Της Άννας Κωνσταντινίδου
Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Διπλωματία, και όχι άδικα, στέκεται αποσβολωμένη απέναντι στο deal που αποφασίστηκε ανάμεσα σε Τραμπ και Πούτιν για το Ουκρανικό. Παίρνω εγώ τον ορυκτό πλούτο της Ουκρανίας, λέει ο Αμερικανός πρόεδρος, παίρνεις εσύ τα εδάφη που έχεις στρατιωτικές δυνάμεις, λέει στον Πούτιν.
Δυστυχώς, η Ιστορία επαναλαμβάνεται, και πιο συγκεκριμένα αυτή των συμφωνιών ειρήνευσης που διαμέλιζε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ωστόσο με ένα deal που τα μόνα κράτη που βγήκαν κερδισμένα ήταν η Γαλλία, η Μ.Βρετανία, ακολουθούσε η Ιταλία και φυσικά εγκαθίδρυε στην παγκόσμια πολιτική σκηνή την πολιτική φυσιογνωμία του Μουσταφά Κεμάλ.
Όσο κυνικό και να ακούγεται, αυτό που συμβαίνει τη δεδομένη χρονική στιγμή στην Ουκρανία είναι γνώριμο στην Διπλωματική Ιστορία. Και τότε όλα έγιναν για τον ορυκτό πλούτο του Κιρκούκ και της Μοσούλης και τώρα γίνονται για τον ορυκτό πλούτο σε μέταλλα και υδρογονάνθρακες στην Ουκρανία.
Και τότε η Κοινωνία των Εθνών που μπορεί να ιδρύθηκε το 1920, όμως εν πολλοίς ήταν ο οργανισμός αυτός που πιστοποιούσε τα deals των ισχυρών αποικιοκρατών, νομοθετώντας το καθεστώς των εγγυήσεων (δηλαδή νομιμοποιημένη την αποικιοκρατική διοίκηση) και τώρα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ νομιμοποιεί το “παράλογο” των ισχυρών.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι , η νομιμοποίηση του Μπολσεβικισμού το 1918, ένα χρόνο μετά τη ρωσική επανάσταση, έγινε εν χορδαίς και οργάνοις από τους Αγγλογάλλους. Βλέποντας ότι οι Ιταλοί και Γερμανοί είχαν προσεταιριστεί τους Νεότουρκους, προκειμένου οι ίδιοι να μην χάσουν την παρουσία τους στις νέες εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής, νομιμοποίησαν τους Μπολσεβίκους, θεωρώντας ότι θα τους διαχειριστούν, όπως τους τσάρους, κρατώντας τους εν υπνώσει στην ευρύτερη ανατολική περιφέρεια. Και φυσικά παράλληλα, οι Αγγλογάλλοι διαμόρφωναν τις σχέσεις τους με τους Κεμαλιστές.
Να σημειώσουμε δε, αν και το έχουμε ξαναγράψει σε αντίστοιχη αρθρογραφία με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, ότι το ουκρανικό Κράτος όπου ουσιαστικά ήταν μία δεύτερη Ελλάδα σε πληθυσμιακό επίπεδο κάθε άλλο παρά διαχρονικά συμπεριφέρθηκε καλά στον Ελληνισμό που ιστορικά κατοικούσε στα εδάφη του. Οι Έλληνες της Κριμαίας, της Οδησσού, της Μαριούπολης όχι μόνο εκδιώχθηκαν βάναυσα, αλλά τα μαρτύρια που πέρασαν από τους Ανατολικούς Σλάβους είναι παροιμιώδη, αντίστοιχα με αυτά που έζησε ο Ελληνισμός από τους Οθωμανούς και τους Νεότουρκους – Κεμαλιστές. Η Ιστορία, ξαναγράφω, δεν ξεχνιέται. Παρεμπιπτόντως να κάνουμε μία παρένθεση, το μόνο κρατίδιο της παρευξείνιας περιοχής που είχε προσφέρει καταφύγιο στους Έλληνες ήταν το Αζερμπαϊτζάν και μάλιστα από την στιγμή που ο Ελληνισμός του Ευξείνου Πόντου διώχθηκε από τις εστίες του από τους Νεότουρκους το 1915 μέχρι και την στιγμή, το 1920, και παρά το γεγονός ότι είχε υπαχθεί στην ΕΣΣΔ. Αρχικά , οι Έλληνες διώκονταν από τους Κεμαλιστές και σταδιακά από τους Ανατολικούς Σλάβους (Ρώσους και Ουκρανούς), για να φτάσουμε στα σταλινικά πογκρόμ του 1936. Και φυσικά, επίσης δεν ξεχνάμε ότι μέχρι πολύ πρόσφατα (δηλαδή προτού να αρχίσουν οι εχθροπραξίες στο ουκρανικό έδαφος) η ελληνική μειονότητα συνέχιζε να δεινοπαθεί από τους Ουκρανούς. Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα εθνικά θέματα, ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε η ιστορική μειονότητά μας και η κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων της στην Ουκρανία, το 2014 είχαν γίνει αντικείμενο ευρύτατης συζήτησης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Γιατί το ξαναγράφω, εμάς τους Έλληνες δεν μας “παίρνει να ξεχνάμε” την Ιστορία μας, καθώς μαζί με τους Εβραίους και τους Αρμένιους έχουμε την μεγαλύτερη Διασπορά από όλα τα έθνη και τους λαούς του Κόσμου.
