της Άννας Κωνσταντινίδου*
Μία εικόνα που ήταν αναμενόμενο να θορυβήσει την πλειοψηφία των Κρατών του Αραβικού Συνδέσμου και κυρίως χώρες που συνορεύουν με τη Συρία. Και ενώ Φιντάν με το “φίδι στον κόρφο της Δύσης” (γιατί στην πραγματικότητα αυτό θα πρέπει να είναι το προσωνύμιο του επικεφαλής της μεταβατικής, συριακής κυβέρνησης) συναντήθηκαν χθες στη Δαμασκό, την ίδια ώρα ο Υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου Abdel Ati είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τους ομολόγους του σε Ιορδανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιράκ και Αλγερία. Οι Άραβες υπουργοί συζήτησαν τόσο για την κατάσταση στη Συρία, όπως διαμορφώνεται όσο και (κυρίως) για τη συνάντηση του Τούρκου ΥπΕξ με τον Αλ Τζουλάνι, καταλήγοντας όπως ήταν φυσικό, στο συμπέρασμα εκτός από τον σεβασμό των θρησκευτικών και φυλετικών ομάδων που ζούνε στο συριακό έδαφος, την αναγκαιότητα να εμποδιστεί η συμμετοχή τρίτων χωρών (… όπου τρίτο Κράτος βλ. Τουρκία) στα εσωτερικά του νέου συριακού κατεστημένου.
Την ίδια ώρα μαίνονταν συγκρούσεις ανάμεσα στον SDF και τον “Εθνικό Στρατό” που υποστηρίζεται από την Τουρκία στην περιοχή του Χαλεπίου..
Χθες, είχα αναφέρει σε ανάρτηση στο προφίλ που διαθέτω στο FB ότι δεν θα αργήσει η στιγμή να δούμε μία “αλληλοεξόντωση” των ισλαμιστικών, τρομοκρατικών μορφωμάτων (https://www.facebook.com/share/p/159VBU3rna/)που με τον -α- ή -β- λόγο συνεργάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως με αφορμή την Αραβική Άνοιξη στην αποσταθεροποίηση όχι μόνο της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, αλλά κυρίως στοχεύοντας να αποσταθεροποιήσουν εδάφη αραβικών κρατών με σοβαρό αποτύπωμα στον Αραβικό Κόσμο, αλλά και τη Δύση. Θεωρώ, ότι η άποψη για τον “πόλεμο ανάμεσα στην Ισλαμική Τρομοκρατία” μετά και τη χθεσινή συνάντηση Φιντάν -Τζουλάνι δεν είναι μακριά, ωστόσο κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι η έννοια της Θρησκευτικής Τρομοκρατίας θα πάψει να υφίσταται.
Από εκεί και ύστερα, είναι γνωστό, κάτι φυσικά που κυρίως το γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την Διεθνή Πολιτική και κυρίως τη Γεωπολιτική, ότι η Αίγυπτος παρά το γεγονός ότι εξαιτίας του Μπααθισμού είχε πολιτικά ζητήματα (ειδικά μετά το 1960) με τη Συρία, εντούτοις ασκούσε επιρροή και ιδίως τα τελευταία χρόνια στο εν λόγω Κράτος (και ιδίως μετά το 2011, όταν εξαιτίας του Άσαντ είχε εκδιωχθεί από τον Αραβικό Σύνδεσμο). Τον Άσαντ η Αίγυπτος του Αλ Σίσι (και όχι μόνο το συγκεκριμένο Κράτος) τον χρησιμοποιούσε ως ανάχωμα απέναντι στην τουρκική, επεκτατική πολιτική, μία στάση της γειτονικής χώρας που εκφραζόταν μέσω του μεγαλοϊδεατισμού αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα εδάφη αυτά.
Συγχρόνως, σε σχόλιο πάλι στον προσωπικό λογαριασμό μου στο FB , είχα αναφέρει ότι η Ρωσία (και όταν λέμε Ρωσία εν προκειμένω εννοούμε τον Πούτιν) θα κάνει τα πάντα (https://www.facebook.com/share/p/15suyG2FmN/),ώστε να επιβιώσει (πολλές ερμηνείες λαμβάνει το συγκεκριμένο ρήμα που μόλις χρησιμοποίησα), μία βασική συνιστώσα των οποίων θα είναι και η συνεργασία (!!!!!!!!) εντός ή εκτός η λέξη με τη Δύση (…ακα ΗΠΑ). Ενώ παράλληλα είχα αναφέρει https://www.facebook.com/share/p/18UzNCh2Aw/ με αφορμή την μεταφορά ρωσικού οπλισμού στη Λιβύη, για τα Κράτη του Μαγκρέμπ, στα οποία πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή από τους άμεσους και έμμεσους δρώντες, και ως φαίνεται με την τηλεφωνική επικοινωνία του Αιγύπτιου ΥπΕξ με τον Αλγερινό ομόλογό του επαληθεύεται ο συλλογισμός μου, μια και είναι γνωστό το κοινωνικό και κοινωνιολογικό κατεστημένο της συγκεκριμένης χώρας, όπως και των υπολοίπων χωρών της εν λόγω περιοχής που φέρουν σχέσεις, εκτός των άλλων, με την Τουρκία και μάλιστα σε ιστορικό επίπεδο.
