της Άννας Κωνσταντινίδου
“Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται”.Το κλέος που είχε κερδίσει ο Ελληνισμός την περίοδο του 18ου και κυρίως τον 19ο αι., δυστυχώς οι πολιτικοί του ηγήτορες έκαναν τα πάντα, ώστε αυτό το περήφανο Έθνος να δεχθεί τον 20ο αι. τις μεγαλύτερες εθνικές ήττες του.
Χάσαμε τη Βόρειο Ήπειρο, τη Μικρασιατική Γη, την Ανατολική Θράκη, τη Γη του Πόντου, ξεριζωθηκαμε δύο φορές τη δεκαετία του 1950 και του 1960 από την Κωνσταντινούπολη, ηττηθήκαμε στα Ίμια. Η μεγαλύτερη όμως πολιτική προδοσία ήταν και συνεχίζει να είναι η Κύπρος!!!!
Η Κύπρος αφέθηκε στο έλεος των ξένων συμφερόντων, στάθηκε για την ελλαδική εξωτερική πολιτική η εύκολη λύση για νηνεμία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ήταν ο εθνικός αυτός χώρος στον οποίο κατ’ουσίαν μεταφέρθηκε υπό άλλη μορφή και διάσταση ο ελλαδικός Εμφύλιος του 1946-1949.
Και σήμερα τι; Μία λύση δεν σημαίνει βιώσιμη λύση. Οι Συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου το αποδεικνύουν. Καλώς ή κακώς, και προφανώς κάκιστα που η ελληνική πολιτική είχε δεχτεί και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον όρο “Τουρκοκύπριοι”. Πλέον οφείλει και είναι επιβεβλημένο ηθικά και νομικά να το πράξει, να ζητήσει σε οποιαδήποτε νέα διαδικασία διαλόγου, το εν λόγω ενδωνύμιο να εξαλειφθεί, γιατί πολύ απλά ο εν λόγω πληθυσμός ούτε στην πραγματικότητα υφίσταται (μια και το 90% είναι έποικοι) ούτε μία ομάδα που συνεργάζεται με μία δύναμη εισβολής έχει το δικαίωμα ύπαρξης σε ένα Κράτος που τη δεδομένη στιγμή είναι μέλος Διεθνών Οργανισμών και Ενώσεων. Ο συγκεκριμένος πληθυσμός είναι εισβολέας, είναι έποικος και όσοι μουσουλμάνοι ήταν εγκατεστημένοι πριν το 1974 στο Κυπριακό Κράτος θα πρέπει να θεωρούνται αυτονομιστές- τρομοκράτες. Η τρομοκρατία όπως εξελίχθηκε στην Κύπρο μετά το 1963, γίνεται πασιφανές ότι αν και φαινομενικά έδειχνε εθνικό/εθνοτικό έρεισμα ουσιαστικά το κίνητρο ήταν μόνο πολιτικό. Ήταν η μορφή αυτή τρομοκρατικής δράσης που υποστηρίχθηκε στον ενδημικό χαρακτήρα της από μία ξένη δύναμη (εν προκειμένω την Τουρκία), προκειμένου την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων. Και αυτό αποδεικνύεται, ότι τα γεγονότα του 1964 είχαν ουσιαστικά στόχο την καταστολή του κυπριακού καθεστώτος, έτσι όπως αυτό είχε οριοθετηθεί με τις Συμφωνίες Ζυρίχης -Λονδίνου.
Οι μουσουλμάνοι που κατοικούσαν πριν τον εποικισμό του 1974 στο πολιτειακό περιβάλλον όπως διαμορφώθηκε για την Κύπρο το 1959, έχουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των τρομοκρατικών οργανώσεων, της Χαμάς και της Φατάχ, ένας παραλληλισμός για να αντιληφθούμε γιατί μιλάμε. Δηλαδή οι μουσουλμάνοι της Κύπρου προωθούσαν την πολιτική τρομοκρατία, όπως σήμερα πράττουν αυτές οι δύο τρομοκρατικές οργανώσεις, με τη μόνη διαφορά ότι οι μουσουλμάνοι της Κύπρου στρέφονταν εναντίον του Κράτους παραμονής τους και την κατάλυση του πολιτικού/πολιτειακού καθεστώτος προκειμένου να ανοίξουν την πύλη εισόδου σε μία ξένη δύναμη, οι τρομοκράτες της Χαμάς/Φατάχ ανοίγουν την πύλη στον ισλαμικό φονταμενταλισμό παράλληλα χτυπώντας Κράτη με ίδιο φυλετικό/εθνικό υπόβαθρο με αυτούς… Και ακόμα ένας πιο ακριβεστατος παραλληλισμός είναι με τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου…
Το 2004, ο λαός της Κύπρου ψήφισε εναντίον του κατάπτυστου Σχεδίου Ανάν. Οπότε εκ των πραγμάτων, οποιαδήποτε λύση, μάλλον πιο σωστά, οποιαδήποτε έναρξη διαλόγου δεν μπορεί να στηρίζεται στη διάσταση του Κοινοτικού (μια και ουσιαστικά όχι μόνο ποτέ δεν υφίστατο, αλλά το επιγέννημα αυτό της αγγλικής πολιτικής διαμόρφωσε το πολιτειακό κατεστημένο παρωδία του 1960, επιφέροντας όλα αυτά τα δεινά για την Κύπρο) και φυσικά ο λαός της Κύπρου οφείλει να αποφασίσει για το μέλλον του.
Είναι εφικτό το Κυπριακό να λυθεί; Παρόλο που η Κύπρος είναι ένα Κράτος της ΕΕ και το Κυπριακό Ζήτημα δεν είναι μόνο εθνικό θέμα της Ελλάδας, αλλά ενωσιακό και διεθνές, η θεωρία του Ρεαλισμού στις Διεθνείς Σχέσεις δεν δίνει τα περιθώρια αυτά, ώστε το συγκεκριμένο Ζήτημα να λυθεί βιώσιμα προς το συμφέρον του Ελληνισμού. Εάν η Διπλωματία της Ελλάδας και της Κύπρου, ειδικά που από το Γενάρη του 2025 η χώρα μας θα είναι ένα από τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν ανοίξουν ένα νέο διάλογο, βασισμένο σε μία νέα πρόταση που θα επανασχεδιάζει το εθνικό μας θέμα, προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη ότι θα λυθεί το Ζήτημα αυτό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ένας κλέφτης εδαφών, όπως είναι η Τουρκία, θα κάνει τα πάντα, ώστε ποτέ να μην λυθεί το Κυπριακό.
Το Κυπριακό Ζήτημα είναι ένα θέμα που το μέλλον του εξαρτάται καθαρά από την αποφασιστικότητα που θα επιδείξει η ελληνική Διπλωματία (Ελλάδας και Κύπρου).
ΥΓ… Τον 21ο αι. η εθνική μας ήττα είναι η κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών και ως Ελληνίδα εύχομαι οι ήττες μας να τελειώνουν εδώ…
*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
