του Δρ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου*
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ που αντιμετωπίζει σαφή επεκτατική απειλή σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της και μάλιστα από ένα άλλο “συμμαχικό” κράτος μέλος της Συμμαχίας. Δαπανά, μάλιστα, τεράστια ποσά (από το υστέρημά της) για την άμυνα και την ασφάλειά της, χωρίς η βασική αποστολή του ΝΑΤΟ, δηλαδή η αλληλεγγύη όλης της Συμμαχίας και των κρατών μελών της σε κράτη-μέλη που απειλούνται ή δέχονται επίθεση από ξένες δυνάμεις, δηλαδή η συλλογική άμυνα (Άρθρο 5 του καταστατικού του), να μπορεί να εφαρμοσθεί προς αρωγή της χώρας μας.
Η κρατούσα ερμηνεία αποκλείει την υποστήριξη προς το κράτος-μέλος (π.χ. Ελλάδα) όταν αυτό υφίσταται απειλή ή επίθεση από άλλο κράτος-μέλος (π.χ.Τουρκία)! Το παράδοξο αυτό επικράτησε από την δεκαετία του 1980 ως ερμηνεία του άρθρου 5, που την εξέφρασε ο τότε Γεν. Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Ολλανδός Λουνς.
Στην πράξη το κενό αυτό (που μάλλον αφορά μόνο την Ελλάδα και την Τουρκία, τόσο στο ζήτημα της εισβολής-κατοχής της Βόρειας Κύπρου, όσο και των απειλών και διεκδικήσεων στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο) καλύπτεται με εσωτερικές διαβουλεύσεις στη Συμμαχία για την επίλυση των συγκρούσεων και των τριβών. Όμως, η όποια διαμεσολάβηση του Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ ή των ΗΠΑ, της Γερμανίας και άλλων ισχυρών κρατών (Ηνωμένο Βασιλειο, Γαλλία), δεν έχει παραγάγει ως τώρα λύσεις, ούτε στο Κυπριακό, ούτε στα θέματα των νησιών και των θαλάσσιων ζωνών! Μάλλον πιέζεται η Ελλάδα και η Κύπρος για υποχωρήσεις, παρά η παραβατική Τουρκία…
Η Ελλάδα ως μητρόπολη του Ελληνισμού θα όφειλε να ζητήσει την αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, λόγω των πολλών παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου από την πλευρά της, αλλά και της αντίστοιχης προβληματικής δημοκρατίας στο εσωτερικό της. Όταν τα νέα υποψήφια κράτη μέλη στο ΝΑΤΟ (π.χ.Σκόπια, Αλβανία) ελέγχονται για μια σειρά από κριτήρια για να ενταχθούν (δημοκρατικούς θεσμούς, κράτος δικαίου, οικονομία αγοράς κλπ.), θα έπρεπε και τα παλιά κράτη-μέλη (Τουρκία) να αξιολογούνται για την ισχύ των παραπάνω, επί ποινή αναστολής ή άρσης της συμμετοχής τους, όταν παύουν να πληρούν τις προϋποθέσεις ένταξης! Ας σκεφθούμε ότι η Τουρκία αρνήθηκε την ένταξη Σουηδίας-Φινλανδίας στη Συμμαχία, θέτοντας όρους που αφορούν την εσωτερική έννομη τάξη των χωρών αυτών, π.χ. ελευθερία των εκπροσώπων ή μεταναστών του Κουρδικού λαού, να αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους στις χώρες αυτές, ή ακόμη και την πώληση οπλικών συστημάτων προς την Τουρκία! Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει να απαιτήσει την άρση της παράλογης ερμηνείας του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ ώστε να ισχύει και για παρανομούντα και επιθετικά κράτη όπως η Τουρκία.
