Γράφει ο Ανδρέας Καρακόκκινος
Η Κλεοπάτρα Μακρίδου- Robinet. πρόεδρος και ενεργό́ μέλος συλλόγων «Οι Φίλοι της Κύπρου» στη Γαλλία, γεννήθηκε στη Λευκωσία. Τέλειωσε το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Σπούδασε με υποτροφία χημικός στη Grenoble και τη Lyon της Γαλλίας και είναι Διδάκτωρ Χημικός στην Ανόργανο Χημεία
( Docteur de Spécialité). Διετέλεσε χρόνια στέλεχος του Γαλλικού́ Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων καθώς επίσης και του Υπουργείου Οικολογίας και Αειφόρου Ανάπτυξης οπού εξήσκησε τα καθήκοντα της Διευθυντρίας του Τμήματος «Υδάτινοι Πόροι» στην Ορλεάνη.
Είναι παντρεμένη με τον Γάλλο ακαδημαϊκό́ Jean Claude Robinet και είναι μητέρα δυο παιδιών.
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές:
Ωδή́ για την Κύπρο, Λευκωσία 1992,
Πάτερ απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, Λευκωσία 1994,
Σαλαμίνα τε, Λευκωσία 1996,
«Πρέσβυν αρ’ εισδέξομαι πάτερ», Λευκωσία 1998,
Ὁ νόστος των Ηρακλείδων, Λευκωσία 2006,
Το Κάππα της Κύπρου, Λευκωσία 2013
Μνημόσυνο. Ωδή́ στον χαμένο Υπαξ/κό Κύπρο Γ. Ιωάννου, Ιχνηλασία, 2014,
Ρε Αλέξης , Ο Ηγέτης μιας καταδικασμένης επανάστασης , 2015,
Άσμα ερωτικό́ και πένθιμο, 2015.
Εντοπία φωνή 2017
Εάλω η ψυχή 2018
Ταξίδι Οδύσσειο 2019
Δώρος Λοίζου Ο Ωραίος της Επανάστασης 2020
Επιμελήθηκε την Ανθολογία της σύγχρονης Κυπριακής ποίησης – δίγλωσση ανθολογία στα ελληνικά́ και γαλλικά́ « Editions variations » 2016
Οι δεκατρείς ποιητικές της συλλογές έχουν σαν επίκεντρο το τόπο που γεννήθηκε, τη Κύπρο και με ένα λυρισμό πλημμυρισμένο από πόνο αλλά και με βαθιά γνώση της Κυπριακής ιστορίας μιλά για τα δεινά που έπληξαν τη Κύπρο, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα και τη Τουρκική εισβολή-κατοχή.
Έτσι οι πληγές και ο πόνος της Κύπρου γίνονται ακόμα πιο έντονα στη ποιήτρια που ζει μακριά από τη Κύπρο. Και αυτό είναι νομίζω ένα χαρακτηριστικό των Κυπρίων της διασποράς μετά το 74, να βλέπουν πιο καθαρά αλλά και πιο συναισθηματικά.
Από τη πρώτη της συλλογή, «Ωδή́ για την Κύπρο» το 1992, η Κλεοπάτρα
μας δείχνει την αγάπη της για τη Κύπρο και παράλληλα φαίνεται και η πρόθεση της για τη συνέχεια πάντα για γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του τόπου. Γράφει στο παραπάνω ποίημα: Πληγές στο κορμί/ουλές στην ψυχή/που αυλακώνουν οι ρίζες σου, Ελένη,/μεταθανάτιες στην πατρίδα τη δεύτερη/ν απλώνουν μετρώντας τις δεκαετίες μου./Δίας οι κεραυνοί της εξορίας μου/θρύψαλα οι ουρανοί της μοίρας μου./Είμαστε μόνοι/με δανεισμένο φως/νοσταλγοί τής πρώτης σου ποίησης/που η φωνή μας άνοιξε χαραμάδα/κραυγάζοντας συλλαβές/με μοναδικό προορισμό Εσένα.
Για το έργο έχουν γραφεί αρκετές κριτικές. Ας δούμε κάποια σημεία όπου φαίνεται πόσο πλημμυρισμένη είναι η καρδιά της από αγάπη για τη Κύπρο αλλά και πόνο για τα δεινά της.
