του Μ.Μιχαηλίδη
Η συμπλήρωση μισού αιώνα τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, δεν βρίσκει τις ηγεσίες του Ελληνισμού σε συνθήκες αντίστασης, προς υπηρεσία ενός πλάνου απελευθέρωσης και απαγκίστρωσης από την ομηρία της Τουρκίας. Αντιθέτως, Αθήνα και Λευκωσία, συνεχίζοντας την τακτική προηγούμενων κυβερνήσεων, συνεχίζουν να βαδίζουν σε ένα αόριστο μονοπάτι συμβιβασμού, με σκοπό δήθεν την επαναπροσέγγιση και την ελληνοτουρκική φιλία, έστω και αν η ίδια η Τουρκία αξιώνει υποταγή, δώρα και αίμα. Αθήνα και Λευκωσία λειτουργούν, δυστυχώς, με τη λογική της αποδοχής της ήττας του 1974, με την ψευδαίσθηση ότι η κατοχική Τουρκία θα τηρήσει τις όποιες δεσμεύσεις της για να επιλυθεί το Κυπριακό.
Πενήντα χρόνια μετά, στη βάση τουρκικών όρων, συνεχίζει να αιωρείται το φάντασμα της διευθέτησης, αντί λαός και ηγεσία να εκπονήσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο αντίστασης, για να μη χαθεί ο Ελληνισμός της Κύπρου. Η επιμονή της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη σε επανεκκίνηση των συνομιλιών από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά το 2017, δηλαδή σε επανέναρξη διαπραγματεύσεων στη βάση της διχοτομικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, δεν οδηγεί πουθενά, τις ώρες που το κατοχικό καθεστώς διατρανώνει την αποφασιστικότητά του για λύση δύο κρατών και αναγνώριση του παράνομου μορφώματος. Η επιμονή της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη, με τη στήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όχι μόνο φανερώνει την αδυναμία των ηγεσιών μας να εκπονήσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη λύση του Κυπριακού, μα και την απροθυμία τους.
Ταυτόχρονα, η Τουρκία φανερώνει μια ασταμάτητη λαιμαργία για κυριαρχία στον βορρά και συγκυριαρχία στον νότο, ακόμα και πριν την επίλυση του κυπριακού προβλήματος, με την ψευδεπίγραφη λογική της προστασίας των Τουρκοκυπρίων. Ο κατοχικός ηγέτης Ερσίν Τατάρ, ως φερέφωνο του Ταγίπ Ερντογάν στην Κύπρο, ξεδιπλώνει μια εμπρηστική ρητορική και αρνείται κάθε συνεννόηση με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, αλλά χωρίς κόστος. Χωρίς κόστος, καθώς ο ίδιος ο ΟΗΕ συνεχίζει να συντηρεί την πολιτική των ίσων αποστάσεων ως να είναι οι Ελληνοκύπριοι αυτοί που κατέχουν τη μισή Κύπρο εδώ και πενήντα χρόνια.
Το αφήγημα αυτό συντηρείται δυστυχώς και σε κοινωνικό επίπεδο, έστω και στο πλαίσιο περιθωρίου. Κόμματα, οργανώσεις και αυτόκλητοι υπερασπιστές της όποιας λύσης, απορροφούν, χωνεύουν και εκφράζουν την τουρκική άποψη για το Κυπριακό είτε αυτή αφορά σε ισοβάθμιση των εγκλημάτων που διέπραξε το τουρκικό κράτος με εγκλήματα που διέπραξαν ομάδες Ελληνοκυπρίων είτε αφορά την ελληνοκυπριακή απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004 και την κατάληξη του Κραν Μοντανά το 2017. Είναι άποψή τους πως και οι δύο, όπως και άλλες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, αποτέλεσαν ευκαιρίες για επίλυση του κυπριακού ζητήματος, τις οποίες απέρριψαν οι Ελληνοκύπριοι. Κι αν στο επαίσχυντο σχέδιο Ανάν υπήρξε η ετυμηγορία του δημοψηφίσματος και το ΟΧΙ του 75,67%, στο Κραν Μοντανά υπάρχουν μόνο οι απόψεις των δύο πλευρών και οι ίσες αποστάσεις του ΟΗΕ.
