του Περικλή Στέλλα
Αποχαιρετισμός στα όπλα για την εθνική μας ομάδα μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι το ευχαριστηθήκαμε το ταξίδι, κάναμε περήφανο τον κόσμο, θέλαμε να προχωρήσουμε αλλά δεν το πετύχαμε. Όπως επισήμανε και ο Δημήτρης Ιτούδης, ο Βάγκνερ και ο Ομπστ είχαν 10/14 τρίποντα. Παλέψαμε σαν λιοντάρια, καταφέραμε να γυρίσουμε και να προσπεράσουμε στο ημίχρονο. Στο τρίτο δεκάλεπτο δεν βάλαμε σουτ για να χτίσουμε την ψυχολογία μας. Όχι λόγω της άμυνας της Γερμανίας, χάσαμε λέι απ και ανοικτά σουτ και βολές. Αυτό το 26-10 μας πλήγωσε πολύ. Χάσαμε και την μάχη των ρημπάουντ κατά κράτος(46-32) και η ταπεινωτική ήττα ήταν μία φυσιολογική εξέλιξη.
Αυτή η εθνική ομάδα είχε δημιουργήσει προσδοκίες, αλλά στον αθλητισμό υπάρχει και η κακή μέρα ή η καλή διάθεση των αντιπάλων. Αυτό τόνισε ο κόουτς, αυτό ισχυρίζονται ίσως οι περισσότεροι. Κατά την ταπεινή μου άποψη η ιστορία μετά από 35 χρόνια επαναλαμβάνεται. Έζησα την εθνική μας ομάδα που θριάμβευσε στην διοργάνωση του 1987. Στην ουσία ήταν η ομάδα του ενός. Του μοναδικού και ανεπανάληπτου Νίκου Γκάλη. Η εθνική ομάδα του 2022 είναι πάλι η εθνική ομάδα του ενός. Του μοναδικού και ανεπανάληπτου Γιάννη Αντετοκούμπο. Μοιραία όταν όλα πηγαίνουν στραβά, όλοι μας περιμένουμε να δράσει ο ένας. Τα περιμένουμε όλα από τον Γιάννη. Όπως και την δεκαετία του 1980. Όταν όλα γίνονταν δύσκολα, περιμέναμε να μας αναστήσει ο ένας. Ο Νίκος Γκάλης. Ακόμη και τότε όμως, που ενώ τα περιμέναμε όλα από τον Γκάλη και εκείνος, είτε ήταν σε κακή μέρα ή ήταν εγκλωβισμένος(όπως στο παιχνίδι με την Γερμανία ο Αντετοκούμπο) από την προσαρμοσμένη πάνω του αντίπαλη άμυνα, λύσεις έβρισκαν ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου. Αυτό είχε συμβεί κυρίως στο Ευρωμπάσκετ του 1989 στο Ζάγκρεμπ.
Η διαφορά της σημερινής εθνικής ομάδας που εξελίσσεται σε εθνική του ενός, είναι ότι κανείς από τα άλλα παιδιά δεν είναι Γιαννάκης, Φασούλας και Χριστοδούλου. Και αυτό φάνηκε σε όλα τα παιχνίδια, φιλικά και επίσημα μέχρι το χθεσινό με την Γερμανία. Δεν μειώνω καθόλου ούτε τον Παπανικολάου, τον Σλούκα, τον Παπαγιάννη. Αλλά είναι μία σκληρή πραγματικότητα. Όπως είπε και ο κόουτς: ‘’Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Πρώτος εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη. Όταν στη ζωή πέφτεις, πρέπει να βρεις τρόπο να σηκωθείς.’’ Και αυτό πρέπει να κάνουμε.
Η εν γένει έκφραση και συμπεριφορά των παικτών της Γερμανίας ήταν απαράδεκτη. Unfair πέρα για πέρα και ντροπή τους. Η αξιοπρέπεια των δικών μας παιδιών τους ξεφτίλισε. Ειδικά ο Σρέντερ είναι κωλόπαιδο. Δεν έχω δει άλλη τέτοια συμπεριφορά από αθλητή, όσα χρόνια παρακολουθώ και καλύπτω δημοσιογραφικά μπάσκετ.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
