Συνέντευξη στον Περικλή Βλάχο
43 χρόνια… δρόμος, που συνεχίζεται. Μια «προσωπι-κή» φωνή, με ταυτότητα που απέκτησε από την αγά-πη της για τη γλώσσα, «που της δόθηκε ελληνική», ό-πως χαρακτηριστικά δηλώνει ο Ελύτης και που αν-τρώθηκε μέσα από τα ανυπέρβλητα δημοτικά μας τραγούδια και τους μεγάλους μας ποιητές, που η σύγ-χρονη παιδεία εγκατέλειψε ξεχασμένους στη σκόνη της απαξίας.
Ερ.: Κύριε Μπρούχο, επανειλημμένως έχετε δηλώσει ότι η ποίηση στις μέρες μας, έχει χάσει το πραγματικό της νόημα, ενώ παρατηρού-με μια αύξηση της ποιητικής εκδοτικής παραγωγής στην πόλη μας αλλά και στον τόπο μας γενικότερα. Πού οφείλεται αυτή η αντίφαση κατά τη γνώμη σας;
Απ.: Κατά την άποψή μου, οφείλεται στην ανάγκη που υπαγορεύουν στον άνθρωπο τα πολλά και ποικίλα συμπλέγματα της σύγχρονης βιοτής. Ο εγκλωβισμός σε στερεότυπα, η αμείλικτη υποστήριξη των «πρέπει» έναντι των «θέλω», η αποκαθήλωση των πάσης φύσεως ιδεολογιών, η τάση επιβεβαίωσης , είναι κάποιοι μόνον από τους λόγους που διαμόρ-φωσαν στον άνθρωπο του συρρικνωμένου «εγώ», τη μεγάλη έκρηξη και ως ευκολότερος τρόπος διαφυγής, ήρθε το γράψιμο. Εφευρέθηκαν και διάφορα «ξωτικά φρούτα» ως μηχανισμός παραγωγής συγγραφέων, με συγκεκριμένη δομή, προσανατολισμό και κατεύθυνση, στον αντίποδα της παραγωγής τεχνοκρατών. Φυσικά, για τους μεγάλους μας Έλληνες συγγραφείς (Αθανασιάδη, Αλαβέρα, Βενέζη, Ζαλοκώστα, Ιορδανίδου, Καζαντζάκη, Μυριβήλη, Παπαδιαμάντη, Πρεβελάκη, Σωτηρίου, Τσίρκα, Χάκκα, Χατζή και τόσους άλλους), ούτε λόγος… Βεβαίως και για τουμεγάλους κλασσικούς συγγραφείς (Ντίκενς, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Ουγκώ, Τουαίην κ.ά.), το αυτό…
Άραγε αυτοί, πού διδάχτηκαν «δημιουργική γραφή»;
Η ποίηση, όπως εμφανίζεται σήμερα τεχνοτροπικά και θεματολογικά, στην πραγματικότητα αντιστρατεύεται τον εαυτό της. Οι «οικουμενικοί» ορισμοί που έδωσαν για εκείνη, σημαντικές προσωπικότητες της Τέχνης του Λόγου όπως μεταξύ άλλων ο Μπόρχες (…έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους), ο Γιώργος Σαραντάρης (…εκείνος ο εαυτός μας, που δεν κοιμάται ποτέ) ή ακόμα ο Μαλαρμέ (…η γλώσσα μιας κρίσιμης κατάστασης) και ο Ελύτης (…μια πηγή αθωότητας, γεμάτη από επαναστατικές δυνάμεις), σηματοδοτούν τον ρόλο της, αντιδιαστέλλοντάς τον από τη σημερινή εκφορά του. Στις μέρες μας, με τη μεγαλύτερη ευκολία ο καθένας και η καθεμιά που διεκδικούν τον τίτλο του ποιητή και της ποιήτριας, στην πραγματικότητα εξωτερικεύουν ως «πλίνθους και κεράμους ατάκτως…» τα ’σώψυχά τους, νομίζοντας ότι συγκαταλέγονται αυτομάτως στη χορεία των δημιουργών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και στις Γενιές του ’80, του ’90 και του 2000 δεν υπάρχουν αξιόλογες φωνές, πολλάυποσχόμενες. Βεβαίως, για τα σπουδαία ονόματα της Ποίησης, που αποτέλεσαν τη βάση της ποιητικής μας παιδείας (που ενδεικτικά αναφέρω αλφαβητικά), Τέλλο Άγρα, Γεώργιο Βιζυηνό, Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, Νικηφόρο Βρεττάκο, Γεώργιο Δροσίνη, Ανδρέα Κάλβο, Κώστα Καρυωτάκη, Κώστα Κρυστάλλη, Λορέντζο Μαβίλη, Σπύρο Ματσούκα, Παύλο Νιρβάνα, Κώστα Ουράνη, Κωστή Παλαμά, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Μαρία Πολυδούρη, Μελισσάνθη, Μυρτιώτισσα, Ιωάννη Πολέμη, Λάμπρο Πορφύρα, Άγγελο Σικελιανό, Σωτήρη Σκίπη, Διονύσιο Σολωμό, για τους δικούς μας Θεσσαλονικιούς Μανόλη Αναγνωστάκη, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Γιώργο Βαφόπουλο, Χρυσάνθη Ζιτσαία, Ρούλα Παπαδημητρίου, Σαράντο Παυλέα, Γιώργο Στογιαννίδη, Μάριο-Μαρίνο Χαραλάμπους αλλά και για τους Κύπριους αδελφούς μας Κώστα Μόντη, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Κύπρο Χρυσάνθη και πολλούς άλλους, «μικρό το δέμας» των αναφορών… Ίσως και της επιρροής…
