Το έργο τεσσάρων ποιητών της Κύπρου παρουσίασε σε εκδήλωση η Εταιρία λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ), φέρνοντας το κοινό της πόλης σε επαφή με τη σύγχρονη ποιητική σκηνή της Μεγαλονήσου. Το SPEAKNEWS φιλοξενεί δύο από αυτές τις ξεχωριστές ποιητικές φωνές, τον Παναγιώτη Νικολαΐδη και τον Γιώργο Χριστοδουλίδη, οι οποίοι μιλάνε στον Ανδρέα Καρακόκκινο για τις σχέσεις που έχουν αναπτύχθεί ανάμεσα στους ίδιους και τους ομότεχνους της γενιάς τους, για το τραύμα του ’74 και τον τρόπο που επηρεάζει την ποίησή τους, για την ποιητική παραγωγή σε Κύπρο και Ελλάδα και για τους δημιουργικούς στόχους τους.
Γιώργος Χριστοδουλίδης “Δημιουργικός μου στόχος είναι γράφω πάντα”
Στη Θεσσαλονίκη παρουσιαστήκατε ως μία άτυπη «ομάδα» τεσσάρων δημιουργών με κοινούς ποιητικούς προγόνους, ανθρωπιστικές αξίες σε προτεραιότητα, άγρυπνη ευαισθησία για το θέμα της Κύπρου και διαρκή διάλογο που στοιχεία του δημοσιοποιούνται μέσω της ποιητικής γραφής. Υπάρχει ουσιαστικός διάλογος μεταξύ ομοτέχνων; Αν ναι, ποιες είναι οι προϋποθέσεις;
Κατ’ αρχάς θα ήθελα ευχαριστήσω ξανά τους ομότεχνους της Θεσσαλονίκης και ειδικά την Εταιρεία Λογοτεχνών της πόλης, τη Βικτωρία Καπλάνη και τον Ανδρέα Καρακόκκινο για την τιμητική πρόσκληση. Ήταν κάτι που θα θυμούμαι για πάντα. Όσον αφορά την ερώτηση σας, δεν λειτουργούμε με όρους ομάδας αλλά με όρους αγάπης, φιλίας, βαθιάς αλληλοεκτίμησης αλλά και συγγένειας όσο αφορά τις αντιλήψεις και τις παραστάσεις μας για την ποίηση όσο κι αν ο καθένας μας έχει τη δική του ξεχωριστή γραφή.
Ο Γιώργος Καλοζώης, ο Παναγιώτης Νικολαϊδης, ο Μιχάλης Παπαδόπουλος και ο υποφαινόμενος, γνωριζόμαστε και φιλεύουμε εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτή την κοινή πορεία μέσα στο χρόνο έχουμε δώσει πάνω από 40 τίτλους βιβλίων. Αυτή η φιλία νομίζω βασίζεται στη λογοτεχνία, είναι μια σχέση που τη γέννησε η λογοτεχνία. Υποψιάζομαι ότι αν ο ένας δεν εκτιμούσε την ποίηση του άλλου στο βαθμό που οι κώδικες αμφοτέρων καθορίζουν, αυτή η φιλία θα ήταν θνησιγενής ή όχι τόσο βαθιά. Το δεύτερο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό που όμως με κάποιο παράξενο τρόπο, πηγάζει από το πρώτο, είναι το ανθρώπινο.
