του Δρ. ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΝΟΓΛΟΥ*
Η σημερινή θέση της Τουρκίας στο Κυπριακό, ότι τα κατεχόμενα, που αυτo-ονομάζονται «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», και δεν αναγνωρίζονται από κανένα κράτος πλην της Τουρκίας, πρέπει να αναγνωρισθούν ως ισότιμο κράτος με την νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία, αποτελεί μία ιταμή πρόκληση προς την διεθνή έννομη τάξη και επιδιώκει, με απύθμενη θρασύτητα να νομιμοποιήσει εκ των υστέρων (50 χρόνια μετά), την παράνομη και βάρβαρη τουρκική εισβολή του Ιουλίου-Αυγούστου 1974 στην Μεγαλόνησο! Μία εισβολή που καταδικάστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση (μέλος της οποίας είναι η Κυπριακή Δημοκρατία) και πολλά άλλα διεθνή όργανα (όπως π.χ. το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων).
Μάλιστα, η κατοχική Τουρκία και τα υποχείριά της στην «ΤΔΒΚ», απαιτούν ως απαραίτητο όρο για να επαναρχίσει ο διάλογος μεταξύ των δύο Κοινοτήτων, με την μεσολάβηση του ΟΗΕ, να αποδεχθεί από πριν η νόμιμη Κυπριακή Κυβέρνηση (που ονομάζουν περιφρονητικά «Ελληνοκυπριακή Διοίκηση») ότι αν αποτύχει εκ νέου (όπως συνέβη στο παρελθόν επί δεκαετίες με απόλυτη ευθύνη της Τουρκίας/Τουρκοκυπρίων), ο διμερής διάλογος για μία λύση «Διζωνικής και Δικοινοτικής Ομοσπονδίας», να αναγνωρίσει ως «ανεξάρτητη και κυρίαρχη» οντότητα τα κατεχόμενα (ΤΔΒΚ), ώστε πλέον να συνυπάρχουν στο νησί δύο ισότιμα (!) Κράτη, που, ίσως να συστήσουν μεταξύ τους μία χαλαρή Συνομοσπονδία!
Η δραματική σκλήρυνση της θέσης της Τουρκίας στο Κυπριακό είναι, σαφέστατα, αποτέλεσμα των αρχικών σχεδίων της (πριν και μετά την εισβολή) να επιβάλει τον απόλυτο έλεγχό της στον κατεχόμενο βορρά του νησιού, με ανάλογες συνταγματικές προβλέψεις που επίμονα ζητούσε στην διαπραγμάτευση όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τον έμμεσο έλεγχό της (και των «αχυρανθρώπων» της στη λεγόμενη «Κυβέρνηση» της «ΤΔΒΚ») στον ελεύθερο νότο του νησιού. Γι’ αυτό και η διατήρηση του δικαιώματος «εγγύησης» και παραμονής κατοχικών στρατευμάτων στα κατεχόμενα για απροσδιόριστο χρόνο, αλλά και ουσιαστικά δικαιώματα βέτο (υποχρεωτική συναπόφαση), στα κοινοβουλευτικά και κυβερνητικά όργανα της μελλοντικής διζωνικής-δικοινοτικής Ομοσπονδίας (που ουσιαστικά θα ήταν Συνομοσπονδία), που θα ανέτρεπαν την δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας και θα επέβαλαν μόνιμες εξαιρέσεις από τις ελευθερίες μετακίνησης, εγκατάστασης, εργασίας και ιδιοκτησίας, που θα οδηγούσαν στην γκετοποίηση των κατεχομένων και στην ανατροπή των αυτονόητων ελευθεριών που εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως βέβαια είναι και η Κύπρος…!