Και να πούμε και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό θεωρώ, παρά το γεγονός ότι το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Φιντάν με τον Αλ Τζουλάνι είναι σίγουρο ότι το συζήτησαν, όπως και από μέρους της Ελλάδας και της Κύπρου έχει εκφραστεί ο φόβος για την πιθανότητα οριοθέτησης ΑΟΖ ανάμεσα σε αυτές τις δύο πολιτειακές οντότητες, νομιμοποιώντας εμμέσως πλην σαφώς το παράνομο μόρφωμα των Κατεχομένων.
Όταν το 2019, υπογράφηκε το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο (στο οποίο η μεταβατική Κυβέρνηση του Ντμπεϊμπά πρόσθεσε πρωτόκολλο το 2022), στη Λιβύη υφίστατο η Κυβέρνηση Σάρατζ που όχι μόνο ήταν εκλεγμένη από το 2015, αλλά ο επικεφαλής της ταυτόχρονα με το πρωθυπουργικό αξίωμα κατείχε και την προεδρία του Εθνικού Κοινοβουλίου της Λιβύης, μία θέση που αργότερα κατέλαβε ο αντιτουρκιστής Αλ Σάλεχ. Εν ολίγοις, η Τουρκία είχε υπογράψει μία διακρατική συμφωνία (ανεξάρτητα της νομιμότητας που έχει) με μία εκλεγμένη κυβέρνηση (αναφέρομαι πάντα στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019). Φυσικά, το ό,τι μπήκε στη διαδικασία να υπογράψει ένα εκ νέου νομικό κείμενο το 2022 στο ήδη υπάρχον με μία μεταβατική κυβέρνηση αυτό είναι κάτι άλλο, καθώς, όπως είναι φυσικό, η Τουρκία επικαλείται στη Διεθνή Διπλωματία το διακρατικό κείμενο του 2019 που έχει με τον Σάρατζ.
Αντίθετα, στη Συρία αυτήν την στιγμή, δεν υφίσταται αυτοδύναμη και πολλώ δε μάλλον εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά μεταβατική, μία συνθήκη που ναι μεν επειδή μιλάμε για την Τουρκία που εφαρμόζει το “Δίκαιο αλά Τούρκα” έχει ελάχιστη σημασία, ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι προσπαθεί στις κινήσεις της να χρησιμοποιεί τη νομιμοφάνεια (και ως γνωστόν, άλλο νομιμοφάνεια και άλλο νομιμότητα).Οπότε, σίγουρα συζητήθηκε το θέμα ΑΟΖ ανάμεσα σε Τούρκο και Σύρο αξιωματούχο, ωστόσο ειδικά τη δεδομένη στιγμή, δεν ξέρω πόσο θέλει να προκαλέσει ο Ερντογάν τη Διεθνή Διπλωματία και δη τις ΗΠΑ με την υπογραφή μία τουρκοσυριακής ΑΟΖ.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε, ότι μπορεί τη δεδομένη στιγμή να ηγείται της μεταβατικής συριακής κυβέρνησης ο (“πρώην “) ισλαμιστής, Αλ Τζουλάνι, ωστόσο ας μην ξεχνάμε ότι τη δεδομένη στιγμή όλα τα κράτη παζαρεύουν με τον ίδιο, ποιο θα δώσει περισσότερα. Οπότε, ειδικά για τη Δύση υπάρχει η γνώση με ποιον έχουν να κάνουν.
Μπορεί ως προς την συγκεκριμένη πιθανότητα οριοθέτησης τουρκοσυριακής ΑΟΖ να μην θίγονται άμεσα τα συμφέροντα Ισραήλ, Αιγύπτου, Ιορδανίας, ωστόσο αυτό θα δημιουργήσει νέα τετελεσμένα στην ευρύτερη περιοχή, καθώς ας μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα Κράτη φέρουν συμφέροντα με τους νέους ενεργειακούς και εμπορικούς δρόμους στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Και κυρίως για την Αίγυπτο μία τέτοια περίπτωση συμφωνίας, αυτομάτως τη φέρνει αντιμέτωπη με τα δικά της ανάλογα θέματα που έχει με τη Λιβύη. Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι ειδικά ο δυτικός παράγοντας θα θέλει να θυσιάσει σοβαρά Κράτη και τα συμφέροντά τους για να ικανοποιήσει την Τουρκία, ειδικά με τον τρόπο που αυτή κινείται από το 2022 με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τώρα με τον πόλεμο στο ισραηλινό έδαφος.
Επίσης, αυτήν την στιγμή, η Κύπρος είναι για τη Δύση και κυρίως για τις ΗΠΑ το φυσικό “αεροπλανοφόρο” τους στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και ειδικά τώρα, καθώς το “δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”, θεωρώ ότι η Αμερική κάθε άλλο παρά θα κάνει τα εγκληματικά λάθη του 1974, στα οποία τότε (για να λέμε και του στραβού το δίκιο) είχε έρεισμα στις “συμπεριφορές” ελληνικών κυβερνήσεων και κυπριακής κυβέρνησης (ήδη από το 1960).
Και κάτι τελευταίο, η Κύπρος είναι κράτος -μέλος της ΕΕ. Εάν η Τουρκία πράξει μία τέτοια κίνηση, αυτομάτως θα σημάνει παντοιοτρόπως τον φυσικό θάνατο του Ενωσιακού Θεσμού. Γιατί εν προκειμένω μιλάμε για ένα κυρίαρχο Κράτος και το πολιτικό κατεστημένο που έχει δημιουργηθεί και όχι για μία γεωγραφική, γεωφυσική έκταση (όπως είναι μία θάλασσα) όπου οι διάφορες χώρες χρησιμοποιούν μεθόδους και μηχανισμούς για να εκφράσουν τη δυναμική τους.
*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