Είμαστε ως ανθρώπινα όντα, ως υπάρξεις αυτό που γράφουμε, τίποτα άλλο, τίποτα διαφορετικό, προκύπτουμε ως άνθρωποι μέσα από τα γραφτά μας και το αντίθετο, προκύπτουμε ως ποιητές μέσα από την υπαρξιακή μας συγκρότηση. Συνεπώς, ο διάλογος μας είναι συνεχής, είτε μιλούν μεταξύ τους οι στίχοι μας και ορίζουν ενίοτε την ομοιότητα αλλά και τη διαφορετικότητα μας, είτε συνομιλούμε μεταξύ μας, σε στέκια, στο τηλέφωνο και σε εκδηλώσεις που συνευρισκόμαστε. Όσον αφορά το εθνικό μας θέμα, ναι μας καθορίζει όλο και πιο αδιόρατα όλο και πιο βαθιά, επειδή καθορίζει το παρόν και το μέλλον της γης πάνω στην οποία πατούμε. Όπως το είπε τόσο επιτυχημένα μια φορά ο Καλοζώης, όχι έτσι ακριβώς αλλά με δικά μου λόγια, είναι όλη η ποιητική μας χωρίς να είναι όλη η ποιητική μας.
Πενήντα χρόνια μετά το 1974, τα γεγονότα αυτής της εποχής επανέρχονται στη γραφή των Κυπρίων δημιουργών. Πιστεύετε ότι το θέμα αυτό θα εξακολουθεί να απασχολεί τους ποιητές της δικής σας γενιάς; Με ποιους τρόπους; Πόσο το θέμα αυτό απασχολεί τους νεότερους δημιουργούς;
Το λεγόμενο τραύμα του 74, που δεν ξέρω αν είναι ο πιο εύστοχος τίτλος να το συνοψίσει κανείς…. Ο Μιχάλης Πασιαρδής για παράδειγμα, αυτός ο σπουδαίος Κύπριος ποιητής που μας έφυγε πριν μερικά χρόνια και με τιμούσε με τη φιλία του, το αποκαλούσε σχίσμα μέσα στο χρόνο όπου η Κύπρος μετατοπίστηκε σε μια μαύρη τρύπα του χωρόχρονου. Το λεγόμενο τραύμα λοιπόν, ας το πούμε έτσι, είναι ο πυρήνας όχι μόνο της ποίησης αλλά και της ζωής μας έστω κι αν η καθημερινότητα μας το αποσιωπά.
Σκεφτείτε μόνο πόσο διαφορετικοί θα είμασταν και πόσο διαφορετική θα ήταν η ποίηση μας αν το 74 υπήρχε σαν μια ημερομηνία όπως όλες οι προγενέστερες, αν η κατοχή δεν υπήρχε, αν τόσοι νεκροί δεν υπήρχαν, τόσοι αγνοούμενοι, τόσοι πρόσφυγες (όσοι απέμειναν πια) αλλά και τόσοι μη πρόσφυγες, που είναι μη πρόσφυγες επειδή υπάρχουν οι πρόσφυγες. Πόσο διαφορετικοί θα είμασταν αν δεν βιώναμε με τον πιο σκληρό τρόπο τόση παραβίαση των πιο θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου. Το ζητούμενο για μένα τουλάχιστον, είναι αφενός να μην αποσιωπώ την τραγική μας μοίρα με έναν τρόπο αποδεκτά αισθητικό και ουσιαστικό, αφετέρου να μην γίνομαι γραφικός, ψεύτικος, πομπώδης. Όσον αφορά τους νεότερους δημιουργούς, δεν είμαι βέβαιος για το τι πραγματικά τους απασχολεί. Εκείνοι μπορούν να πουν καλύτερα.
Είστε ποιητές με πλούσιο έργο. Στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, πιστεύετε ότι οι ποιητές επιλέγουν να δημοσιεύουν εκεί τα ποιήματά τους με τα ίδια κριτήρια, όπως πράττουν και στη σύνθεση των έντυπων ποιητικών τους συλλογών;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ταυτόχρονα μια ευκαιρία αλλά και μια παγίδα. Από τον καθένα εξαρτάται τι θα επιλέξει. Υπάρχουν ας πούμε ποιητές που μόλις γράψουν κάτι, το αναρτούν και απευθύνουν και προσκλητήρια στους άλλους να το διαβάσουν. Όπως το ψωμί που μόλις βγήκε ζεστό από το φούρνο. Αν αυτό που έγραψαν δεν μπορεί να σταθεί ούτε στην πιο ανεκτική αξιολόγηση, το πράγμα δείχνει άσχημο.