Από εκεί και ύστερα, η ιστορική αυτή υπενθύμιση κάθε άλλο παρά δίνει άλλοθι στους αναθεωρητισμούς του Πούτιν. Η Ρωσία το 2022 διέπραξε ποινικό αδίκημα και φυσικά, η τιμωρία της έχει ημερομηνία λήξης, ως φαίνεται. Αλλά για να είμαστε ρεαλιστές, οι κυρώσεις που είχαν επιβληθεί στο ρωσικό κράτος αυτά τα 3 χρόνια από τη Δύση, ήταν στην πραγματικότητα χάδι, καθώς ως γνωστόν οι Ρώσοι ολιγάρχες, συνέχιζαν να έχουν ενεργά τα εμπορικο-οικονομικά συμβόλαιά τους με τον δυτικό παράγοντα (ελάχιστες ήσαν οι εξαιρέσεις σε κυρώσεις σε βάρος Ρώσων ολιγαρχών και μόνο αυτών που αποδεδειγμένα είχαν άμεση σχέση με την ίδια τη ρωσική κυβέρνηση). Και πάλι, μία γνώριμη συνθήκη, καθώς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και μάλιστα στην περίοδο της απόλυτης πόλωσης ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ επί διακυβέρνησης Χρουστσόφ, συνέχιζε το Σοβιετικό Κράτος να έχει ενεργά ενεργειακά συμβόλαια με τις δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες, Shell, BP και Chevron.
Το “Δίκαιο του Ισχυρού” ειδικά με τον τρόπο που αυτήν την στιγμή επιβάλλεται από τον Τραμπ αποδεικνύει κάτι: Ότι το εθνικό κράτος πρέπει να είναι αυτάρκες. Μόνο κάτω από το πλαίσιο αυτό μία χώρα μπορεί να επιβιώσει. Συμμαχίες σημαίνει αρωγή και κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι η συμμαχική χώρα θα αντικαταστήσει τους μηχανισμούς που συνθέτουν την έννοια της ισχύος για το Κράτος σου.
Η Ουκρανία στηριζόταν αποκλειστικά στις συμμαχίες της ακόμα και στον τομέα της Άμυνας. Και σε αυτό, η Ελληνική Ιστορία πάλι αποτελεί τον μπούσουλα αυτό για τις κινήσεις των σύγχρονων Κρατών. Ο πόλεμος στο μικρασιατικό μέτωπο είχε χαθεί από την στιγμή που τα όπλα που μας είχαν προμηθεύσει οι σύμμαχοί μας Γάλλοι στον Α’ΠΠ για να πολεμήσουμε στο πλευρό της Αντάντ, δεν μπορούσαν να επισκευαστούν. Ως γνωστόν, καθώς οι Γάλλοι “τα είχαν βρει” με τον Κεμάλ, αρνήθηκαν με ένα άτυπο εμπάργκο απέναντί μας και ειδικά μετά την επιστροφή του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ στο θρόνο της Ελλάδας, να μας στείλουν υλικά επισκευής των όπλων. Κι εμείς πολεμούσαμε με όπλα κατασκευής των τελών του 19ου αι.-αρχες 20ου και οι Κεμαλικοί με σύγχρονο εξοπλισμό για την εποχή, που μάλιστα τους είχαν προμηθεύσει οι Δυτικοί σύμμαχοί μας και οι Μπολσεβίκοι.
Είναι εύλογο τη δεδομένη στιγμή, ο Ελληνισμός “να βρίσκεται σε αναμμένα κάρβουνα” (έχουμε ανοιχτά, εθνικά ζητήματα), εξαιτίας αυτής της ανήθικης συμπεριφοράς ΗΠΑ και Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία. Όμως, ως γνωστόν, ηθική στην πολιτική δεν υφίσταται και πολλώ δε μάλλον στη Διεθνή Πολιτική, γι’αυτό και υπάρχει ο μηχανισμός της Διπλωματίας, ώστε με εύληπτο τρόπο η ανηθικότητα του ισχυρού να παρουσιάζεται ως η μόνη οδός για την “ευημερία” των λαών.
… Και αφού, μετά από μία τετραετία δυναμικών κινήσεων, στον τομέα της Άμυνας, όπου εκτός από τους ταχύτατους ρυθμούς που είχαμε αναπτύξει στον εκσυγχρονισμό του οπλοστασίου μας, είχαμε μία Στρατιωτική Διπλωματία σε απίστευτα επίπεδα… δυστυχώς πλέον με slow motion σε αυτά τα επίπεδα κινούμαστε (… και εποχή που βρήκαμε να κινηθούμε με ταχύτητα χελώνας). Ωστόσο εύχομαι και ελπίζω σύντομα να γίνει επανεκκίνηση (σε πρακτικό επίπεδο και όχι μέσω ιδεαλισμών) σε ό,τι αφορά το κομμάτι της Άμυνας, για να μην καταντήσουμε Ουκρανία. Τουλάχιστον, όπως γράφω εδώ και καιρό, ευτυχώς που το Ισραήλ μάς θεωρεί φίλη και σύμμαχο χώρα. Και εννοείται, ότι ο Αραβικός Κόσμος πλέον έχει ζωτικής σημασίας θέματα με την Τουρκία.
ΥΓ. Όπως πληροφορούμαστε οι ΗΠΑ κατέθεσαν στο ΣΑ του ΟΗΕ ψήφισμα για ταχύ τερματισμό του πολέμου, χωρίς να γίνεται αναφορά στην ακεραιότητα της Ουκρανίας.Το ψήφισμα στηρίζεται από το έτερο μόνιμο του ΣΑ του ΟΗΕ, Ρωσία. Ωστόσο θα γράψω, δεν έχει μιλήσει η Κίνα, που εν προκειμένω θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η στάση της.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
