Της Άννας Κωνσταντινίδου
Πριν λίγα 24ωρα, ο Τραμπ έστειλε το μήνυμα στην απερχόμενη αμερικανική κυβέρνηση να μην εμπλακεί στη συριακή ανάφλεξη. Φυσικά, πολλοί εγχώριοι αναλυτές είδαν την κίνηση αυτή του Τραμπ ως κλείσιμο του ματιού (και) στην τουρκική κυβέρνηση. Είναι όμως έτσι;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.Τη δεδομένη στιγμή έχουμε την κυβέρνηση Άσαντ απέναντι σε δύο αντίπαλα προς την πολιτική του “στρατόπεδα”, αυτό της πολιτικής αντιπολίτευσης και αυτό των ισλαμιστών που ουσιαστικά το τελευταίο είναι το μακρύ χέρι της Τουρκίας στη Συρία και επίσης, εκτός από τον Άσαντ στοχεύει και στους Κούρδους.
Άραγε, με την τοποθέτησή του ο Τραμπ, ενώ γνωρίζει τι αντιπροσωπεύει κυρίως η συνιστώσα των Ισλαμιστών, εν ολίγοις αφήνει τους Κούρδους της Συρίας ως πρόβατα προς σφαγή στα χέρια του Ερντογάν;
Η απάντηση των κινήσεων του νέου προέδρου των ΗΠΑ μπορεί να δοθεί μέσω της στρατηγικής των παιγνίων. Όπου εν ολίγοις, τόσο το παίγνιο της δειλίας (πιο γνωστό ως chicken game) όσο και το παίγνιο του διλήμματος του φυλακισμένου “απηχούν γάντι”.
Φυσικά, το chicken game αφορά τον τρόπο που ο Άσαντ αναγκάζεται να κινηθεί, προκειμένου να σωθεί.Ο Τραμπ μπλοφαρει, όπως και η τοποθέτησή του (πριν από λίγες ημέρες) για τη Χαμάς προετοίμαζε το έδαφος για τον χειριστικο τρόπο που θα διαμόρφωνε το δεύτερο σκαλοπάτι των κινήσεών του που αφορούσε τον εκβιασμό ουσιαστικά σε Άσαντ και Ρωσία- Ιράν. Οφείλουμε να πούμε, ότι στον “οπτικό ορίζοντά” του, όταν μιλούσε τόσο για Χαμάς όσο και για Άσαντ, ο Τραμπ κάθε άλλο παρά είχε αυτές τις δύο “μαρίδες”, αντίθετα μπλοφαρε, στοχεύοντας στον τρόπο που θα αντιδρούσαν οι άμεσοι σύμμαχοι του Άσαντ, Ιράν και Ρωσία (δηλαδή οι “καρχαρίες”). Αν και στη Ρωσία, όπως έγινε γνωστό, κατέφυγε η οικογένεια του Άσαντ, ωστόσο η Ρωσία δείλιασε (chicken game ), όπως φαίνεται ήδη, να βγει περισσότερο μπροστά για το πολιτικό μέλλον του Σύριου ηγέτη.Το ίδιο έπραξε και το Ιράν .Τόσο ιρανική κυβέρνηση όσο και Πούτιν υπέστησαν ήττα ήδη από τα αποδυτήρια για τον τρόπο που ο Τραμπ χειρίζεται τα αμερικανικά συμφέροντα στον μεσανατολικό περιβάλλον (καθώς δεν παύει αυτήν την στιγμή τη διακυβέρνηση του Κράτους να την έχουν οι Δημοκρατικοί).
Από την άλλη, όσον αφορά το δίλημμα του φυλακισμένου, ο Τραμπ μέσω των δημοσίων τοποθετήσεών του όσον αφορά το συριακό και κατ’επέκταση τον πόλεμο στο ισραηλινό έδαφος (και Λίβανο) αναγκάζει τους δύο “φυλακισμένους”, Ιράν και Ρωσία να έρθουν αντιμέτωποι με ένα δίλημμα, είτε οι δύο αυτές χώρες σε κοινό μέτωπο να συνεχίσουν να συνεργάζονται είτε να αφήσουν τους δορυφόρους τους (τρομοκρατικές οργανώσεις και Συρία) να τα βγάλουν μόνοι τους πέρα. Και ως φαίνεται, στη βάση της ειδησεογραφίας του τελευταίου 24ωρου προφανέστατα ισχύει το δεύτερο.
