γράφει ο Ανδρέας Καρακόκκινος
Η πρώτη ποιητική συλλογή της Φωτεινής «Σκούρο μωβ» εκδόθηκε τέλη του 2023 στη Θεσσαλονίκη από τις εκδόσεις Γερμανός.
Η Φωτεινή Γκιλίρη εκτός από τις σπουδές της σε νοσηλευτική και Φυσικοθεραπεία με μεταπτυχιακό στο ΤΕΦΑΑ του ΑΠΘ, ασχολήθηκε από νωρίς με τρεις μορφές τέχνης: την ποίηση, το θέατρο και τη μουσική συμμετέχοντας σε παραστάσεις.
Παρακολούθησε επίσης μαθήματα θεάτρου, παραδοσιακής και Βυζαντινής μουσικής σε ωδείο της πόλης μας και συμμετέχει σε χορωδίες με ρεπερτόριο Ελληνικό και ξένο.
Με τη ποίηση ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια και έλαβε μέρος στον Β’ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό για την μικρασιατική καταστροφή που διοργανώθηκε από το κέντρο πολιτισμού της περιφέρειας κεντρικής Μακεδονίας, λαμβάνοντας έπαινο. Επίσης βραβεύτηκε με έπαινο από την «Εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά» για το ποίημα της «Περιοδεύων θίασος» που συμμετείχε στον 9ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό στη μνήμη του ηθοποιού και ποιητή Αλέκου Χρυσοστομίδη.
Τα ποιήματα της συλλογής «Σκούρο μωβ» όπως και άλλα ποιήματα της είχα την χαρά να τα διαβάσω αρκετά πριν από την έκδοση, μου άρεσε η γραφή της και την προέτρεψα να προχωρήσει στην πρώτη της έκδοση.
Γράφει στο ποίημα «Ροές»
«Ροές που άγγιξαν την άνοιξη./Άνθη κι αναβρασμός της δύσης,/χωρίς πανιά γι’ ανάσες άσπιλες.»
Για Ροές που φέρνουν άνοιξη και αγγίζουν τη ζωή της μας μιλά η ποιήτρια που όμως συνεχίζοντας το ποίημα θα μας πεις για τις «Λιτές μαρμάρινες πληγές οι αναμνήσεις σου» Πληγές που κλείνοντας το ποίημα θα μας πει:
«Μια κόκκινη έκρηξη/κι ύστερα,/λήθη λυτρωτική, διάφανη./Πριν την επόμενη έναρξη/της απουσίας σου.»
Και γι’ αυτή την απουσία θα μας πει στο επόμενο ποίημα «Απουσία»
«Στις δυναστείες των αισθήσεων/σπασμένα γυαλιά κι ασώματες θλίψεις/
αιμορραγούν φιλιά και ιδρωμένους έρωτες,/καθώς ξυπνούν κάτω από ήλιο ανοξείδωτο.»
Τα συναισθήματα της ποιήτριας εναλλασσόμενα. Έτσι μετά την απουσία ακολουθεί το ποίημα «Σκούρο μωβ» που είναι και ο τίτλος της συλλογής, όπου η μνήμη ταξιδεύει και μέσα από τους στίχους διαβάζει ο αναγνώστης τα ανάμικτα συναισθήματα της, απόρροια της απουσίας αλλά και συνάμα μιας προσμονής.
Γράφει:
«Απόψε τα παραθυρόφυλλά μου είναι ανοιχτά/για την πανσέληνο που αγάπησε τη μοναξιά της/και την αυγή που αργεί αλλά έρχεται.»
Στο ποίημα «Τομπουρλίκα» που ακολουθεί, η ποιήτρια μας, αναφέρεται σε γνωστό μουσικό στέκι το οποίο επισκεπτόταν συχνά. Μέσα από τους στίχους του ποιήματος διαβάζουμε τη σκέψη της «όπου λιμνάζει η ανάμνηση» μια ανάμνηση που έγινε απουσία σαδιστική. Όμως η ομορφιά της βραδιάς με αγαπημένους φίλους, της δημιουργεί μια βεβαιότητα για το αύριο όπως γράφει στο τέλος του ποιήματος:
«κάποτε θα μεσημεριάσει/στις παγωμένες ώρες που φοβήθηκαν/ τη ζεστασιά της θέλησης.»