Ταυτόχρονα, η Τουρκία μέσω της συμμετοχής των κατεχομένων της Β. Κύπρου, στην Ενωμένη Ευρώπη, θα αποκτούσε πλείστα όσα οφέλη, οικονομικού και θεσμικού ίσως χαρακτήρα, ακόμη και χωρίς την ευρωπαϊκή ένταξή της (άκρως αμφίβολης πλέον), χωρίς ταυτόχρονα να έχει όλες τις δημοκρατικές δεσμεύσεις των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Είκοσι ένα χρόνια μετά την άνοδο του Ρ.Τ. Ερντογάν στην ηγεσία της Τουρκίας, ο εθνικισμός, η ένταση του πολιτικού Ισλάμ και ο αναθεωρητισμός (επεκτατισμός) του «πονηρού και πλεονέκτη» γείτονά μας, έχουν δραματικά και συνολικά αναβαθμιστεί, ως συνέπεια της αύξησης της ισχύος και των μεγεθών του (πληθυσμός, εξοπλισμοί, οικονομική και παραγωγική διεύρυνση, αναβάθμιση διεθνούς θέσης). Σ’ αυτό οφείλεται και η νέα θέση για δύο ισότιμα κράτη στην Κύπρο, η επεκτατική θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας», το ανυπόστατο Τουρκολιβυκό μνημόνιο θαλάσσιας οριοθέτησης, η αποθράσυνση της άρνησης του νέου Δικαίου της Θάλασσας και η διεκδίκηση του μισού Αιγαίου μέχρι τον 25ο Μεσημβρινό και περίπου 152 ελληνικών νήσων, νησίδων, βραχονησίδων, όπως και η άρνηση νόμιμων οριοθετήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο και βέβαια η παράνομη απαίτηση αφοπλισμού των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Βασική αιτία της άκρως επικίνδυνης αυτής αναβάθμισης της τουρκικής απειλής κατά της Ελλάδος, που οδηγεί σε «υπαρξιακό κίνδυνο»(κατά τον Ν.Δένδια), την πατρίδα μας (και βέβαια την Κύπρο), είναι η επί δεκαετίες ανοχή και μη ουσιαστική και αποτελεσματική αντίδραση του Ελληνισμού στις συνεχείς παρανομίες και επιθετικότητα της Τουρκίας: ανεχθήκαμε τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου 1959-1960, με τα αρνητικά τους υπέρ των Τουρκοκυπρίων, την εν συνεχεία υπονόμευση της λειτουργίας του νέου δικοινοτικού κράτους, τα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, τις κατασχέσεις και απελάσεις των Κωνσταντινουπολιτών Ελλήνων 1964-1965, τις μονομερείς και παράνομες διεκδικήσεις στην Υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου (1973 έως σήμερα), το casus belli (απειλή πολέμου) του 1995 για την μη επέκταση της χωρικής θάλασσάς μας, την αμφισβήτηση των Ιμίων (1996 και μετέπειτα πολλών άλλων βραχονησίδων), το 1983 την δημιουργία της παράνομης ΤΔΒΚ, το 2019 το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, το 2020 την επίθεση οργανωμένων μεταναστών στον Έβρο και μετά τις παράνομες έρευνες του Ορούτς-Ρέις στα Ανατολικά Ρόδου-Ανατολικής Κρήτης, σε ελληνικές, νυν ή δυνητικά, θαλάσσιες ζώνες… Το ίδιο και σε Κυπριακά θαλασσοτεμάχια!
Τέλος, ευθύνεται και η ανεκτική και προνομιακή μεταχείριση της Τουρκίας από την Δύση, για να μην «απολεσθεί ως σύμμαχος» δήθεν, η οποία οδήγησε τελικά στην περαιτέρω αποθράσυνσή της, σε όλους τους τομείς! Έτσι, δεν τόλμησε κανείς Έλληνας ηγέτης ή αξιωματούχος να παραλληλίσει την κατοχική Τουρκία στην Κύπρο (αλλά και έναντι της Ελλάδας), με την Ρωσική επίθεση κατά της Ουκρανίας, ούτε να απαιτήσει ανάλογη συμμαχική αλληλεγγύη και συμπεριφορά, ώστε να λήξει η κατοχή της Βόρειας Κύπρου και να πάψει η παράνομη διεκδίκηση θαλάσσιου και νησιωτικού χώρου ελληνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων (ΑΟΖ-Υφαλοκρηπίδας) από την απροκάλυπτα πλέον επεκτατική Τουρκία. Η δε, «Διακήρυξη των Αθηνών» (7-12-2023) για «φιλία» και «καλή γειτονία» Ελλάδος-Τουρκίας, αποτέλεσε μία ακατανόητη, άκαιρη και αντιφατική εξέλιξη, που αποδυναμώνει το ψυχολογικό οπλοστάσιο του Ελληνισμού στην Ελλάδα και ιδίως στην κινδυνεύουσα Κύπρο. Όταν μάλιστα ο Ερντογάν (σε πρόσφατη ομιλία του) ευχήθηκε να είχε κατακτηθεί ολόκληρη το 1974(!) ενώ θα επισκεφθεί τα κατεχόμενα στην 50η επέτειο της εισβολής, 20 Ιουλίου 2024, για να προκαλέσει και πάλι τις τραγικές μνήμες Ελληνοκυπρίων και Ελλήνων…! Των οποίων το ηθικό φρόνημα δοκιμάζεται από τις ελληνικές πολιτικές αντιφάσεις (που θυμίζουν «σκωτσέζικο ντουζ») , από την διεθνή διπλωματική ανικανότητα και υποκρισία, αλλά και από την εθνική μας νωθρότητα και απροθυμία ανάληψης αποτελεσματικών πρωτοβουλιών…!!!
Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ του 1974 οφείλει να μας καθοδηγεί ξανά, μέχρι την τελική δικαίωση του Ελληνισμού! Την απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου και την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου!
*Διεθνολόγου, Μόνιμου Λέκτορα Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.,
Προέδρου Ομάδας 21 Μακεδονίας-Θράκης Κίνησης Πατριωτικής Αφύπνισης
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
