του Λάζαρου Μαύρου
ΤΟ ΑΡΘΡΟ αυτο γράφεται 14.7.2022, παραμονή της 48ης μαύρης επετείου της αποφράδας για τον Ελληνισμό 15ης Ιουλίου 1974. Ημέρα Δευτέρα ήταν τότε. Που να μην ξημέρωνε ποτέ:
Το κακουργηματικό, αδελφοκτόνο πραξικόπημα.
Η χειρότερη καταραμένη ενέργεια αυτοεξόντωσης και ντροπής που υπέστη ποτέ ο Ελληνισμός στην Κύπρο, με διαταγές της ολέθριας για το έθνος Χούντας των Αθηνών.
ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ανθρώπινες διαστάσεις:
Τα άρρενα τέκνα της πιο δοξασμένης γενιάς της Κύπρου, εκείνης της γενιάς των ηρώων του 1955 – 1959 η οποία διεξήγαγε τον ένδοξο αντιαποικιακό, απελευθερωτικό ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας (1878-1960) για την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, μόλις πρόλαβαν να ενηλικιωθούν σε δύο δεκαετίες και κατατάχθηκαν στην Εθνική Φρουρά για την 24μηνη στρατιωτική τους θητεία, οδηγήθηκαν Ιούλιο – Αύγουστο του 1974, από την πανούκλα της εμφύλιας διχόνοιας, στην πιο ατιμωτική εθνική καταστροφή του χουντικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής.
ΤΩΝ 50χρονων τότε σε ηλικία, κατά το 1974, επιζώντων παλαιών αγωνιστών της ΕΟΚΑ οι γιούδες, τα αγόρια τους, 18χρονοι, 19χρονοι, 20χρονοι, εκείνο το φρικτό καλοκαίρι,
– ά λ λ ο ι αλληλο-σκοτώθηκαν στο αδελφοκτόνο Πραξικόπημα,
– ά λ λ ο ι θυσιάστηκαν μαχόμενοι στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες απέναντι στον Τούρκο εισβολέα κατακτητή, άταφοι νεκροί στα σκλαβωμένα από τον Αττίλα ελληνικά μας εδάφη,
– ά λ λ ο ι σύρθηκαν στον εξανδραποδισμό της αιχμαλωσίας στην Τουρκία,
– ά λ λ ο ι καταγράφηκαν στον μακρύ φρικτότερο κατάλογο των Αγνοουμένων, με την τρύπα της χαριστικής βολής στο κρανίο, των ανασυρόμενων μετά από δεκαετίες μέχρι και σήμερα από τους ομαδικούς τάφους μαρτυρικών οστών τους και
– ά λ λ ο ι, εκτοπισμένοι πρόσφυγες, στην ανεπούλωτη έκτοτε ντροπή της πιο ατιμασμένης γενιάς της ήττας και της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής των ελληνικών εδαφών της Κύπρου.
ΕΠΕΙΔΗ παλαιόθεν προφανώς:
Όταν δικαίως με υπερηφάνεια ψαλλόταν ανέκαθεν το «Σε γνωρίζω από την κόψι του σπαθιού την τρομερή» του εθνικού μας ύμνου, αδίκως παραγνωριζόταν και ανωρίμως λησμονιόταν το εξ ίσου ύψιστο καθήκον της αυστηρά αυτομαστιγωτικής μελέτης και βιωματικής αφομοίωσης – στην καθημερινή πολιτική πράξη – των πολλαπλασίως σοφότερων στίχων του ίδιου ύμνου:
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει, “πάρ’ το”, λέγοντας, “και συ”.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
“Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά”…».
ΕΧΟΝΤΑΣ διαρκώς στο μυαλό αυτήν επακριβώς την πρώτη, κυριώτερη και καθοριστικότερη και τραγικότερη από τις αιτίες της Εθνικής Καταστροφής του 1974, δικαιούται σήμερα ο Ελληνισμός να σεμνύνεται, πάντα με περίσκεψη, για το 48χρονο ήδη, θεμελιωδώς πρώτο – πρώτιστα ελπιδοφόρο για το μέλλον επίτευγμά του ότι:
– Εξέλιπε κι έχει εξαλειφθεί ο εθνοκτόνος εμφύλιος διχασμός.
– Εξουδετερώθηκε και δεν βρίσκει εύφορο έδαφος να ξαναφυτρώσει η αδελφοκτόνα εμφύλια διχόνοια.
– Είναι ανάπηρα, ανήμπορα και στειρωμένα τα ύπουλα κέντρα και οι μοχθηρές φατρίες και τα αίτια και οι προφάσεις και οι πηγές παραγωγής εμφύλιου μίσους.
