«Η έμπνευση είναι η αναζήτηση, να βρω την ουσία των πραγμάτων, το φευγαλέο και αποσπασματικό. Το ιδεώδες μου δεν είναι ο ποιητής ιδιώτης αλλά ο ποιητής πολίτης, που τον αφορούν τα κοινά». Γιώργος Μοράρης
Ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας και της Κύπρου είναι από τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου φτωχότερος, με την απώλεια του Ποιητή Γιώργου Μοράρη, με την οποία χάνεται και ένα αυθεντικό κομμάτι της συνείδησης του ελληνισμού.
Ο Γιώργος Μοράρης, γεννήθηκε το 1946 στην καρδιά της Λεμεσού, κοντά στη θάλασσα, με καταγωγή από οικογένεια καραβομαραγκών. Αποφοίτησε από το Λανίτειο Γυμνάσιο. Οι βιωματικές του καταβολές στη θάλασσα και στον ουρανό της Λεμεσού, του άνοιξαν ορίζοντες ευαισθησίας, που οδήγησαν στο λυρισμό και στη δραματικότητα που χαρακτηρίζουν την ποίησή του.
Εργάστηκε στην Αθήνα ως φιλόλογος καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, μέχρι την αφυπηρέτησή του, συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό του εκδηλώσεις λατρείας από τους μαθητές του.
Ο Γιώργος Μοράρης, ήταν εξέχον μέλος της Κυπριακής Παροικίας της Ελλάδας. Εγκατεστημένος σε κεντρική περιοχή στην Αθήνα, ερχόταν καθημερινά σε άμεση επαφή με την καυτή πραγματικότητα της πόλης και τις πολλαπλές της εκφάνσεις, παράγωγες η συνδεδεμένες με τις αλλεπάλληλες κρίσεις στην Ελλάδα, δημιουργημένες από την φθίνουσα πορεία των αξιών και θεσμών της νέας ελληνικής κοινωνίας.
Εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Συναναστροφές» το 1991 και συνέχισε το 1999 με την ποιητική συλλογή «Άνθη Ράμνου», για την οποία πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης.
Η επόμενη του ποιητική συλλογή «Ροζμαρίνος», βραβεύθηκε δυο φορές το 2008, μια με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου, και μια με την ανώτατη διάκριση που δίνεται στην Ελλάδα από την Ακαδημία Αθηνών. Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε από τη Βελγική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ειδική έκδοση το 2008 με τον τίτλο «Σύνορα».
Μακριά από την Κύπρο, δεν ξεχνά ποτέ τη μικρή του πατρίδα, που είναι το αντικείμενο της επόμενής του ποιητικής συλλογής, με τίτλο «Ποίημα – Πορτρέτο» που κυκλοφορεί το 2017.
Η αγάπη του για την Κύπρο και την κυπριακή διάλεκτο και η ανάγκη του να επιστρέψει στις ρίζες και την εντοπιότητα του, τον ωθούν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη μελέτη του έργου του εθνικού μας ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη, τα αποτελέσματα της οποίας περιλαμβάνονται στο έργο του «Μια διπλή απόκλιση της κυπριακής διαλέκτου και του ποιητικού λόγου: Βασίλης Μιχαηλίδης, (1849-1917)». Το δοκίμιο αυτό έδωσε στον ήδη καταξιωμένο συμπολίτη μας τη δεύτερη του διάκριση από την Ακαδημία Αθηνών το 2017.
Χωρίς αμφιβολία, το 2017 ως επετειακή χρονιά συμπλήρωσης εκατόν χρόνων από τον θάνατο του Βασίλη Μιχαηλίδη, λειτούργησε ενισχυτικά ως προς την απόδοση της δέουσας τιμής από την Ακαδημία Αθηνών προς τον άγνωστο ποιητή της Κύπρου. Το Βραβείο κερδήθηκε επάξια μέσω ενός αναλυτικού εισαγωγικού κειμένου, αποτέλεσμα ουσιαστικής αισθητικής εντρύφησης στα τρία εξέχοντα διαλεκτικά ποιήματα του Βασίλη Μιχαηλίδη, «Η Ανεράδα», «Η Χιώτισσα» και «Η 9η Ιουλίου του 1821», τα οποία και ανθολογεί στην εν λόγω έκδοση.