Και η συνέχεια των σκέψεων και των συναισθημάτων στη «Τομπουρλίκα»
έρχεται στο επόμενο ποίημα «Μονοσήμαντα ξενύχτια» όπου γίνεται ένας διάλογος:
Μου ‘πες πως είδες τ’ όνομα της αγάπης σου/ στους λασπωμένος δρόμους της Θεσσαλονίκης./Απάντησα πως δίχως την αγάπη μου δεν θ’ άντεχα. Μα, ο χρόνος…»
Τελικά ο χρόνος γιατρεύει τις περισσότερες απογοητεύσεις των ανθρώπων έτσι και η ποιήτρια γράφει στο ποίημα «Ταξίδι»
«Έψαξα την αυγή προτού χαράξει,/ ορκίστηκα στο κατώφλι σου/να σ’ αγαπήσω,/ μα δεν με άφησες.»
«Και στο ποίημα «Αναμονή» θα μας πει ακόμα « Κι ύστερα έστρεψα,/ εγκαταλείποντας τον πιο μεγάλο ήλιο/που χωρούσε η ανάσα μου.»
Ο χρόνος φέρνει αργά-αργά την απελευθέρωση της μνήμης και οι δυσάρεστες σκέψεις γίνονται μια ανάμνηση. Έτσι στο ποίημα «Χορός» διαβάζουμε:
Να τώρα!/Ξυπόλητη στην πρώτη βροχή,/ χορεύω πάνω στις διάφανες πλάκες ενός πεζοδρομίου/που νυχτώνει και χαράζει μαζί με την καρδιά μου!
Τα ανάμικτα συναισθήματα που κυρίευαν τη σκέψη και τη ψυχή σα μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, έχουν ηρεμήσει, τα βράδια πια κυλούν ήρεμα εξηγώντας μας στο ποίημα «Τρικυμία» ότι:
«Ή Παναγία των βράχων,/Γλυκιά κι Ατάραχη/φώτιζε την απαρηγόρητη αγρύπνια μου,»
Και στο ποίημα «Ακοίμητα βράδια» θα προσθέσει:
«Γι’ αυτό αγαπώ τ’ ακοίμητα βράδια./Το πρωί, μαζεύω την ασημόσκονη/
και τη φιλώ προσεκτικά στην τσάντα μου,/ φάρμακο για τη νέα μέρα.»
Η νέα μέρα κυλά πια ανέμελη, τόσο που στο ποίημα «Ανεμελιά» διαβάζουμε:
«αναρωτιέμαι αν οι χτύποι της καρδιάς μου ηχούν σωστά στο απλωμένο μεσημέρι/ή ξεμυαλίστηκαν και πέταξαν/σαν δυο σταγόνες νερό/ απ’ τ’ αφρισμένο κύμα προς τον ουρανό…»
Στο ποίημα «Η τριλογία της θάλασσας μου» έχουμε τρία ποιήματα που μας μιλάνε για τρείς φάσεις της ζωής. Στο πρώτο ποίημα έχουμε τη παιδική ηλικία όπου διαβάζουμε για «σφραγίδες μητρικής και πατρικής φροντίδας.»
Ακολουθεί η νεανική ηλικία όπου θα διαβάσουμε «για ένα έρωτα που σαν μπαλόνι από ήλιο /έψαχνε μια θέση στον ουρανό/ και την ευημερία
ενός αφυδατωμένου ιδρώτα/που πάλευε να προφτάσει τη ζωή.»
Και τέλος έχουμε την ενήλικη φάση όπου «Τώρα, ακολουθώ την κορυφογραμμή /που μετουσιώνεται/ σε άσμα αρμονικό κι ελεύθερο.»
Τα ποιητικά συναισθήματα της Φωτεινής δεν μένουν ασυγκίνητα από καθημερινά γεγονότα που όλοι μας ζήσαμε.
