της Άννας Κωνσταντινίδου
Ευχόμαστε και τα 100 αυτά άτομα της φωτογραφίας να γυρίσουν ζωντανοί στις οικογένειές τους, μετά τη συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός.
Αναμφισβήτητα, όπως άλλωστε έχει καταγραφεί όλους αυτούς τους μήνες, όλες αυτές τις 468 ημέρες, μετά το Ολοκαύτωμα τη μνήμη του οποίου θα τιμήσουμε στις 27 Ιανουαρίου (Διεθνής Ημέρα Ολοκαυτώματος), η 7η Οκτωβρίου θα καταγραφεί ως η μελανότερη ημέρα στη Σύγχρονη Ιστορία του Ισραήλ και εν γένει του εβραϊκού Κόσμου.
Και οφείλουμε να σημειώσουμε, όπως συμβαίνει συνήθως σε μία καταστροφή, ο ελληνικός λαός ως ιστορικός λαός έχει γνωρίσει καταστροφές- με τη Μικρασιατική να στιγματίζει τη συνέχειά του- το ανάθεμα πέφτει συνήθως στα πρόσωπα (πολιτικά και στρατιωτικά) που την περίοδο εκείνη ασκούν τα καθήκοντά τους.
Το 2010, σε μία δίκη των απογόνων των 6 που πήραν πάνω τους όλο το βάρος της Μικρασιατικής Καταστροφής αποκαταστάθηκε η μνήμη τους, καθώς ο Άρειος Πάγος επιβεβαίωσε επί της ουσίας αυτό που ήταν γενικώς αποδεκτό: ότι “οι Έξι δεν έτυχαν δίκαιης δίκης και ότι η καταδίκη τους ήταν πολιτικά υποκινούμενη, καθώς αποφασίστηκε από ένα έκτακτο στρατοδικείο, σε καθεστώς δικτατορίας”. Και εκτός των άλλων, αυτό που οφείλουμε εμφατικά να καταθέσουμε, η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν η δυσάρεστη απόληξη μίας πενταετίας ακραίου πολιτικού διχασμού. Ο εχθρός βρήκε “ακάλυπτα τα νώτα” των Ελλήνων, λόγω της μεταξύ τους διχόνοιας.
Και αλίμονο εάν επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στο πεδίο της μάχης. Γιατί, οφείλουμε εμφατικά να τονίσουμε, το στρατιωτικό σκέλος είναι ο μεγάλος καθρέφτης της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Άλλωστε, για να είμαστε ρεαλιστές και ακριβείς, κάτι ανάλογο δεν επικρατούσε στο εσωτερικό σκηνικό του Ισραήλ την στιγμή που συνέβη το τραγικό γεγονός της 7ης Οκτωβρίου 2023; Ξεχνάμε, ότι ο εχθρός, οι τρομοκράτες της Χαμάς, έπραξαν την “ανίερη” ενέργεια ουσιαστικά “πισώπλατα”, καθώς το ισραηλινό Κράτος για πάνω από μία τετραετία έφερε πολιτικά προβλήματα; Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, τη διχόνοια και τα “μαχαιρώματα” στο ισραηλινό, πολιτικό σκηνικό, με εκλογές που δεν μπορούσαν να σχηματίσουν αυτόνομες κυβερνήσεις, παρά συνασπισμού, που ωστόσο είχαν βραχύβια κατάληξη.
Κάθε φορά το προφανές είναι, στην κυβέρνηση που της “τυχαίνει η στραβή βάρδια” (και εν αντιθέσει με τον τρόπο που είχε ειπωθεί για το έγκλημα στο Μάτι, προσωπικά το γράφω με όλο το σεβασμό στα θύματα της 7ης Οκτωβρίου) να θεωρείται για τον λαό υπεύθυνη. Γιατί καλώς ή κακώς έχει η ίδια τη διαχείριση της κατάστασης. Όμως, δυστυχώς, η “ερμηνεία” αυτή μόνο σε επαναλαμβανόμενα λάθη οδηγεί, καθώς εκτός των άλλων, δίνονται άλλοθι. Σε μία καταστροφή, σε μία εθνική τραγωδία, όλο το πολιτικό και το θεσμικό σύστημα έχει ευθύνη. Και δεν είναι ούτε γενίκευση, ούτε απλούστευση αυτό που γράφω, αλλά ειδικά όσοι έχουν διαβάσει Πολιτική και Διπλωματική Ιστορία αντιλαμβάνονται πλήρως αυτό που γράφω.