Αν όμως είναι ένα δυνατό ποίημα τότε σου δίνεται η ευκαιρία να το διαβάσεις άμεσα και να το απολαύσεις, κάτι που ενδεχομένως να μη συνέβαινε ποτέ αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τότε γιατί όχι. Όλοι ξέρουμε την αγοραστική ανεπάρκεια της ποίησης, υπάρχουν χιλιάδες μαγευτικά ποιήματα που δεν έχουν ακόμα πολλούς διψασμένους αναγνώστες. Καταλήγουμε και πάλι στο πιο στοιχειώδες: Όποιος έχει κάτι να πει, όποιου οι στίχοι σημαίνουν κάτι, όπου κι αν τον/τους συναντήσεις, θα σταματήσεις και μπορεί να νιώσεις και μια ανατριχίλα, μια αναταραχή διαβάζοντας τους. Χρειάζεται όμως αξιοπρέπεια και μέτρο στις άμεσες δημοσιεύσεις.
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο εκδίδεται κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός ποιητικών συλλογών. Η μεγάλη παραγωγή συμβαδίζει με τις αναγνωστικές ανάγκες; Είναι υπέρ της ποίησης;
Με όρους προσωρινότητας, η υπερπαραγωγή δυσκολεύει τον ποιοτικό αναγνώστη να φτάσει στα ποιήματα που αξίζει να διαβάσει, να ανταμειφθεί για την εμμονή του να ψάχνεται στο χαώδη κόσμο της ποίησης μέσα σε έναν κόσμο έντονα τεχνολογικό και αντιποιητικό. Με όρους ας πούμε αιωνιότητας ή καλύτερα διαχρονικότητας, το αποστακτήριο του χρόνου θέλω ακόμα να πιστεύω ότι θα φροντίσει να μείνει ό,τι αξίζει.
Στο σημείο αυτό όμως θα ήθελα επισημάνω τον πολύ βλαπτικό ρόλο όχι λίγων ακαδημαϊκών που με κίνητρα αλλότρια και ξένα προς τις αξίες της ποίησης, επιχειρούν κοπιάζοντας πολλές φορές, να πείσουν και να αναδείξουν ποιητικές μετριότητες αλλά και ευρύτερα λογοτεχνικές, ως κάτι εξαίσιο στο οποίο πρέπει να στραφεί η προσοχή και τα φώτα. Είναι κάτι ανήθικο, κάτι αλγεινό και συνάμα επιζήμιο και οφείλω να το επισημάνω. Είμαι όμως ήσυχος πως όταν εκλείψουν, και οι μεν και οι δε αλλά κι εμείς, διότι όλοι θα εκλείψουμε, και οι δυνατότητες τέτοιών παρεμβάσεων δεν θα υπάρχουν, οι μικρότητες και οι ψευδοανταγωνισμοί επίσης δεν θα υπάρχουν, οι μεταγενέστεροι αν ακόμη θα ασχολούνται με την ποίηση, θα βγάλουν την άκρη. Κι αν δεν βγάλουν, μικρό το κακό.
Ποιος είναι ο επόμενος δημιουργικός σας στόχος;
Ο επόμενος δημιουργικός μου στόχος είναι γράφω πάντα, δηλαδή μέχρι, δηλαδή όσο μπορώ, το επόμενο ποίημα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ & ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ
Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης γεννήθηκε στη Μόσχα το 1968 και μεγάλωσε στη Λάρνακα. Σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. Έχει εκδώσει 8 ποιητικές συλλογές και του απονεμήθηκε δύο φορές το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου. Για τη ποιητική συλλογή «Ένια», (Εκδόσεις Ατέλεια, 1996) το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη και για το «Ονειροτριβείο» (Γαβριηλίδης, 2001) το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Η ποίησή του έχει μεταφραστεί και έχει εκδοθεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και στα αραβικά, και έχει ανθολογηθεί ευρέως. Το 2011, 150 ποιήματά του κυκλοφόρησαν στη Βουλγαρία με τον τίτλο Ονειροτριβείο.
