Γράφει ο Ανδρέας Καρακόκκινος
Η Φανή Αθανασιάδου είναι μια ψυχή ιδιαίτερα ευαίσθητη που απλώνει τη ματιά της παντού. Το ποιητικό της ταξίδι είναι ένα συναπάντημα και μια επικοινωνία με το καθένα από μας. Οι ευαίσθητες κεραίες της, οι εμπειρίες κι οι αγώνες της για τα άτομα με αναπηρία, οι δύσκολες συνθήκες της σημερινής κοινωνίας κάνουν τη ματιά της πιο ανοικτή, με μια πιο οικουμενική προσέγγιση. Μας λέει η ίδια.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά κατοικώ στην Θεσσαλονίκη. Είμαι άτομο με κινητική αναπηρία. Κόντρα στην προκατάληψη που αντιμετώπισα και την έλλειψη προσπελασιμότητας κατόρθωσα να τελειώσω το Λύκειο στην Αθήνα, να πάρω το First Certificate στην Αγγλική γλώσσα και να αποφασίσω να μετακομίσω στην Θεσσαλονίκη με την ελπίδα να καταφέρω να έχω περισσότερο προσβάσιμη ζωή .Ασχολούμαι με την Ποίηση την οποία λατρεύω. Έχω εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές. Ποιήματα μου έχουν βραβευτεί και διακριθεί σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς Ποίησης, έχουν παρουσιαστεί σε λογοτεχνικές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και δημοσιευτεί σε έγκριτα έντυπα και λογοτεχνικά περιοδικά και Ανθολογίες. Έχω τιμηθεί από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το Δίκτυο Γυναικών Θεσσαλονίκης, την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, την ομάδα Λόγου και Τέχνης «Ιδεομορφές», το Κ.Α.Π.Π.Α.2000 και την Ε.Σ.Α.Ε.Α το Γ’Λύκειο Γιαννιτσών. Είμαι συνιδρύτρια της λογοτεχνικής ομάδας Ιδεοκύματα με την οποία διοργανώνουμε βραδιές Ποίησης και της θεατρικής ομάδας τέχνης «Το φεγγάρι» και μέλος της ΕΛΘ. Συμμετείχα στο Ποιητικό Αναλόγιο στην συνάντηση γυναικών δημιουργών από 30 χώρες της Μεσογείου και της Μαύρης θάλασσας σε διεθνείς συναντήσεις/φεστιβάλ ποιητών, στα Φεστιβάλ «Η αντανάκλαση της αναπηρίας στην Τέχνη» που διοργανώνει το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας σε συνεργασία με το Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στην διεθνή Ποιητική συνάντηση ΜΕΤΑ_ΣΥΝΟΡΑ/POST_BORDERS.
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσίασε θεατροποιημένη Ποίηση μου στην Μονή Λαζαριστών και στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Ποιήματα μου μεταφράστηκαν στην Αγγλική γλώσσα. Έχω ασχοληθεί με το θέατρο, το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο. Αρθρογραφούσα στο Ellispoint, το e-charity magazine και τον λογοτεχνικό ιστότοπο Στίγμα Λόγου. Συμμετείχα ως ομιλήτρια σε Ευρωπαικά Συνέδρια/Συμπόσια, σε Πανεπιστημιακές ημερίδες(των Α.Π.Θ.,Πανεπιστήμιου Μακεδονίας Πανεπιστήμιου Αιγαίου),στα Δημήτρια, σε εκδηλώσεις της Γ. Γραμματείας Ισότητας φύλων, και σε παρουσιάσεις λογοτεχνικών βιβλίων.
Παράλληλα έχω ασχοληθεί με το θέατρο. Ήμουν ιδρυτικό μέλος μικτής θεατρικής ομάδας με άτομα με και χωρίς αναπηρία «Το φεγγάρι». Συμμετείχαμε στο Παγκόσμιο φεστιβάλ Θεάτρου στο Εδιμβούργο, στις γιορτές ανοιχτού θεάτρου του Δήμου Θεσσαλονίκης .Έχω ασχοληθεί με θεατρικές διασκευές οι οποίες παρουσιάστηκαν στο Βαφοπούλειο Πνευματικό κέντρο. Ήμουν μέλος της Αυτόνομης Ομάδας γυναικών Θεσσαλονίκης και πολλών επιτροπών και ομάδων για τα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία Επί ένα χρόνο παρουσίαζα λογοτεχνική εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης».