ΔΕΥΤΕΡΟ, εξίσου ισοσθενές, επίτευγμα του Ελληνισμού, το οποίο κατ’ επανάληψιν διακυβεύτηκε επικίνδυνα εξαιτίας των Ηττημένων Μυαλών που «διαχειρίζονται» το Κυπριακό κυβερνώντας στην Κύπρο και στην Ελλάδα στη διάρκεια της 48ετίας με «φοβικά σύνδρομα» υποταγμένοι στις ψευδαισθήσεις «εξεύρεσης αμοιβαίως αποδεκτής συμβιβαστικής λύσης» με τους Τούρκους Κατακτητές και τα διατεταγμένα όργανά του στο κατοχικό της Τουρκίας Ψευδοκράτος Τουρκοκυπρίους «ηγέτες», είναι το γεγονός ότι:
– Ο Ελληνισμός της Κύπρου, αρνήθηκε να παραδοθεί.
Δεν επέτρεψε να υπογραφεί «λύση» παράδοσης την Κύπρου στις απαιτήσεις της Τουρκίας. Και απέρριψε με συντριπτική δημοκρατική πλειοψηφία μια τέτοια νομιμοποίηση, με ελληνική μάλιστα υπογραφή, της Εθνικής Καταστροφής του 1974.
Διέσωσε και διασώζει, έτσι, αλώβητη την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μόνο νόμιμο και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, από Έλληνες Κυπρίους κυβερνώμενο.
ΤΡΙΤΟ επίτευγμα του Ελληνισμού, μέσα από «χίλια μύρια κύματα» 48χρονων αντίξοων σκαμπανεβασμάτων, πισωγυρισμάτων, εξαιτίας κυρίως και των ενδημικών αναξιοτήτων, ανικανοτήτων και απροθυμιών, αποτελεί η ενδυνάμωση αμφοτέρων των κρατών του, Ελλάδος και Κύπρου.
Ικανών να αντιστέκονται αποτελεσματικά στις διαρκώς αυξανόμενες απειλές της τουρκικής επεκτατικότητας και της νεο-οθωμανικής ηγεμονικής στρατηγικής.
Η εκτράχυνση των τουρκικών απειλών στη συμπλήρωση της 20ετους (2002-2022) μονοκρατορίας του νεο-σουλτάνου Ερντογάν, έχει συμβάλει τα μέγιστα ώστε να εξασθενίσουν, να λιγοστέψουν και να τείνουν προς εξαφάνιση, όλες εκείνες οι ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, ανοησίες, «όνειρα θερινής νυκτός» και μορφωτικές ανεπάρκειες που κατοικοεδρεύουν και ενεδρεύουν σε πολλών «επαναπροσεγγιστών» και «διζωνικών» τα μυαλά, εν Λευκωσία και εν Αθήναις ιθυνόντων.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ έδειξαν πλέον και απέδειξαν, στο 48ο έτος της συνεχιζόμενης παράνομης και ανομιμοποίητης τουρκικής κατοχής των ελληνικών εδαφών της Κύπρου, απειλουμένων επιπλέον μάλιστα και διαρκώς των ελληνικών μας νησιών στο Αιγαίο, των αιθέρων και των θαλασσών μας στην ανατολική Μεσόγειο ότι:
Κατεπείγον καθίσταται το πρωταρχικό καθήκον των κυβερνώντων σε Αθήνα και Λευκωσία και του συνόλου του πολιτικού συστήματος των δύο κρατών:
(α) Ν’ αναζητήσουν για ν’ αποκτήσουν όλα τ’ άλλα απαραίτητα προσόντα ασφαλέστερης επαύξησης και ενδυνάμωσης όλων των εσωτερικών και εξωτερικών συντελεστών εθνικής ισχύος, ώστε:
(β) Αποτελεσματικότερη να καταστεί η Αποτροπή της τουρκικής επεκτατικής βουλιμίας και αποτελεσματικότερη η διεκδίκηση της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων από τον Αττίλα, επί 48 χρόνια, εδαφών της Κύπρου.
ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ την «λογοδοσία» μας για τον 48ο Ιούλιο (1974-2022) δικαιούμαστε να επαναλάβουμε συνοψίζοντας τα τρία σπουδαία μας επιτεύγματα:
1. Δεν παραδοθήκαμε. Δεν επιτρέψαμε να υπογραφεί η υποταγή μας στους Τούρκους κατακτητές της σκλαβωμένης μας πατρίδας.
2. Εξαλείψαμε την πρωταίτια πανούκλα των εμφυλιοπολεμικών μας παθών.
3. Συνεχίζουμε να αντέχουμε, με το «Χρόνια σκλαβκιές ατελείωτες. Τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαί τερατσιές πάνω στον ρότσον μας»,
του ποιητή μας Κώστα Μόντη.
ΕΠΕΙΔΗ:
«Είμαστε Έλληνες. Έλληνες του πικρού καιρού και της απελπισίας.
Στην καρδιά του πελάγου στο σταυρό του ορίζοντα, κραυγή κι’ οιμωγή η πατρίδα μας.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά, στ’ άκρο πέλαγο στη μικρή μας πατρίδα επάνω.
Η φωνή μας: Αιώνες παλιοί που δεν χάθηκαν. Τ’ όνειρο μας: Αιώνες που θάρθουν.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά και μαχόμαστε.
Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη»,
του ποιητή μας Μιχάλη Πασιαρδή.
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣ
ΤΕΛΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ
