Δέκα ποιητικές φωνές της Κύπρου, που γεννήθηκαν μετά το 1974,
που έζησαν το μαύρο Ιούλη του 74 μέσα από τα λόγια των δικών τους, με όσα διάβασαν και άκουσαν για το πραξικόπημα και την εισβολή-κατοχή της Τουρκίας, με όσα νοιώθουν όταν φτάνουν στη πράσινη γραμμή ή βλέπουν το κατοχικό μισοφέγγαρο στον Πενταδάκτυλο, γράφουν τα συναισθήματα τους.
——
ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ
ΕΣΕΝΑ Σ’ ΕΧΩ ΞΑΝΑΓΑΠΗΣΕΙ
Ζω την κατοχή στη χώρα
στο σώμα
καρδιά
ψυχή
και γειτονιά μου.
Τα τσιγάρα μού παίρνουν,
παίρνουν και τη φωτιά μου
χάνω την αυτοτέλειά μου
σε μοιρασμένες εποχές.
Ζω την κατοχή στη χώρα
στην ψυχή
στον έρωτά μου.
Σβήσανε τον κύκλο που ’χα κάνει για εμάς
με κιμωλία πράσινη
και πάμε παρακάτω.
Τα τσιγάρα μού παίρνουν,
παίρνουν και τη φωτιά μου
αγάπες μού παίρνουν
πατρίδες
και φεγγάρια.
Εσένα σε έχω ξαναγαπήσει, 2014
ΜΑΡΙΝΑ ΑΡΜΕΥΤΗ
ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ
Την παραμονή ήθελε να δει το σπίτι της.
Την πήραν απ’ το χέρι
Την πέρασαν απ’ όλα τα δωμάτια
Εκατό τετραγωνικά στον δεύτερο όροφο
Κάρφωσε το βλέμμα της στις φωτογραφίες
Στα διπλωμένα ρούχα και στα μπιμπελό
«Δεν θέλω να πεθάνω», είπε
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου»
Το πρώτο της σπίτι ήταν στη Μόρφου
Ξυπνούσε απ’ τον μυρισμένο ύπνο της
Δέκα χιλιάδες τετραγωνικά ανθό
Ύστερα, πέσαν πυροβολισμοί στο σαλόνι
Έφυγαν με το παιδί
Το μικρό ποδηλατάκι του στέκει στην αυλή ακόμη
Κάτι αδικαίωτες πεταλιές φορτωμένο
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου», είπε
Μα έφυγε.
Ο κύριος ιππόκαμπος (2018)
ΑΛΕΞΙΑ ΒΙΚΤΩΡΟΣ
1974
«Κι έγειρα νεκρός.
Άδοξος, άθλιος,
καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο.»
Π. Μηχανικός, «Ονήσιλος»
Οι ρίζες μου μοιάζουν άχρηστες …
Από τη μητέρα μου έμαθα
πως γεννιόμαστε με την κακεντρέχεια των πτηνών,
εφόσον ασπαζόμαστε την παραλλαγμένη μας διάρκεια.
Φαντάστηκα τη γενιά τους κατά τον Ιούλιο:
Ένα παιδί μού μίλησε σκυμμένο στα τεμάχια –
ήταν τέφρα και θλιμμένη χαραυγή.
Μ’ άκουσε από μια εντύπωση,
ανάμεσα στη συνείδηση δυο ανθρώπων – ήταν περισσότεροι –
ενώ πίσω μας ο φωνογράφος αναπαρήγαγε το «Ζωὴ ἐν τάφῳ».
Ξεπρόβαλλαν στο βάθος προσφυγόπουλα από τα ηλιοτρόπια,
με βαριά πιστόλια,
με σκισμένα παντελόνια,
με βαριά ρούχα,
σκισμένα πανωφόρια και δαγκωμένους μύες,
και μαζί τους άνευροι περαστικοίꞏ εγώ.
Προχωρούσαν όλα, όλοι.
Δε μου μιλούσαν.
Το κρανίο μου
ήταν φτιαγμένο από απολιθώματα
και χωρούσε μέλισσες,
τα όπλα αιωρούνταν – υποβολή ότι υπήρχε Θεός –
κι ένα πελέκι,
με πιασμένα τα μυαλά στα χέρια, φαινόταν σταυροφορικό,
κάτω απ’ τη Δύναμη του μισοφέγγαρου και τα κόκκινά του νύχια.
Οι στρατιώτες, οι δολοφόνοι – οι στρατιώτες – και τα γυναικόπαιδα
είδαν μίαν άβυσσο να στέκεται στα τέσσερα
και να χλιμιντρίζει.
