιο απογοητευτικό, ότι στην άνοδο της πολιτικής ακροτητας συνέβαλε ο ίδιος ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας…
Και κάτι τελευταίο, η Γαλλία πόνεσε, όταν στην πρωθυπουργία της ήταν επικεφαλής ένας πολιτικός που γεννήθηκε σε ένα περιβάλλον που πρέσβευε την αυτονομία από τον εθνικό ιστό, ο Μανουέλ Βαλλς (αν και γαλλικής καταγωγής, γεννήθηκε στην Καταλονία) που μαζί με τον Ολλάντ, αν και σοσιαλιστές, εξέφρασαν με την πολιτική τους έναν ακραίο αριστερισμό που υπονόμευε την εθνική συνοχή, κάτι αντίστοιχο που η πολιτική του Μελανσόν πρεσβεύει πολλώ δε μάλλον που φέρει την ταυτότητα του αριστερού.
Ως φαίνεται μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, οι κοινωνικές μειοψηφίες (και εννοούμε τις εθνικές και θρησκευτικές) θα είναι κυρίαρχες και θα ορίζουν (δεν είναι διόλου βερμπαλισμός εθνικισμού) ένα κυρίαρχο, εθνικό Κράτος. Τουλάχιστον, πλέον ευχόμαστε να υπάρξει ένα τεχνοκρατικό σχήμα που θα αναλάβει τη διαχείριση, και ο αριστερός Μελανσόν δεν θα καταφέρει να ανέλθει στο πρωθυπουργικό αξίωμα.
*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