Πώς βιώνει τη πανδημία ένα άτομο με κινητική αναπηρία
Αυτός ο εγκλεισμός που έχει επιβληθεί λόγω της πανδημίας σε όλη την ανθρώπινη κοινότητα, για τους ανθρώπους με αναπηρία είναι μία διαρκής χωρίς τέλος καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν λόγω του κοινωνικού ρατσισμού και των αντίστοιχων συμπεριφορών που αντιμετωπίζουν από την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου αλλά και την έλλειψη προσβασιμότητας σε χώρους εκπαίδευσης, εργασίας, υγείας, πολιτισμού, ψυχαγωγίας σε κοινωφελείς οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες αλλά και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Έτσι ο κοινωνικός αποκλεισμός σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής είναι σχεδόν απόλυτος. Είναι και αυτό μία μορφή βίας γιατί μιλάμε για στέρηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και καταπάτηση ατομικών ελευθεριών. Τώρα στον καιρό της πανδημίας ο αποκλεισμός για τα άτομα με αναπηρία πολλαπλασιάζεται είναι ακόμα πιο δύσκολος είναι ακόμα πιο μόνοι και αποκλεισμένοι είναι αόρατοι θα έλεγα.
Ποια είναι τα λογοτεχνικά σου σχέδια για το μέλλον
Έχω έτοιμο υλικό με ποιήματα που θα αποτελέσουν την επόμενη ποιητική μου συλλογή, περιμένω τις κατάλληλες συγκυρίες/προϋποθέσεις για την έκδοση της. Επίσης με την ομάδα τέχνης «Το φεγγάρι» έχουμε σχέδια για την υλοποίηση κάποιας ποιητικής εκδήλωσης όταν θα επιτρέψουν οι γενικές συνθήκες να την πραγματοποιήσουμε
Τι προσδοκάς για το αύριο, το δικό σου και της κοινωνίας
Δεν γνωρίζω πως θα διαμορφωθεί η πραγματικότητα μετά το τέλος της πανδημίας. Σίγουρα θα έχει επεκταθεί η χρήση της τεχνολογίας θα αποτελεί μέρος της ζωής μας μαζί με οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που μοιραία θα υπάρξουν. Όπως έχει αποδειχθεί από την ίδια την ιστορία μετά από μεγάλα παγκόσμια γεγονότα που σημαδεύουν την ανθρωπότητα τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Για την κοινωνία προσδοκώ ένα πιο φωτεινό αύριο με περισσότερη κοινωνική αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση. Για μένα προσδοκώ να αποκτήσω την ελευθερία αυτή που τα απροσπέλαστα τείχη νοοτροπίας και υλικοτεχνικών εμποδίων που διαμόρφωσε η οργανωμένη κοινωνία δεν μου επέτρεψαν να έχω ποτέ λόγω της κινητικής μου αναπηρίας. Να έχω την ελευθερία της προσβάσιμης μετακίνησης και της ισότιμης συμμετοχή σε όλους τους τομείς της ζωής. Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι είτε με είτε χωρίς αναπηρία έχουμε περισσότερα στοιχεία που μας συνδέουν και μας ενώνουν παρά που μας χωρίζουν. Σε μια ειρηνική και δημιουργική συνύπαρξη πολιτών ανθρώπων προσβλέπω για ένα καλύτερο αύριο ακόμη και αν ακούγεται σαν ουτοπία αξίζει να προσπαθήσουμε γι’ αυτό.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΑΣΤΕΓΗ ΑΓΑΠΗ
Άστεγη αγάπη δηλώσανε
για τόπο διαμονής ούτε συζήτηση
κάπου στις παρυφές ίσως
έξω από τα σύνορα των άλλων
προτίμησαν την απόσταση
σαν έρωτα εν δυνάμει
να ασκεί τον λόγο επάνω τους τη νύχτα,
όταν οι άλλοι κοιμούνται.
Από τη συλλογή Άστεγη αγάπη (2016)
ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΥΝΝΕΦΟ
Δεν θα προλάβω το σύννεφο
κι ‘ ας έφερε την ευλογημένη βροχή στα μέρη μας
η διάρκειά της μικρή δεν κατάφερε να αποτρέψει
τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής
κι ‘ ας ξορκίζαμε όλοι μαζί με τους συνήθεις τρόπους
την πολύχρονη ξηρασία
ή τους ανεξέλεγκτους ανέμους
κι ‘ ας μας βεβαίωναν ότι όσα συνέβαιναν θα ήταν προσωρινά
τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη
όλα πήραν τον δρόμο τους
και μεις βρεθήκαμε ασκεπείς και ανήμποροι
στη μέση ενός ερημικού τοπίου.
(ΑΝΕΚΔΟΤΟ)
ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ
Έρημη χώρα η γη μου
πώς αξιώθηκα να τη διασχίσω σε τόσους χρόνους
κόντρα σε μοίρες μονοπάτια
μέσα από μωρούς τόπους κι ανθρώπους
και κάθε άνοιξη να ζω, να ξαποσταίνω στο κορμί μου
πικρή ανάσα που έτυχε να ανταμώσω
στη μέση μιας ζωής, ξένης ζωής για μένα
και τώρα χαίρω εκ του μακρόθεν
εξ αποστάσεως ως λένε
το νόημα παραβολής να προσπαθώ να ερμηνεύσω
μόνη εγώ,
στυφό φιλί να δίνω στα όνειρά μου.