Στο ποίημα «Μνήμες Ιωνίας» που βραβεύτηκε με έπαινο το 2022 στο διαγωνισμό για τη Μικρασιατική καταστροφή, γράφει:
«Είχες ξεχάσει τη μέντα στο κατώφλι σου./Και το γλυκό κουφέτο/στη θήκη πλάι στα στέφανα,/να στοιχειώνει πια τα ξημερώματα…»
Στίχοι που πραγματικά για όσους ζήσαν οι ίδιοι ή οι δικοί τους τη προσφυγιά τους τους ξυπνά μνήμες δύσκολες και δυσάρεστες.
Δεν μένει ασυγκίνητη η Φωτεινή με αυτά που αντιμετωπίζει καθημερινά στη δουλειά της. Στο ποίημα «Θάλαμος 10 διαβάζουμε:
«Σήκω! Γέμισε ήλιους το κρεβάτι σου,/πλάι στην εύκρατη αλήθεια της πνοής σου…»
και στο “Covid-19” που ζήσαμε και ακόμα ζούμε γράφει:
«Και δεν υπάρχει καμμία Τζοκόντα στους τοίχους/να χαρίσει το κρυμμένο της χαμόγελο,/καμμία νότα ν’ απαλύνει τον τρόμο,/καμμιά σιωπή να ταράξει τη σειρήνα.
Στο ποίημα «Αντί» που γράφτηκε λίγο μετά το δράμα στα Τέμπη διαβάζουμε:
«Μη με κοιτάς με τρύπιο βλέμμα./Ή Άνοιξη φέτος έρχεται… κι έρχεται…/ κροταλίζοντας σαν φίδι σε κροκάλες παγερές.»
Τους άστεγους της Θεσσαλονίκης τους βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους της πόλης μας. Γράφει γι’ αυτούς:
«Απόψε γέρνεις την ελευθερία σου/κάτω από ανοιχτό ουρανό·/με τις αισθήσεις/να πλέκουν τη ζεστασιά σου νήμα-νήμα /απ’ το υφάδι των δακρύων σου.»
Η Φωτεινή στη πρώτη της ποιητική συλλογή άφησε τα συναισθήματα της να απλωθούν στο χαρτί και να γίνουν ποιήματα. Συναισθήματα για το προσωπικό της ταξίδι της ζωής αλλά και της κοινωνίας που ζούμε. Οι χαρές και οι στενοχώριες της ζωής ήταν συνταξιδιώτες στο πρώτο της ποιητικό ταξίδι.
Όμως στο τελευταίο ποίημα της συλλογής αφήνει όλη την αισιοδοξία και τη πίστη της στον άνθρωπο και τη ζωή. Γράφει το ποίημα «Ρωγμές»
Κι όταν ο πόνος αιμορραγεί μες την απώλεια,/θυμήσου το φως που αναβλύζει απ’ τις ρωγμές της καρδιάς σου,/ μπρος στο εικόνισμα,/μέχρι τα μάτια να βλέπουν μόνο φως/και η καρδιά να πυρώσει απ’ την αγάπη …»
Και στις «Μικρές ανάσες» που κλείνουν το βιβλίο αφήνει σαν παρακαταθήκη δυο στίχους: «Γιατί, η αυγή είναι μεγάλη και όλους τους χωρά.»
Βιογραφικό
Η Φωτεινή Γκιλίρη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε, αρχικά νοσηλευτική και στη συνέχεια στη σχολή Φυσικοθεραπείας του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης ενώ πήρε Μεταπτυχιακό από το ΤΕΦΑΑ του ΑΠΘ. Εργάζεται ως φυσικοθεραπεύτρια σε Γενικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε από νωρίς με τρεις μορφές τέχνης: την ποίηση, το θέατρο και τη μουσική συμμετέχοντας σε παραστάσεις. Παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου, παραδοσιακής και βυζαντινής μουσικής σε ωδείο της πόλης μας.
Συμμετέχει σε χορωδίες με ρεπερτόριο Ελληνικό και ξένο. Γράφει ποίηση εδώ και πολλά χρόνια και αυτή είναι η πρώτη της συλλογή που εκδίδεται. Έλαβε μέρος στον Β’ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό για τη μικρασιατική καταστροφή, που διοργανώθηκε από το κέντρο πολιτισμού της περιφέρειας κεντρικής Μακεδονίας, λαμβάνοντας έπαινο.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
