Ο Μύθος “Ελληνοτουρκική Φιλία”

Του Δημοσιογράφου Γιώργου Γεωργιάδη

Γράφεται και ακούγεται μετά επιτάσεως στην δημόσια σφαίρα η προοπτική της ιδέας βελτίωσης και εν τέλει οριστικής ρύθμισης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων για να εμπεδωθεί μια μακρά περίοδος ειρήνης που θα επιτρέψει τις δύο χώρες να χρησιμοποιήσουν πολύτιμους πόρους του προϋπολογισμού στους τομείς της Υγείας, Παιδείας, Καινοτομίας, Ενέργειας, Κοινωνικού κράτους, Αθλητισμού και Νεολαίας.

Ειδικά από το 1999 και εντεύθεν έχει συγκροτηθεί στην Ελλάδα ένα σχήμα πολιτικών, σχολιαστών, διπλωματών, ακαδημαϊκών, επιχειρηματιών και Δημάρχων που εργάζεται πάνω σε αυτή την μεθόδευση.

Ως μέτωπο της λογικής κατά του ” Εθνικισμού.”

Το σχήμα αυτό θεωρεί ότι η ευθύνη στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις βαρύνει εξ ίσου και τις δύο πλευρές .

Με την δυναμική που ανέπτυξε το σχήμα με την υποστήριξη του εκσυγχρονιστικού καθεστώτος όλη την δεκαετία του 2000, κατάφερε να ελέγξει τον δημόσιο λόγο στα Πανεπιστήμια,στα ΜΜΕ,στην κοινωνία των πολιτών.

Η χρεοκοπία της Ελληνικής Δημοκρατίας το 2009 ,τα επακόλουθα μνημόνια,το μεταναστευτικό το 2015,το πραξικόπημα στην Τουρκία του 2016,η συμμαχία Έρτογάν Μπαχτσελί,η επικυριαρχία του αφηγήματος της δήθεν ” Γαλάζιας Πατρίδας” ναυάρχων εν αποστρατεία,η ανάπτυξη της Τουρκικής στρατιωτικής βιομηχανίας,ο ρόλος της Άγκυρας σε Ναγκόρνο Καραμπάγ, Ουκρανία- Ρωσία, Λιβύη, Παλαιστίνη, Αφρική,τα μαύρα κονδύλια από τον Σουνιτικό Κόλπο, έθεσαν εκτός βιτρίνας το εκσυγχρονιστικό μέτωπο της Λογικής κατά του  “Εθνικισμού” αλλά δεν το απενεργοποίησαν.

Υφίσταται με διάφορες μορφές διαχεόμενες στον σκληρό πυρήνα εξουσίας και στα ΜΜΕ αλλά με το μανδύα ενίοτε του ” πατριωτισμού της ευθύνης” του ” νέου πατριωτισμού” .

Είναι η πολιτική του ” Αγοράζω Μπελαρά και υπογράφω Διακήρυξη Φιλίας ” που έφερε τους Τούρκους στην μέση του Αιγαίου.

Το ερώτημα είναι λοιπόν αν υφίσταται δυνατότητα πραγματικής βελτίωσης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων ή αυτή η άποψη αποτελεί μια διαρκή φενάκη που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε Εθνικό ακρωτηριασμό λόγω του πολύ επικίνδυνου δόγματος για την Εθνική Ασφάλεια του κατευνασμού του θηρίου.

Ιστορικά τι έχει συμβεί;

Ομάδες Τουρκομάνων, Σελτζούκων και Οθωμανών από το 1071 μ.Χ έχουν κυριεύσει δια του ξίφους σε ποταμούς αίματος όλον τον Βυζαντινό Μικρασιατικό χώρο και προχώρησαν στα Βαλκάνια την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική εκτουρκίζοντας δια της βίας και του θανάτου τους γηγενείς κατοίκους.

Το λεγόμενο ” Δίκαιο της Άλωσης και Κατάκτησης” που επικαλείται στην βεβηλωμένη Αγία Σοφία κραδαίνοντας ένα ξίφος ο γραφικός ανώτατος θρησκευτικός Μουφτής της Τουρκίας του Έρτογάν.

Η Τουρκία του Χαλιφάτου του Έρτογάν με την επικούρηση των Ναζιστών Γκρίζων Λύκων της Εργκενεκόν, επικαλούνται συνεχώς την κατάκτηση των εδαφών.

Αποζητούν τα παλιά σύνορα της ” καρδιάς τους “.

Από την Βιέννη μέχρι το Νταγκεστάν.

Από την Λιβύη μέχρι το τέμενος του Αλί Άκτσαα στην Ιερουσαλήμ που θεωρούν κοιτίδα τους .

Αυτά όλα δεν αποτελούν γραφικότητες περιθωριακών κινημάτων στην Τουρκία αλλά κύρια γραμμή όλου του καθεστώτος που διαχέεται παντού:

Εκπαίδευση, Στρατό, Αστυνομία, ΜΜΕ, ομάδες ποδοσφαίρου, Δικαιοσύνη, Μυστικές υπηρεσίες, διπλωματικό σώμα .

Η Τουρκία ότι λέει το εννοεί.

Αποτελεί θανάσιμο λάθος σε βαθμό εθνικού εγκλήματος η άποψη στην Ελλάδα που θεωρεί ότι όλα αυτά λέγονται στην Τουρκία για ” εσωτερική κατανάλωση”.

Η Τουρκία ετοιμάζεται, εξοπλίζεται και εφόσον δεν βρει ικανή αντίδραση ανάσχεσης θα χτυπήσει.

Έχει θέσει ήδη ως χρονικό όριο για την ανατροπή της ισχύος υπέρ της σε αέρα και θάλασσα το 2030 και εμπλουτίζει συνεχώς την εγχώρια αμυντική της βιομηχανία με νέα υλικά και δυνατότητες.

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα η συζήτηση για την ίδρυση πραγματικής Εθνικής Αμυντικής βιομηχανίας προκαλεί τον προβληματισμό και  απόγνωση καθώς δεν παράγονται παρά ελάχιστα και σχεδόν τα περισσότερα είναι πανάκριβες αγορές.

Το θέμα όμως δεν αφορά μόνο την αμυντική βιομηχανία και τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Αλλά την κουλτούρα αποτροπής την κρατική ιδεολογία της αναθεώρησης των συνθηκών και της παραβίασης των συνόρων.

Όλο το περιβάλλον στην Ελλάδα μυρίζει παράδοση ενώ στην Τουρκία τα πάντα δουλεύουν για τον ” Μυστικό Εθνικό Όρκο” του 1920.

Στην Ελλάδα η δημόσια συζήτηση για τον θανάσιμο εθνικό κίνδυνο γίνεται με άνισους όρους καθώς στα κυρίαρχα ΜΜΕ εμφανίζονται μόνο και κατά κύριο λόγο ειδικοί, διπλωμάτες, απόστρατοι, σχολιαστές,που συμφωνούν σε συγκεκριμένο πλαίσιο ενώ αποκλείονται άλλοι που έχουν δώσει πολύ ικανά διαπιστευτήρια επί του πεδίου.

Η πίεση στο εσωτερικό είναι ασφυκτική για να πεισθεί το Ελληνικό κοινό πόσο ” αδύνατη είναι η πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία των 85 εκατομμυρίων”.

Την ίδια στιγμή όμως δεν υπάρχει ούτε ένα ρεπορτάζ στα ελληνικά ΜΜΕ για το τι συμβαίνει στις Τουρκικές φυλακές,στις Κουρδικές πόλεις,τι συμβαίνει στην Βόρεια Συρία και Βόρειο Ιράκ με τις πολλές απώλειες των Τακτικών Τουρκικών Ενόπλων δυνάμεων από ανταρτικές ομάδες.

Από την τουρκική πλευρά λοιπόν υπερθέρμανση του Εθνικισμού σε όλα τα επίπεδα και στην ελλαδική πλευρά κατευνασμός, χαμηλοί ή καθόλου τόνοι, μηδενικές αντιδράσεις σε παραβιάσεις της ΑΟΖ κλπ.

Πώς θα μπορούσαν λοιπόν να βελτιωθούν οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών;

Με πλήρη παράδοση της Ελλάδος στα Τουρκικά σχέδια χωρίς να πέσει ούτε μια ριπή;

Σε κάθε πέτρα της Μικράς Ασίας του Πόντου της Θράκης της Καππαδοκίας της Βιθυνίας από κάτω υπάρχει ένα Ελληνικό ή Ορθόδοξο ίχνος.

Οτιδήποτε είναι ιστορικά σωστό για την Ελλάδα σε αυτές τις περιοχές της σύγχρονης Τουρκίας είναι απαράδεκτα για την Κατοχική δύναμη.

Μιλάμε για ένα παλίμψηστο.