Το 2017, η ποιητική του συλλογή Πλήγείσες περιοχές/Γυμνές ιστορίες (Μελάνι. 2016) κυκλοφόρησε στα γαλλικά και στα σέρβικα και παρουσιάστηκε στο Παρίσι και στο Βελιγράδι. Το 2021, 100 ποιήματά του, με τον τίτλο Giorgos Christodoulides Selected Poems (1996-2021), κυκλοφόρησαν στα αγγλικά από τις εκδόσεις Αρμίδα και παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο και στο Δουβλίνο. Συνοψίζοντας την ποίηση του Χριστοδουλίδη, ο Ιρλανδός ποιητής Ντέσμοντ Ήγκαν κάνει λόγο για «έναν ποιητικό χορό με την απώλεια και τον θάνατο που σταδιακά εισχωρεί μέσα σου». Το 2018, ο Χριστοδουλίδης συνεπιμελήθηκε την Ανθολογία Κυπριακής Ποίησης 1960-2018 (ΚΥΜΑ, Αθήνα). Δημοσιεύει κατά καιρούς βιβλιοκριτικές και δοκίμια για την ποίηση. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.
ΣΙΩΠΗ
Όταν δεν μιλάς
η σιωπή σηκώνει γύρω σου σκόνη
και σε απαλείφει αφού πρώτα
σε απορροφήσει σιγά σιγά
κομματάκι κομματάκι.
Δεν θέλει κανείς να δει
ένα εύθραυστο στόμα
ανάμεσα σε χιλιάδες κουβέντες
ν’ αρνείται
ή να μην μπορεί
να παρατηρήσει κάποιο από τα βιαστικά βυτιοφόρα
που αδειάζουν μπροστά μας
σύμφωνα και φωνήεντα
την ώρα που χιλιάδες
αναγκαστικοί ή εθελούσιοι νεκροί
με άρρηκτα στόματα
προσέρχονται ευλαβικά στη σιωπή
κατέχοντάς τη στην εντέλεια
και οριστικά
αυτούς πάντα θα προτιμά.
Από τη συλλογή ΛΑΛ Γνωστοποίηση Πένθιμου Γεγονότος (Κουκκίδα 2022)
Παναγιώτης Νικολαΐδης Κάθε ποίημα, κάθε βιβλίο είναι μια βουτιά στο κενό
Στη Θεσσαλονίκη παρουσιαστήκατε ως μία άτυπη «ομάδα» τεσσάρων δημιουργών με κοινούς ποιητικούς προγόνους, ανθρωπιστικές αξίες σε προτεραιότητα, άγρυπνη ευαισθησία για το θέμα της Κύπρου και διαρκή διάλογο που στοιχεία του δημοσιοποιούνται μέσω της ποιητικής γραφής. Υπάρχει ουσιαστικός διάλογος μεταξύ ομοτέχνων; Αν ναι, ποιες είναι οι προϋποθέσεις;
Με τη νύμφη του Βορρά έχω μια ξεχωριστή σχέση η οποία βασίζεται κυρίως στους στιβαρούς δεσμούς με αξιόλογους ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης. Στο πλαίσιο, λοιπόν, των εορτασμών της Παγκόσμιας Μέρας Ποίησης 2024, αλλά και της τελετής απονομής των Λογοτεχνικών Βραβείων της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης είχα την τιμή να παρουσιαστώ από τους ποιητές Βικτωρία Καπλάνη και Ανδρέα Καρακόκκινο μαζί με άλλους τρεις φίλους ποιητές από την Κύπρο: τον Γιώργο Καλοζώη, τον Γιώργο Χριστοδουλίδη και τον Μιχάλη Παπαδόπουλο. Και λέω φίλους με την πραγματική σημασία της λέξης, γιατί αυτό που αισθάνομαι ότι διακρίνει και καθορίζει τη σχέση της εν λόγω άτυπης τετράδας σε σχέση ίσως με άλλες συντροφιές, είναι ότι η φιλία μας δεν είναι ιδιοτελής και ευκαιριακή, αλλά βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και την εκτίμηση τόσο του ανθρώπου όσο και του ποιητή.