Ως απόρροια εκείνου του αδιεξόδου χαρακτηρίζεται η σημερινή κατάσταση των πραγμάτων, με ορατό το ενδεχόμενο της διχοτόμησης, έστω και αν η Τουρκία δεν πρόκειται να παραδώσει τα όπλα για τον έλεγχο ολόκληρης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως απόρροια εκείνου του αδιεξόδου, χωρίς να αναγνωρίζεται -από κάποιους- το γεγονός ότι η κατοχική πλευρά δεν έδειξε ποτέ τη θέληση για συμβιβασμό χωρίς την εγγύηση παραχωρήσεων από τους Ελληνοκύπριους και χωρίς την καταγραφή των τουρκικών όρων σε κάθε γύρο διαπραγματεύσεων. Ακόμα και σε περιόδους μιας δήθεν διαλλακτικότητας, η Τουρκία απαιτούσε και δυστυχώς λάμβανε το 100% παράλογων αξιώσεων για ένα σκοτεινό και καταδικασμένο μέλλον για την Κύπρο και τον λαό της.
«Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της», όπως θα επαναλάμβανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι υπό τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, μια άτσαλα καμουφλαρισμένη συνομοσπονδία, η Τουρκία θα αναγνωρίσει το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν, να εργαστούν, να δημιουργήσουν και να ζήσουν στα σπίτια τους. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία του Ερντογάν θα επιτρέψει στους Ελληνοκύπριους και στους Τουρκοκύπριους να δημιουργήσουν ένα κανονικό κράτος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τι να κάνουμε;
Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και ενώ τα τετελεσμένα που επέβαλε τότε η Τουρκία εδραιώνονται, ο εποικισμός συνεχίζεται, η πολιτισμική γενοκτονία βρίσκεται στο απόγειό της, δεν επιτρέπεται ο συμβιβασμός, ο εφησυχασμός και η μεμψιμοιρία. Κύπρος και Ελλάδα, τόσο σε επίπεδο ηγεσιών όσο και σε επίπεδο λαού, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως ότι αν δεν αντισταθούμε, θα εξαφανιστούμε. Ιδιαίτερα, πρέπει να αντιληφθούμε πως αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα και δεν θα απαλλαγεί απλώς από το «βάρος» του Κυπριακού. Καθίσταται πλέον αναγκαία η εκπόνηση οράματος και σχεδιασμού για την απελευθέρωση της Κύπρου, ώστε να αποτραπεί η τουρκοποίηση των κατεχομένων και να τεθούν οι βάσεις της αναγέννησης του Ελληνισμού. Αλλά πρώτα, χρειάζεται οι πολιτικές ηγεσίες να δηλώσουν αν βρίσκονται εδώ για να διαχειριστούν την ήττα και τον χαμό της πατρίδας με υπόνοιες γεωπολιτικής αναβάθμισης ή αν έχουν τη διάθεση να μπουν μπροστά για έναν αγώνα που θα οδηγήσει σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας.
Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, σύμπας ο Ελληνισμός οφείλει να επαναπροσδιορίσει τις αρχές και τις αξίες του και να απαιτήσει την αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων ως προϋπόθεση για την επανέναρξη διαπραγματεύσεων και όχι ως κεφάλαιο προς συζήτηση επί της λύσης του Κυπριακού. Με σκοπό να τεθεί τόσο η Τουρκία όσο και η διεθνής κοινότητα ενώπιον των ευθυνών τους, όσον αφορά στην κατοχή ευρωπαϊκού εδάφους από τρίτη χώρα. Με σκοπό να δοθεί επιτέλους μια μάχη, έστω και πενήντα χρόνια μετά. Με προορισμό -ποιόν άλλον;- την Κερύνεια. Ούτε βήμα πίσω.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