Από εκεί και ύστερα, αυτό που πρέπει εμφατικά να τονίσουμε, είναι το εξής. Εάν το Ισραήλ βλέπει τον Άσαντ μία φορά ως εχθρό, μια και η οικογένεια Άσαντ και ιδίως ο πατέρας του σημερινού Σύριου προέδρου, ο Χαφέζ αλ Άσαντ κάθε άλλο παρά είχε καλό όνομα στο μεσανατολικό περιβάλλον (αργκό), για τον ίδιο ακριβώς λόγο και τα αραβικά κράτη, κάθε άλλο παρά “πετούσαν την σκούφια” τους για τους Άσαντ. Και πρέπει δε, να μην ξεχνάμε, ότι το 2011, η Συρία εκδιώχθηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο (μέχρι πολύ πρόσφατα και συγκεκριμένα το 2023, όταν την ξαναδεχθηκαν οι Άραβες μετά το σεισμό του Φεβρουαρίου του ίδιου έτους) και κάθε άλλο παρά η εκδίωξη αυτή αφορούσε το βίο και την πολιτεία μόνο του Μπασάρ Αλ Άσαντ, αλλά το βίο και την πολιτεία της Συρίας από το 1970, όταν πραξικοπηματικά ο πατέρας του ανέλαβε την εξουσία. Απλά ο εμφύλιος στην Συρία ήταν η αφορμή για τους Άραβες και όχι η αιτία για να την αποπέμψουν από τον Οργανισμό.
Και φυσικά, το ερώτημα που εύλογα τίθεται, είναι τι γίνεται τώρα, και ειδικά μετά την έντονη φημολογία ότι ο Σύριος πρόεδρος εγκατέλειψε το Κράτος του; Δηλαδή, οι Ισλαμιστές που προελαύνουν σε συγκεκριμένες περιοχές με κουρδικό πληθυσμό, πολύ απλά θα εγκαθιδρύσουν την τουρκική παρουσία. Έτσι δεν είναι;
Η Συρία και το Κουρδικό περνάει μέσα από το Ισραήλ και τα αραβικά Κράτη. Και αυτό πρέπει να τονιστεί εμφατικά. Ο Τραμπ αυτήν την στιγμή επιδιώκει μέχρι την 20η Ιανουαρίου να κλείσει τα θορυβώδη (σε ιστορικό επίπεδο) μέτωπα για τους Άραβες (Συρία και Λίβανο) και μετά να λύσει και και τα ζητήματα που αφορούν το Κράτος -μακρύ χέρι των ΗΠΑ, του Ισραήλ. Πολύ απλά ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θέλει να δείξει αυτήν την στιγμή, στα σοβαρά αραβικά Κράτη ότι ενόσω αυτός είναι στην εξουσία του αμερικανικού Κράτους τα προβλήματα που αυτά είχαν με τους Ισλαμιστές και τα Κράτη που στην πραγματικότητα δημιουργούν ανίερες συμμαχίες με χώρες, όπως το Ιράν και η Ρωσία που η πολιτική των τελευταίων ειδικά είναι διπολική, πολύ απλά θα ελαχιστοποιηθούν.
Και η Τουρκία; Αφού φαίνεται ότι επωφελείται. Απλά, όπως έγραψα “φαίνεται ότι επωφελείται” και μάλιστα προς στιγμήν. Γιατί ποιος σας είπε, ότι η νυν αντιπολίτευση του Συριακού Κράτους θα στρώσει ροδοπέταλα στον Ερντογάν; Το αντίθετο θα συμβεί. Αφού ως γνωστόν εκτός των άλλων, το συριακό κόμμα , του Εθνικού Συριακού Συμβουλίου, όπως ονομάζεται, στηρίζεται τόσο από τον Αραβικό Σύνδεσμο όσο και από τον Σύνδεσμο Αραβικών Κρατών του Κόλπου, και μάλιστα αναγνωρίζεται τόσο από τον Αραβικό Κόσμο όσο και από ΗΠΑ, Γαλλία και Μ.Βρετανία (εκτός των άλλων, τα 3 από τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ) ως η επίσημη Κυβέρνηση του Κράτους, Συρία.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