Πέρα, λοιπόν, από συνοδοιπόροι στο αλωνάκι της ποίησης, ή μάλλον εξαιτίας αυτής της συντροφικής μα και συνάμα μοναχικής πορείας στο χαρτί, είμαστε πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, διαβάζει ο ένας τα ποιήματα του άλλου πριν να εκδοθούν, εκφράζεται ο ένας ειλικρινά για τη δουλειά του άλλου και προπαντός πίνουμε μπίρες μαζί, διαφωνούμε, συζητάμε, γελάμε μαζί, και συνυπάρχουμε στη ζωή και στην ποίηση ως άνθρωποι απλοί που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν ο ένας από τον άλλον παρά τη χαρά της συντροφιάς και τη βαθιά ουσία της πνευματικής σχέσης.
Ο ουσιαστικός διάλογος, επομένως, που αναπτύσσεται στη δουλειά μας και αποτυπώνεται σε αρκετά ποιήματα που αφιερώνει ο ένας ποιητής στον άλλον ή και σε όλη την υπόλοιπη ομάδα προϋποθέτει βεβαίως τη φιλία μας, αλλά ταυτόχρονα και το κοινό πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο της ημικατεχόμενης μα και συνάμα αλλοτριωμένης και πολιτισμικά έκπτωτης Κύπρου και Ελλάδας, μέσα στο οποίο αναπνέουμε και ζούμε. Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι πολλές φορές μοιραζόμαστε κοινές αισθητικές προτιμήσεις και αναζητήσεις, κοινές ηθικές αξίες και στάσεις ζωής, εντούτοις η φιλία αυτή δεν λειτουργεί με ασφυκτικές δεσμεύσεις ή προϋποθέσεις, καθώς ο καθένας εκφράζεται ελεύθερα και αυτόνομα στην ποίηση. Και αυτό είναι, νομίζω, η μόνη προϋπόθεση για μια υγιή πνευματική σχέση μεταξύ ομοτέχνων. Εξάλλου, πέρα από κοινά στοιχεία που ίσως εντοπίζονται στη δουλειά μας, υπάρχουν, βεβαίως, αρκετές μορφολογικές και θεματικές αποκλίσεις που καθιστούν την κάθε ποιητική περιοχή αυτόνομα μοναδική.
Πενήντα χρόνια μετά το 1974, τα γεγονότα αυτής της εποχής επανέρχονται στη γραφή των Κυπρίων δημιουργών. Πιστεύετε ότι το θέμα αυτό θα εξακολουθεί να απασχολεί τους ποιητές της δικής σας γενιάς; Με ποιους τρόπους; Πόσο το θέμα αυτό απασχολεί τους νεότερους δημιουργούς;
Το βιωμένο τραύμα της εισβολής του 1974 ήταν και είναι για τους ανθρώπους που το έζησαν, αλλά και για τις επόμενες γενιές ένα γεγονός συγκλονιστικό και κάθετο που ανατάραξε τον κόσμο μας. Εξαιτίας, επίσης, της μη επίτευξης μια δίκαιης και βιώσιμης λύσης, της διαιώνισης αυτής της θεμελιώδους αδικίας, και της συνεχιζόμενης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρώ ότι το θέμα-τραύμα αυτό θα κληρονομείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις νέες γενιές. Έτσι, ποιήματα για το τραύμα έγραψαν και γράφουν ακόμη ποιητές της Γενιάς της Ανεξαρτησίας και της Εισβολής που έζησαν τα γεγονότα, της γενιάς της Κατοχής και της Αφθονίας, αλλά και νεότεροι.