Όπως λέει ο Ποιητής, «Ο Βασίλης Μιχαηλίδης με την επιλογή του να γράψει στην κυπριακή διάλεκτο περιόρισε τη δυνατότητα να διαδοθεί το έργο του πανελληνίως, κατόρθωσε ωστόσο έτσι να μετατρέψει το ιδίωμα σε υψηλή ποίηση».
Η αγάπη και ο θαυμασμός του Ποιητή για την κυπριακή διάλεκτο φανερώνεται από τη θέση του ότι «χωρίς την κυπριακή διάλεκτο δεν θα είμασταν σήμερα ελληνόφωνοι».
Μέχρι το τέλος ήταν ένας εν ενεργεία Ποιητής. Την περίοδο αυτή βρίσκεται στο τελικό στάδιο η προετοιμασία έκδοσης της νέας του ποιητικής συλλογής.
Ο Γιώργος Μοράρης διέθετε μια σπάνια προσλαμβάνουσα ευαισθησία. Προικισμένος με εξαιρετικό ταλέντο είχε αφοσιωθεί στην Ποίηση, την οποία υπηρέτησε με συνέχεια και συνέπεια, ως πρωθιερέας. Γράφει και σμιλεύει καθημερινά καινούργιους ή παλιούς στίχους. Κάποια από τα ποιήματά του αναδίνουν την μεθυστική ωρίμανση πολλών χρόνων. Εμπνέεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η μεγάλη του όμως έγνοια είναι η Κύπρος και ο Ελληνισμός. Έχει σκύψει πάνω από το λαβωμένο σώμα της Πατρίδας του με ένα βουβό θρήνο, που όμως δεν αφήνει να τον κυριεύσει και να τον αδρανοποιήσει, το αντίθετο μάλιστα. Η ζωντανή ιστορία του ελληνισμού μέσα από τους αιώνες, είναι γι’ αυτόν αστείρευτη πηγή δύναμης και αισιοδοξίας.
Ο Γιώργος Μοράρης αντλούσε τα θέματά του από έργα τέχνης της αρχαιότητας και μύθους που διαθέτουν εξαιρετική αντοχή στον χρόνο, και αναπαράγουν έντονους και πολυποίκιλους συμβολισμούς. Το ποίημα «Νιόβη ’74» με αφετηρία τον μύθο της Νιόβης αναφέρεται με σπαρακτικό τρόπο σε μιά θλιβερή παιδοκτονία, που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αναδεικνύοντας τα οδυνηρά αποτελέσματα του πολέμου, ως δεινού πανανθρώπινου και διαχρονικού. Παρά ταύτα ασκήθηκε από θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μια ιδιότυπη λογοκρισία, επειδή αναφερόταν στην τουρκική εισβολή, η οποία ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Δεν είναι σχήμα λόγου να υποστηρίξουμε ότι ο Γιώργος Μοράρης ήταν ο βασικός κόμβος σύνδεσης του πυρήνα της ελληνικής λογοτεχνικής διανόησης με την ποιητική παραγωγή της Κύπρου, λειτουργώντας ως ένας άξιος πρεσβευτής.
Ο Γιώργος Μοράρης τιμήθηκε από τον Δήμο Λεμεσού στις 15 Οκτωβρίου 2018, ημέρα των γενεθλίων του, σε μια ωραία και σεμνή εκδήλωση, στα πλαίσια των δράσεων για το έτος Βασίλη Μιχαηλίδη, στην οποία η πόλη του τον τίμησε με τον πιο επίσημο τρόπο,.
Ο Δήμος Λεμεσού θα τιμήσει μεταθανατίως τον Ποιητή σε ειδική εκδήλωση για την οποία λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του. Αιωνία του η μνήμη.
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Γιώργος Συλλούρης Λευτέρης Κωνσταντινίδης