Κάποιος με φώναξε «αδερφή» τρομαγμένα, όταν άλλος προσπάθησε να με πυροβολήσει.
Τον συγχώρησα και προχώρησα στη φαντασίωσή μου.
Είπα σε εκείνο το παιδί ήρεμα:
«Είναι Απόκριες. Μη φοβάσαι». Αυτό κρατούσε το στέρνο του.
Μαζευόμουν εκεί που ήταν όλοι και θερμαίναμε ο ένας του άλλου τα βαλσαμωμένα σωθικά.
Μεγαλώσαμε,
γεννηθήκαμε ως γεννημένοι,
μείναμε αναιρεμένοι στις ιστορικές μας συνοδείες.
Είναι Απόκριες.
Ανέκαθεν ήταν Απόκριες.
ΑΝΤΩΝΙΑ ΚΑΤΤΟΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ
Να μην ξεχάσεις
Πως μετά από μεγάλο σκοτάδι
Έρχεται το φως
Η λύτρωση περιμένει
Ποτέ δε λησμονεί
Μη χάσεις την ελπίδα
Μην ξεχάσεις πως έρχεται το φως.
Όταν βρέχει (2022)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
Η ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ
της Αργυρώς
Ήτουν να παντρευτώ Κυριακήν.
Παρασκευήν εφέραν μου το νυφικόν.
Εφόρησά το μόνον μιαν φοράν
(άμπα τζαι λερωθεί)
τζι ύστερις
άννοια το ερμάριν μου κρυφά
τζι εθώρουν το.
Σάββατον ξημερώματα εγίνην η εισβολή.
Το νυφικόν έμεινεν πίσω
κρεμασμένον
στην Περιστερωνοπηγήν.
Εικοσιμιάν του Ιούλη
Κυριακήν
εσταματήσαν ούλλα τα πουλιά
στον αέραν.
Η νύφη του Iούλη (2019)
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ
Ατύχημα.
Στο φυλάκιο κάποιος έκοψε το χέρι του.
Μέχρι να ’ρθει τ’ ασθενοφόρο
του το ‘δεσα πάνω στον μηρό μου
ν’ απορροφάει η παραλλαγή όλο το αίμα
να μην το βλέπει εκείνος.
Σιγά σιγά η φαιοπράσινη στολή μου
βάφτηκε άλικη.
Ολόκληρη άλικη,
εγώ άλικος,
άλικο το δωμάτιο,
άδικο το φυλάκιο,
άλικη η τρομερή κόψη του σπαθιού που τον λάβωσε,
άδικη η όψη που με βια μετράει τη γη,
άλικα τα κόκαλα των ανθρώπων
όλου
του
κόσμου
αν-
εξαιρέτως.
Πράσινη Γραμμή
Υπερκαινοφανής (2017)
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
Η ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ
Τα οστά αυτά που θάβουμε
είναι τα δικά μας οστά.
Τα κυρτωμένα σκέλεθρά μας
με τα αναρριχώμενα οστεόφυτα.
Τα οστά που ανασκαλεύουμε
είναι τα διαβρωμένα βράχια
της μακρινής θάλασσας
που εκβάλλει στις φλέβες μας.
Τα αποστεωμένα κορμιά
συνθέτουν το σκαρί
του οξειδωμένου ναυαγίου
σφηνωμένα στην πλώρη.
Εκείνου του καραβιού
που ναυάγησε χρόνια
μετά την προδοσία
αιώνες μετά τη γέννηση της Κυπρίδας.
Τα οστά που θάβουμε
είναι η αποστεωμένη μας συνείδηση.
Αυτή που θάφτηκε αταυτοποίητη
στην απανεμιά της ιστορίας.
Απρόσωπα φαγιούμ (2016)
ΕΡΙΝΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
Ήβραν τον παππούν μου έβαλες τα κλάματα κι από τον
λήθαργο με ξύπνησες απότομα εκείνο το πρωινό του
φθινοπώρου.
Για μια στιγμή με γέλασες, γελάστηκα πως βρέθηκε ο
άντρας της φωτογραφίας ζωντανός γελάστηκα πως το
παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι κρατημένη ίσια στα
μάτια μέσα μου βαθιά με κοίταζε.
Ωστόσο, εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο του
φθινοπώρου τα μάτια της φωτογραφίας στα μάτια του
άντρα που είχα απέναντί μου ιδωμένα ανάποδα
γύρισαν ίσια να με κοιτάξουν
για τελευταία φορά
πώς σφράγισαν
τα πάντα.
Πλεκτάνη, Θράκα 2020
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