Μια ολόκληρη χώρα η Τουρκία πατάει πάνω σε μια τεράστια κληρονομιά του βασικού της εχθρού και αντιπάλου της Ελλάδας.

Η σύγχρονη Ελλάδα δεν διεκδικεί αυτά τα ιστορικά της δικαιώματα καθώς είναι πιστή στην Συμφωνία Βενιζέλου Κεμάλ αλλά η Τουρκία δεν πείθεται και διατηρεί νευρώσεις διαμελισμού της , βλέπει φανταστικά Ποντιακά Βασίλεια στην Τραπεζούντα δίπλα σε αυτά των Αρμενίων,των Κούρδων και των Αράβων.

Άρα οτιδήποτε αγγίζει τον μέσο Έλληνα και ειδικά τον πρόσφυγα είναι κόκκινο πανί για την Τουρκία.

Είτε αφορά μνημείο αρχαίο ελληνικό (που η Τουρκία όλα τα έχει βαφτίσει Ρωμαϊκά) είτε Χριστιανικό Ιερό Ναό, παλάτια και επαύλεις η Τουρκία σαν γάτα που έχει κάνει την ” ζημιά της ” με πολύ βιαστικές κινήσεις κρύβει τις ασχήμιες της κάτω από το χαλί.

Σβήνει, αλλάζει, διαστρεβλώνει,δεν αποδέχεται,δεν παραδέχεται τι παρέλαβε και από ποιούς ως κατακτητής σε αυτή την γη.

Δεν θέλει ούτε μπορεί να αποδεχτεί ότι η χώρα που διαφεντεύει έχει στα έγκατα της έναν ολόκληρο πολιτισμό 3000 ετών που ανήκει στον βασικό αντίπαλο.

Θεωρεί ότι αν παραδεχτεί τα πάντα τίμια και με ειλικρίνεια θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου μεταξύ των πολιτών της που ήδη αναζητούν την επιμέρους ταυτότητα τους .

Η Τουρκία είναι ένα μωσαϊκό λαών που μηχανικά και με βία ο Κεμάλ Τουρκοποίησε μετά το 1923.

Άρα η Τουρκία έχει θέματα που αφορούν την ιδιοπροσωπία της και αγγίζουν τον πυρήνα της κρατικής της υπόστασης.

Η Τουρκία δεν φοβάται την επίσημη Αθήνα.

Αυτή μπορεί εύκολα να την διαχειριστεί.

Η Τουρκία φοβάται την δύναμη της Ιστορίας της Εθνικής Παράδοσης,την Ορθόδοξη Πίστη,την συμπεριφορά μέρους της κοινωνίας της που ανοίγουν τα μάτια τα αυτιά και τις συνειδήσεις τους σε χωριά και πόλεις με Ελληνικά ονόματα, μνημεία και παρελθόν.

Η Τουρκία φοβάται την αλλαγή στο μέλλον της Αθήνας που θα εμφορείται από άλλον αέρα και πνοή.

Η Τουρκία σκέφτεται μακροπρόθεσμα.

Η Αθήνα σκέφτεται μόνο το σήμερα αν έγιναν και πόσες παραβιάσεις στο Αιγαίο.

Ελληνοτουρκική Φιλία δεν μπορεί να υπάρξει γιατί επί της ουσίας ο όρος ” Τουρκία” δεν αποτελεί ένα πραγματικό Ιστορικό επακόλουθο μιας ειρηνικής εξέλιξης.

Είναι απότοκο βίας, βιασμού, Γενοκτονίας και απέλασης.

Η Ελλάδα καταστράφηκε από την Γερμανία στην Κατοχή.

Δόμησε όμως ειρηνικές σχέσεις μαζί της γιατί η νέα Γερμανία αποδέχτηκε το παρελθόν της .

Η Γερμανία καταστράφηκε από τους Συμμάχους και άλλαξε από την ρίζα της .

Η Τουρκία δεν καταστράφηκε για όσα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας που διέπραξε όπως η Γερμανία, αντιθέτως, στηρίχτηκε να συνεχίσει την πορεία της ως χώρα παραγωγής βίας.

Υπό την έννοια αυτή καμία φιλία δεν δύναται να οικοδομηθεί.

Παρά μόνο δια της αιχμαλωσίας της Ελλάδας και της υπαγωγής της σε καθεστώς Μιλέτ του Τουρκικού Χαλιφάτου όπου το έλεος του Σουλτάνου στα κεφάλια των ραγιάδων θα τους επιτρέψει να ζουν ” ειρηνικά”.