Του Θεόδωρου Καράογλου*
Παρακολουθώ με ιδιαίτερη προσοχή τη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη για τα πρόσφατα μέτρα που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση προκειμένου να περιοριστεί η έξαρση της πανδημίας. Πολλοί τα χαρακτηρίζουν ηπιότερα από όσο θα έπρεπε και ζητούν τη λήψη αυστηρότερων ώστε να αναχαιτιστεί το επιδημικό κύμα.
Την ίδια ώρα εκπρόσωποι της εστίασης, του εμπορίου και διάφορων άλλων επαγγελματικών κλάδων αγωνιούν, υποστηρίζοντας ότι οι νέες παρεμβάσεις θα οδηγήσουν σε λουκέτο τις επιχειρήσεις τους.
Σέβομαι, κατανοώ και συμμερίζομαι την αγωνία και των δυο αντιλαμβανόμενος ότι η γκρίνια και η απαισιοδοξία βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν στο τεταμένο σκηνικό που ζούμε.
Ωστόσο, κατ’ εμέ, η δημόσια υγεία μπαίνει μπροστά από κάθε τι άλλο. Το ίδιο και η κοινωνική ευθύνη.
Με τη μάχη για την ανάσχεση του κορωνοϊού να συνεχίζεται αμείωτη, βρισκόμαστε στο σημείο όπου πρέπει να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας. Να αποβάλλουμε τις φωνές και τις εντάσεις από το δημόσιο διάλογο, προτάσσοντας το κοινό καλό και αναγνωρίζοντας πως καμία σύγκρουση δεν οδηγεί σε… συσπείρωση!
Ας αναλογιστούμε τις γεμάτες ΜΕΘ με ανεμβολίαστους, τη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων -ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα- και την επικίνδυνη άνοδο που καταγράφουν ανησυχητικοί δείκτες της πανδημίας, στοιχεία που μας υπενθυμίζουν ότι κανένα σύστημα υγείας σε καμία χώρα του κόσμου δεν είναι ανεξάντλητο.
Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, κορεσμός του ΕΣΥ από κρούσματα συνεπάγεται αδυναμία ανταπόκρισης των νοσοκομείων στην εκθετική αύξηση των νοσηλειών. Συνθήκη με την οποία δεν θέλουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι σε καμία περίπτωση…
Γι’ αυτό το λόγο, αδυνατώ να κατανοήσω πως ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη του εμβολιασμού όταν πληροφορείται καθημερινά ότι το 95% των διασωληνωμένων είναι ανεμβολίαστοι. Όταν ακούει και διαβάζει ότι κάθε ημέρα χάνονται συμπολίτες μας οι οποίοι δεν εμβολιάστηκαν για τους δικούς τους λόγους. Όταν πληροφορούνται ότι σε χώρες όπως ο Καναδάς έχει εμβολιαστεί το 96% του πληθυσμού και δεν έχουν καθόλου κρούσματα και καθόλου θανάτους.
Σε τελική ανάλυση, εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, για να επιδείξουμε κοινωνική ευθύνη δεν χρειάζεται να μας το πει κανένας κυβερνητικός παράγοντας. Οφείλουμε να το κατανοήσουμε μόνοι μας.
Συνοψίζοντας, η συνθήκη που ζούμε με την πανδημία είναι ιδιαίτερη. Έκτακτη, άρα προσωρινή. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η αντίδραση μας, συνολικά ως κοινωνία, οφείλει να είναι λελογισμένη και κυρίως όχι… κοντόφθαλμη.
Ως εκ τούτου ο εμβολιασμός και η λογική είναι η μόνη θεραπεία της πανδημίας. Διαφορετικά ο επόμενος χειμώνας θα μας αναγκάσει -εκ των πραγμάτων- να αναθεωρήσουμε πολλά από όσα ζούμε σήμερα.
*Βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης Ν.Δ.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