Ο Θεοδόσης Πυλαρινός έγραψε:
«Η Κλεοπάτρα Μακρίδου δεν είναι ποιήτρια εκ συστήματος ή εξ επαγγέλματος. Δημιουργεί από εσωτερική ανάγκη και υπό το συναισθηματικό βάρος να απαλλαγεί από το μεγάλο φορτίο που φέρει μέσα της. …/…Η ποίηση της Κλεοπάτρας Μακρίδου, απροσποίητη, ειλικρινής, μη υποκείμενη αυστηρά σε κανόνες, αλλά αποτελώντας ξέσπασμα και ανάγκη για προσωπική έκφραση (ένα είδος αυτόματης γραφής σε ορισμένα σημεία), έχει ιδιότυπη φρεσκάδα.»
Ο Στέλιος Παπαντωνίου
«Ο πόνος του εκπατρισμένου από μια παθούσα πατρίδα, ο επανερχόμενος Οδυσσέας με τον πόθο για την Ιθάκη, από τόπους και ιστορικούς χρόνους πολυποίκιλους από αρχαιοτάτων έως συγχρόνων ηρωικών, οι περασμένοι κατακτητές με τους ηρωικούς αγωνιστές μας, αλλά και οι προδοσίες γίνονται ένα, ενσωματώνονται στην ποιήτρια και στο έργο της.
Η ταύτιση της ποιήτριας με την πατρίδα, επιτυγχάνει τη σύζευξη του λυρικού με το επικό, του υποκειμενικού με το αντικειμενικό.»
Η Αθηνά Τεμβρίου για την «Εντοπία Φωνή»
«Η έμπνευση διαχέεται από το ένα ποίημα στο άλλο, λες και η ροή της σκέψης ολοκληρώνεται σε ένα ποιητικό ψηφιδωτό. Το αύριο επαναλαμβάνεται ως ένα μοτίβο, δίνοντας έμφαση στην ανησυχία της για το μέλλον, το οποίο σκιαγραφείται πότε με εικόνες απαισιοδοξίας και πότε με την ελπίδα να ξαλαφρώνει τον στίχο.»
Η Λίλια Τσούβα
«Με λόγο σπαραχτικό και λυρικό, ποτισμένο από λατρεία για την πατρίδα, η Κλεοπάτρα Μακρίδου εκθέτει τα πάθη της Μεγαλονήσου. Θάλασσα, χρώματα, κοχύλια, ευωδιές και το πατρικό σπίτι με τις λεμονιές. Χρόνος, μνήμη, νοσταλγία.»
Ο Γιώργος Φράγκος
Στην ποιητική σύνθεση «Μνημόσυνο», που είναι το έβδομο βιβλίο της, η Κλεοπάτρα Μακρίδου συμπλέκει – επιτυχώς σκηνές από την ένδοξη αρχαιοελληνική ιστορία με σκηνές πλέρια ρεαλιστικές και απόλυτα ευκρινείς. Θεωρώ αυτό το «σύμπλεγμα» αρμονικό και λειτουργικό.
Ο Λεωνίδας Γαλάζης για το «Ρε Αλέξης»
Τα στοιχεία που συνδέουν την ποιητική σύνθεση με τα υπόλοιπα ποιήματα είναι η αγάπη για την Κύπρο και τον λαό της, η οργή και η αγανάκτηση για το διαχρονικό δράμα του νησιού και τις ιστορικές του περιπέτειες, το ζωντάνεμα του μύθου και της ιστορίας που στοιχειώνει τη συνείδηση του ποιητικού υποκειμένου, ο νόστος και η διάθεση της επιστροφής τόσο σε ένα μακρινό χαμένο παράδεισο μιας περασμένης εποχής όσο και στον γενέθλιο χώρο, τόπο του μαρτυρίου. Ο τόπος της Κύπρου βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της ποιήτριας που, ζώντας μακριά από αυτόν, επέλεξε «να κρατήσει», όπως γράφει σε ένα από τα ποιήματα της συλλογής, «την πληγή ανοιχτή / να θρηνεί και να αιμάσσει / στη γη της μετοικεσίας»
