Γράφει η Σοφία Γερμανού
Για μια ακόμη χρονιά οι Έλληνες σε κάθε άκρη της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό, στα μεγάλα κέντρα της ομογένειας, τιμήσαμε με στρατιωτικές και μαθητικες παρελάσεις την 203η επέτειο από την έναρξη της επανάστασης του 1821. Την επανάσταση που οδήγησε στην απελευθέρωση της πατρίδας μας από την Οθωμανική σκλαβιά και τη δουλεία τεσσάρων αιώνων.
Την ώρα όμως που ο λαός, μαθητές, στρατιώτες, πολίτες, όλοι μαζί περήφανοι γιορτάζαμε την μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας μας, το πολιτικό σύστημα που μας εκπροσωπεί ριχνόταν σε μία έντονη κόντρα και αντιπαράθεση, με εκατέρωθεν δηλώσεις που κάθε άλλο παρά μας κάνουν περήφανους ως έθνος και ως λαό. Με αιτία το δυστύχημα των Τεμπών, και τα όσα έχουν ή δεν έχουν γίνει στον ένα χρόνο που έχει μεσολαβήσει, άνοιξε ο ασκός του αιόλου.
Ενώ το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η κοινή προσπάθεια όλων να χυθεί άπλετο φως σε αυτή την τραγωδία που κόστισε τις ζωές 57 ανθρώπων, αντίθετα έχουμε από τη μία μεριά κατηγορίες για συγκάλυψη, και από την άλλη μεριά κατηγορίες για διασάλευση του δημοκρατικού πολιτεύματος! Ενδιάμεσα έχουν μπει στο στόχαστρο η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, το αδιάβλητο των εκλογών, η ελευθερία του τύπου και η υποχρέωση των πολιτικών εκπροσώπων να απολογούνται στους ψηφοφόρους τους! Θεσμοί και διαδικασίες που αποτελούν βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας μας, στέκονται διάτρητοι από τις εκατέρωθεν βολές μπροστά στα μάτια των πολιτών.
Αντί να μελετήσουμε το παράδειγμα και τις ηρωικές πράξεις των προγόνων μας και να ορκιστούμε ότι θα γίνουμε αν όχι καλύτεροι από αυτούς, τουλάχιστον αντάξιοί τους, εμείς θεωρούμε ό,τι κληρονομήσαμε ως δεδομένο, και με τις πράξεις μας αποδεικνύουμε ότι περισσότερο από όλα τα γνωρίσματα της φυλής μας, είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά την διχόνοια.
Πενήντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα, μιας δημοκρατίας που προέκυψε όχι χωρίς κόστος, αφού η πτώση της χούντας ήρθε ως αποτέλεσμα της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974, φαίνεται ότι σήμερα οι Έλληνες δεν πιστεύουν στην ορθή λειτουργία της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά αντίθετα οι θεσμοί της κάνουν τους Έλληνες πολίτες να νιώθουν το αίσθημα της ανασφάλειας και της έλλειψης εμπιστοσύνης.
Κι αν ο λαός δεν εμπιστεύεται ούτε την κυβέρνηση που ο ίδιος επέλεξε, ούτε τα πολιτικά κόμματα που τον εκπροσωπούν στη βουλή, ούτε τους θεσμούς που οχυρώνουν την δημοκρατία και ο ρόλος τους είναι να προστατεύουν τον πολίτη από τα τρωκτικά και τους κοριούς της εκάστοτε εξουσίας, τότε κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή. Η πατρίδα μας αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Το δημοκρατικό πολίτευμα απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, και αν συνειδητά κλείνουμε τα μάτια ή στρέφουμε το βλέμμα μακρυά από κάθε μικρή ή μεγαλύτερη παρέκλιση των θεσμών από τις αρχές που ορίζουν την ορθή λειτουργία τους, τότε το πρόβλημα θα διογκώνεται, και θα δημιουργείται χώρος για περεταίρω ανάπτυξη και ευρυτερη εκπροσώπηση στις δημόσιες διαδικασίες, πολιτικών σχηματισμών που εχθρεύονται τις βασικές δημοκρατικές αρχές.
Κάνοντας ένα απολογισμό για τα 203 χρόνια από την κήρυξη της επανάστασης που οδήγησε στη σύσταση της ελληνικής πολιτείας, και ειδικά τα τελευταία 50 χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, σίγουρα τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Παρά τις εθνικές τραγωδίες, και τις κρίσεις που ήρθαν και παρήλθαν, υπήρξε συνεχής πρόοδος, και ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες ως Έλληνες μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι στηρίξαμε και απολαύσαμε μια σταθερή δημοκρατία.
Αν μάλιστα η διχόνοια δεν συνέχιζε να κυριαρχεί στο dna μας, ίσως η Ελλάδα να ήταν ακόμη μεγαλύτερη, πλουσιότερη και πιο σταθερή. Ίσως και η Κύπρος να ήταν Ελεύθερη.
Δυστυχώς όμως κυριαρχεί το εγώ και όχι το εμείς.
Δε ξέρω πόσοι, όχι μόνο σήμερα αλλά από καταβολής ίδρυσης του Ελληνικού κράτους, είχαν ως οδηγό και κίνητρό τους το συλλογικό καλό του Ελληνικού λαού. Διαχρονικά δυστυχώς φαίνεται ότι οι περισσότεροι τοποθετούν πάντα μπροστά το δικό τους, προσωπικό, μικροπολιτικό συμφέρον.
Χρειάζεται η χώρα πολιτική ηγεσία που πέρα από τα τερτίπια της σύγχρονης επικοινωνίας, θα μπορεί να αφουγκράζεται τα ουσιαστικά προβλήματα των πολιτών και θα γίνεται μπροστάρης στην αντιμετώπισή και την επίλυσή τους.
Σίγουρα κάποια προβλήματα θα λύνονται, κάποια νέα θα δημιουργούνται και κάποια άλλα θα διαιωνίζονται. Σε αυτό τον καθημερινό αγώνα χρειάζεται συνοχή. Σεβασμός της πολιτείας απέναντι στον πολίτη, και του πολίτη απέναντι στους θεσμούς. Η κάθε κυβέρνηση οφείλει να λειτουργεί με διαφάνεια. Να μη καλύπτει καταστάσεις και πρόσωπα, όσο ψηλά κι αν αυτά βρίσκονται. Η κυβέρνηση και οι θεσμοί έχουν ευθύνη να προστατέψουν τους πολίτες από εκείνους που παραβαίνουν ή ασκούν πλημελλώς τα καθήκοντά τους, και όχι να προστατεύουν τα όποια μέλη τους από τον έλεγχο και την κριτική των πολιτών.
Η δικαιοσύνη οφείλει να είναι “τυφλή” με την ουσιαστική έννοια της φράσης, και να ασκείται άμεσα και δίκαια προς όλες τις κατευθύνσεις.
Και φυσικά οι πολίτες να λειτουργούν με ευθύνη στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος και του συντάγματος της χώρας, και να μην αφήνονται έρμαια του κάθε κύματος αγανάκτησης που χαλαρώνει τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά.
Όταν όλοι, πολίτες, πολιτικοί και θεσμοί συνεργαστούν με γνώμονα το κοινό καλό και των πολιτών και της πατρίδας στον μέγιστο βαθμό, ίσως τότε ζήσουμε ένα νέο 1821.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