Δυστυχώς, η ποίηση έγινε μόδα και κατέληξε να είναι μια καθαρά προσωπική άσκηση, μια αυτο-εξομολόγηση, μια εργώδης αναδρομή σε ανούσια και αδιάφορα ζητήματα ατυχών ερώτων και ανεπίλυτων απωθημένων, χωρίς φαντασία, χωρίς έμπνευση, χωρίς συν-κίνηση του αναγνώστη. Συναίσθημα και νόηση διαπλέκονται ασύμμετρα και στερούνται κοινω-νικών διαστάσεων. Ο μικρόκοσμος του καθενός μεγεθύνεται, αφήνοντας έξω τα σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που μας στοιχίζουν ολοένα την ιδεολογική μας ταυτότητα και την πολιτική μας συνείδηση. Πρωτίστως την «ηθική» μιας μετάβασης από το προσωπικά επωφελές στο γενικά ω-φέλιμο, για τις επόμενες γενιές, για την Ιστορία της Φυλής μας, για τη γνώση του παρελθόντος και για την αποφυγή παλαιών «μοιραίων» λαθών. Ας μην ξεχνάμε ποτέ, τους βασικούς πυλώνες της ποίησης: Να αφυπνίζει, να υποψιάζει, να ενεργοποιεί, να εκφράζει και εν τέλει να νοηματοδοτεί τη χορεία των λέξεων, στην προοπτική κοινωνικών μηνυ-μάτων.
Άλλωστε αυτή, δεν είναι και η αξία μιας καταγεγραμμένης οφειλής;…
- Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος, γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, είναι σύγχρο-νος Έλληνας ποιητής, στιχουργός, συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας, εργαζόμενος ως ανεξάρτητος Σύμβουλος, ως διευθυντής παραγωγής ελληνικής δισκογραφίας και ως καλλιτεχνικός διευθυντής πολιτιστικών εκδηλώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει συμπληρώσει αισίως 43 χρόνια μέχρι σήμερα (1977-2020) παρουσίας στα Ελληνικά Γράμ-ματα, καταθέτοντας 26 ποιητικά βιβλία (συλλογών και θεματικής εργογραφίας), υπογράφο-ντας και τους στίχους σε περισσότερα από 400 τραγούδια που μελοποίησαν γνωστοί συνθέ-τες (και κάποια ο ίδιος) και ερμήνευσαν δημοφιλείς τραγουδιστές.Βραβεύτηκε κατ’ επανά-ληψη στο ιστορικό πια Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης (Β΄ Βραβείο 1994, Γ΄ Βραβείο 1997), στο οποίο συμμετείχε για πολλά χρόνια και κάποτε ως μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής. Για την προσφορά του στην Τέχνη και τον Πολιτισμό, τιμήθηκε με ανώτατα παράσημα και μετάλλια, καθώς και με σημαντικές ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, από πολλούς Δήμους της Επικράτειας και αντιστοίχως της Κύπρου, τον Σύνδεσμο Εκδοτών και το Κέντρο Πολιτισμού και Βιβλίου Νοτιο-ανατολικής Ευρώπης, την Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερές Μητροπόλεις), τη Δωδεκανησιακή Εκκλησία, την Εκκλησία της Κύπρου (Ιερά Μητρόπολη Ταμασού και Ορεινής), το Πανελλήνιο Ιερό Ίδρυμα «Παναγία Σουμελά» και από άλλους φορείς.. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (σήμερα μέλος του Δ.Σ. για 3η θητεία) και της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτε-χνών και πλήθους άλλων κοινωνικών, πνευματικών, φιλανθρωπικών και φιλοσοφικών Οργανώσεων.