Στην ποίηση, ωστόσο, αυτό που μετρά περισσότερο δεν είναι το τι, ούτε η ποσότητα του πόνου που νιώθει ή εκφράζει ο ποιητής, αλλά η αισθητική μετουσίωσή του σε ποίημα, δηλαδή το πώς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα γεγονότα του 1974, η έντονη αγωνία μας για τη συνεχιζόμενη τούρκικη κατοχή, αλλά και για την τύχη του Ελληνισμού της Κύπρου, περνούν με δύο, νομίζω, τρόπους στην ποίηση και στη λογοτεχνία γενικότερα. Κάποιες φορές άμεσα και ξεκάθαρα, και άλλες φορές, τις περισσότερες κατά την άποψή μου, μέσω μιας άλλου είδους διαδικασίας επεξεργασίας του τραύματος, πιο εσωτερικευμένης, η οποία εκβάλλει σε ποιήματα μιας διακριτής πολιτικής -με την ευρύτερη έννοια του όρου- και κοινωνικής ηθικής.
Είστε ποιητές με πλούσιο έργο. Στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, πιστεύετε ότι οι ποιητές επιλέγουν να δημοσιεύουν εκεί τα ποιήματά τους με τα ίδια κριτήρια, όπως πράττουν και στη σύνθεση των έντυπων ποιητικών τους συλλογών;
Παρά το γεγονός ότι είμαστε όλοι ακόμα συναισθηματικά δεμένοι με το βιβλίο και την αισθητική του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στον κόσμο των Μέσων κοινωνικής Δικτύωσης βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Πέρα από τις όποιες επιφυλάξεις που έχει ο καθένας μας γι’ αυτή την νέα αναντίρρητη πραγματικότητα (μείωση της αισθητικής ποιότητας και κυριαρχία της παραλογοτεχνίας, υπέρμετρη ευκολία στη δημοσίευση λογοτεχνικών κειμένων, κατάχρηση της ελευθερίας του λόγου, αυθαιρεσία κ.ά.), στοιχεία με άλλα λόγια που για να είμαστε ειλικρινείς κυριαρχούν και στο παραδοσιακό εκδοτικό πλαίσιο, θα εθελοτυφλούσαμε, αν δεν βλέπαμε τις νέες δυνατότητες που προσφέρει το διαδίκτυο και η τεχνολογία κυρίως στον νέο συγγραφέα, που σε δύσκολους οικονομικά καιρούς σαν τους δικούς μας, μπορεί εύκολα και γρήγορα να κάνει γνωστό το έργο του.
Εξάλλου, τα Μέσα κοινωνικής Δικτύωσης αποτελούν αναπόσπαστο πια στοιχείο της ζωής και της καθημερινότητας των νέων και με αυτό τον τρόπο μπορούν να φέρουν την ποίηση πιο κοντά στη νέα γενιά σε μια εποχή, μάλιστα, που ελάχιστοι τη διαβάζουν και περισσότεροι απομακρύνονται από αυτήν. Αυτό που έχει σημασία, επομένως, κατά την άποψή μου είναι να διατηρήσουμε μέσα στη νέα αυτή επικοινωνιακή πραγματικότητα την αισθητική αξία της ποίησης που είναι απόλυτα συνυφασμένη με την παρουσία της μέσα στον χρόνο και με την επίδραση που ασκεί τόσο σε σύγχρονους όσο και σε μεταγενέστερους
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο εκδίδεται κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός ποιητικών συλλογών. Η μεγάλη παραγωγή συμβαδίζει με της αναγνωστικές ανάγκες; Είναι υπέρ της ποίησης;
Παρά το γεγονός ότι στην εποχή μας υπάρχουν περισσότεροι δημιουργοί από ότι αναγνώστες (το λέω αυτό γιατί δεν διαβάζουν και δεν ενημερώνονται όλοι όσοι γράφουν) κάθε χρόνο εκδίδονται εκατοντάδες ποιητικά βιβλία σε Κύπρο και σε Ελλάδα, για να μείνουμε εκεί. Η μεγάλη αυτή παραγωγή, βεβαίως, δεν ταυτίζεται με τις αναγνωστικές ανάγκες, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό ίσχυε σε κάποια προηγούμενη εποχή, για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι. Και δεν πιστεύω ότι ο ποιητής πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τις αναγνωστικές ανάγκες πριν γράψει. Ούτε οικονομολόγος είναι ούτε έμπορας.