Δεν έχω μαντικές ιδιότητες, αλλά επειδή έχω μελετήσει “πολλή” Ιστορία και λόγω του επαγγέλματός μου, βάζω την εξής παράμετρο, χωρίς φυσικά να δίνω άλλοθι στους επικεφαλής διεθνών οργανισμών και φορέων: Εάν κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, αυτής της τραγωδίας για τη χώρα του Ισραήλ, οι διεθνείς παράγοντες έβλεπαν ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα να στηρίζει την ισραηλινή κυβέρνηση, μήπως και οι όμηροι να είχαν επιστρέψει νωρίτερα στα σπίτια τους και κυρίως η ιδεολογία του αντισημιτισμού να μην είχε στοιχειώσει για άλλη μία φορά τα κράτη του Κόσμου;
Πολλοί θα αντιτείνουν, και είναι εύλογο: “απ’ έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέγονται” και κυρίως πώς μία οικογένεια ομήρου να μην έχει πόνο και αγανάκτηση; Ωστόσο, ο κυνισμός στο διεθνές σύστημα κυριαρχεί, γιατί πολύ απλά η Διεθνής Πολιτική και ο μηχανισμός της, που είναι η Διπλωματία δεν έχουν αισθήματα και συναισθήματα.
Βλέποντας οι “πολιτικές ατζέντες” να χτυπιέται από το ίδιο το εσωτερικό σύστημα της χώρας του, ο Νετανιάχου, ήταν δυνατόν, έχοντας το “εξιλαστήριο θύμα” να μην το χρησιμοποιήσουν και για “ίδιον όφελος”; Άλλο να κατασκευάζεις υπαίτιους, και άλλο “να σου δίνονται στο πιάτο” . Με έναν πόλεμο να μαίνεται, το ίδιο το δικαστικό σύστημα της χώρας του Ισραήλ έφερε στο προσκήνιο προσωπικές υποθέσεις του πρωθυπουργού. Φυσικά, ένα δημόσιο πρόσωπο πολλώ δε μάλλον ένα πρόσωπο που ασκεί εξουσία πρέπει να κρίνεται, ωστόσο όταν υφίσταται έκτακτη εθνική ανάγκη, χτυπώντας το πρόσωπο που ασκεί την ηγεσία του Κράτους, χτυπάς το ίδιο το Κράτος. Και εννοείται, ότι ο “λύκος στην αναμπουμπουλα χαίρεται” και εν προκειμένω οι “ατζέντες” χάρηκαν ιδιαίτερα με την στάση των θεσμικών αρχών του ισραηλινού Κράτους.
Άλλωστε, το ίδιο ακριβώς δεν συνέβη με την εθνική τραγωδία στο μικρασιατικό έδαφος ή με την πιο σύγχρονη εθνική τραγωδία μας στην Κύπρο; Ο εξωτερικός, διπλωματικός παράγοντας και ο εχθρός έβλεπαν ένα εθνικό πολιτικό περιβάλλον σε “πόλεμο”, έβλεπαν έναν Ελληνισμό που χρόνια είχε πολιτική αστάθεια και ταραγμένο εσωτερικό σκηνικό.
Η ελπίδα μας και οι προσευχές μας είναι να γυρίσουν αυτά τα 100 άτομα ζωντανά στις οικογένειές τους.
Είμαστε δίπλα στο Ισραήλ και στο δίκαιο αγώνα του που συνεχίζεται.
*Άννα Κωνσταντινίδου , Ιστορικός -Διεθνολόγος Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), Διδάσκουσα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