Η δεύτερη αντίφαση της Ελληνικής πολιτικής αφορά την συνεχιζόμενη συζήτηση με την Τουρκία (π.χ. Διακήρυξη Αθηνών της 7/12/23), ενώ η γείτων συνεχίζει να μας απειλεί με πόλεμο (casus beli της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης από το 1995) αν ασκήσουμε το νόμιμο δικαίωμά μας για χωρική θάλασσα ως 12 ν.μ. Ταυτόχρονα, η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο Πέλαγος (ως τον 25ο μεσημβρινό, χωρίς να δέχεται δικαστική οριοθέτηση της ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας στο πανάρχαιο αυτό Ελληνικό Αρχιπέλαγος) και επιπλέον από το 1996 και μετά, με συνεχώς διευρυνόμενη λίστα, διεκδικεί ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που σύμφωνα με Διεθνείς Συνθήκες ανήκουν στην Ελλάδα! Ξεχνώντας ότι ή ίδια, το 1923 (Συνθήκη Λωζάνης, άρθρο 12), ρητά παραιτήθηκε πάσης διεκδίκησης για εδάφη (νησιά) πέραν των 3 ν.μ. από τις ακτές της Μικράς Ασίας/Ανατολίας.
Πρόσφατα, με έγγραφά της προς τον ΟΗΕ, συνδέει το παρωχημένο και ανίσχυρο (τουλάχιστον από το 1936 και 1974) καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης ελληνικών νησιών του Ανατ. Αιγαίου, και την αμυντική οχύρωσή τους, με, δήθεν, απώλεια της ελληνικής κυριαρχίας επί αυτών. Ανάλογη πρόκληση αποτελεί και το Τουρκολιβυκό μνημόνιο οριοθέτησης στην Ανατ. Μεσόγειο (Ρόδος-Ανατ. Κρήτη και νοτιώτερα) που παραβιάζει τις νόμιμες θαλάσσιες ζώνες των ελληνικών νησιών.
Πως μπορεί η χώρας μας να ανοίξει διάλογο με την κατοχική και επεκτατική/αναθεωρητική Τουρκία, χωρίς προηγουμένως να υπάρξουν κάποιες ουσιαστικές κινήσεις άρσης των παρανομιών της; Διερευνητικές επαφές έγιναν για 14 χρόνια (2002-2016) χωρίς αποτέλεσμα, και οι εκατέρωθεν θέσεις είναι σαφέστατα γνωστές και αγεφύρωτες! Το ίδιο συνέβη και από το 1975-1999 για μεγάλα διαστήματα και από το 1977-79 ως προ ολίγων ετών,για το Κυπριακό. Μήπως απομακρύνθηκαν κάποιες τουρκικές κατοχικές δυνάμεις από την Κύπρο ως ένδειξη καλής θελήσεως; Όχι, αλλά αντίθετα διεκδικείται η Αμμόχωστος και η διαχωριστική πράσινη ζώνη, προστίθενται στρατιωτικές δυνάμεις και πλέον τίθεται ως μόνη βάση συζήτησης για το Κυπριακό η ύπαρξη δύο ισότιμων ανεξάρτητων/κυρίαρχων κρατών, δηλαδή η νομιμοποίησης της “ΤΔΒΚ” και των τετελεσμένων της εισβολής!
Η διαβόητη και ανυπόστατη τουρκική “Γαλάζια Πατρίδα” μαζί με τα “σύνορα της καρδιάς” των Τούρκων (που φθάνουν από το Βόρειο Ιράκ (Μοσούλη), την Συρία και μέχρι την Θεσσαλονίκη (!), το Κόσοβο, την Παλαιστίνη, την Λιβύη και αλλού, καθώς επίσης και τα 152 νησιά που διεκδικεί η Τουρκία ως “γκρίζες ζώνες” από την Ελλάδα, αποτελούν την βεντάλια του Τουρκικού επεκτατισμού, που χωρίς μάσκες πλέον, ξετυλίγεται απέναντι στον Ελληνισμό, στην Ελλάδα και την Κύπρο, που οφείλει για την ασφάλεια και την αξιοπρέπειά του, να απαντήσει ενωμένος με ένα ΟΧΙ και ένα “μολών λαβέ”! Δυστυχώς, αν δεν ανασκουμπωθούμε δραστικά, ο χρόνος μετράει υπέρ της Τουρκίας, και αύριο θα είναι αργά, γιατί το κόστος διατήρησης της ειρήνης και ταυτόχρονα της μη απώλειας κυριαρχίας μας, θα είναι μεγάλο…
*Διεθνολόγου, Μόν.Λέκτορα Νομικής ΑΠΘ
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