Ο ποιητής γράφει γιατί αυτός είναι ο δικός του τρόπος να αναπνέει και να επιβιώνει μέσα σε έναν κόσμο που επιχειρεί συνεχώς να παραμορφώσει το πραγματικό μας πρόσωπο. Και, μάλιστα, γράφει και εκδίδει σήμερα, αναλαμβάνοντας ο ίδιος πολλές φορές το χρηματικό κόστος τόσο της έκδοσης όσο και της αποστολής των βιβλίων του. Γεννιόμαστε, λοιπόν, και στην πορεία συναντούμε τον εαυτό μας μέσα στη γραφή. Στη συνέχεια γράφουμε για να μπορούμε να ζούμε, ενώ στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι γράφουμε για να μπορέσουμε τελικά να πεθάνουμε. Για μένα η ποίηση και η δημιουργία γενικότερα αποτελούν μια γενναία ανθρώπινη στάση αντίστασης στον χρόνο και δεν σχετίζεται καθόλου με τις ετήσιες αναγνωστικές ανάγκες.
Ποιος είναι ο επόμενος δημιουργικός σας στόχος;
Κάθε ποίημα, κάθε βιβλίο είναι μια βουτιά στο κενό, στον γκρεμό της ύπαρξης. Κανένας προγραμματισμός, κανένα σχέδιο, καμμιά βεβαιότητα, μόνο η θέληση να γράψω ένα καλό ποιητικό βιβλίο. Αυτό μου αρκεί.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
Ο Παναγιώτης Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1974. Είναι ποιητής,
κριτικός και εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Ποιήματα, βιβλιοκρισίες και μελέτες του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές, τέσσερις μελέτες για τη λογοτεχνία και την Ανθολογία Κυπριακής Ποίησης 1960-2018 μαζί με τον Γιώργο Χριστοδουλίδη.
Για τη ποιητική του συλλογή «Σαν ίαμβος καθρέφτης, (Πλανόδιον, 2009) του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Κύπρου για Πρωτοεμφανιζόμενο Λογοτέχνη και για τη ποιητική του συλλογή «Ριμαχό», (Σμίλη, 2022) το Κρατικό Βραβείο Ποίησης Κύπρου. Επίσης η ποιητική του συλλογή «Η Νύφη του Ιούλη», Σμίλη, 2019 τιμήθηκε με το Βραβείο Jean Moreas για την καλύτερη ποιητική συλλογή του 2019 και ήταν στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Ελλάδος του ίδιου έτους.
ΝΕΚΡΗ ΖΩΝΗ
Η Λευκωσία μου
δεν είναι αυτό που βλέπεις.
Είναι μια πόλη που ράγισε.
Κι όμως
άνοιξη και στις δυο πλευρές.
Σ’ όλο το μήκος της γραμμής
τα χελιδόνια πάνω απ’ τα κεφάλια μας
σκίζουν σαν λέξεις
την πηκτή σιγή
κι ύστερα κρύβονται ξανά
μέσα σε σπίτια διάτρητα.
Ζώνη νεκρή
σαν κυριολεξία του ανείπωτου
ζώνη νεκρή
άδεια παρένθεση
ζώνη νεκρή
σαν φυσικό μουσείο πολέμου.
Όπως καταλαβαίνεις
μεγάλωσα μόνος
κολυμπώντας στα νερά
της ήττας μου.
Μαύρα νερά
τζαι κότσινα
κατηφοριά.
Πιο πίσω η παλιά πόλη.
κότσινα : κόκκινα
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
