Της Κατερίνας Μπιτλόγλου
Όταν είσαι παιδί συνήθως θέλεις να μεγαλώσεις. Γρήγορα, απότομα, να έχεις τις ελευθερίες της ηλικίας μεγαλύτερων παιδιών. Είσαι προνήπια και θέλεις να πας δημοτικό. Είσαι δημοτικό και θέλεις να πας γυμνάσιο. Είσαι γυμνάσιο και ονειρεύεσαι το Λύκειο. Και σου λένε όλοι, μη βιάζεσαι. Ζήσε, απόλαυσε τα ανέμελα αυτά χρόνια. Αλλά δεν ακούς. Τρέχει το μυαλό με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Φαντάζεσαι το μεγαλύτερο εαυτό σου, πως θα είσαι, τι θα κάνεις. Και είναι μια ιδιότητα επίκτητη, που περνάει από γενιά σε γενιά. Όταν θέλεις εσύ να κόψεις ταχύτητα, τα παιδιά σου ήδη φαντάζονται πως θα είναι στα 10, στα 12…
Δώδεκα. Ηλικία για τη πρώτη γυμνασίου. Δώδεκα. Τρυφερή ηλικία, ρομαντική ηλικία, τα τελευταία παιδικά χρόνια που χτυπάνε τη πόρτα της προεφηβείας. Hλικία που το ίδιο το παιδί ακόμα αποζητάει τη παιδική χαρά, το πάρκο. Όχι όλα όμως. Υπάρχει ένα παιδί για το οποίο μιλάει όλη η Ελλάδα. Υπάρχει ένα παιδί για το οποίο πάγωσε ο χρόνος, δεν του δόθηκε η ευκαιρία να μεγαλώσει μόνο του. Δεν βιάστηκε μόνο του να μεγαλώσει. ΒΙΑΣΤΗΚΕ. Υπήρξαν 213 άτομα που ήθελαν επί χρήμασι να βιάσουν τη 12χρονη στον Κολωνό. Και παρακολουθούμε παγωμένοι τις εξελίξεις, γιατί ανάμεσα μας υπάρχουν 213 άτομα που λαχταρούσαν να βιάσουν ένα παιδί. Και πόσοι ακόμα αν δεν ξετυλίγονταν η ιστορία. Πόσοι ακόμα ανάμεσά μας;
Σοκαριστική η υπόθεση μαστροπείας και βιασμού της 12χρονης και ακόμα πιο σοκαριστικό ότι νέοι άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας επί χρήμασι βίασαν μια και δύο φορές ένα παιδί. Μέχρι και το βράδυ της Κυριακής όσοι συνελήφθησαν δεν είναι άνω των 40. Επιχειρηματίες, δημόσιοι λειτουργοί, ιδιωτικοί υπάλληλοι, μια ανθοδέσμη που αναδύει τη βρωμιά του βιασμού.
Και βγαίνουν οι γονείς όσων εμπλέκονται στην υπόθεση, και προσπαθούν ως έλληνες γονείς να ξεπλένουν τις αμαρτίες από πάνω τους. Η μία καταρρέει, γιατί το παιδί της είναι άρρωστο και ποτέ δεν θα το έκανε αυτό και ο άλλος δηλώνει απερίφραστα ότι κουνιότανε στον γιο του ένα 12χρονο. Αλλά αυτοί είναι οι έλληνες γονείς. Αυτοί που πρεσβεύουν πως υπάρχουν δικαιολογίες και ελαφρυντικά στη παιδεραστία και στον παιδοβιασμό. Αυτοί που το παιδί τους, ανεξαρτήτου ηλικίας είναι αμέμπτου ηθικής, αποκλείεται να πείραξε μύγα και ότι τον προκάλεσε ένα 12 χρονο παιδί.
Η ιστορία; Ο διακινητής δημιουργώντας προφίλ, τα οποία ο ίδιος διαχειριζόταν, πίστεψε ότι δεν θα του αναλογούσε μερίδιο ευθύνης. Κοινωνικά δίκτυα, αυτή η μάστιγα. Ερωτήσεις, απαντήσεις, προκλήσεις κα προσκλήσεις πίσω από ένα ψηφιακό προφίλ. Για να ξεπλένει οποιαδήποτε μομφή στο πρόσωπό του, μελλοντική, πίστευε. Το 12χρονο έκλεινε τα ραντεβού, επικαλέστηκε. Το 12χρονο τα έκανε όλα, επέμενε.
Ο οικογενειάρχης, το πρόσωπο της διπλανής πόρτας, ο βγαζω-φωτογραφίες-με-όποιον-γνωστό βρίσκω, για να αποδείξω τη ποιότητα του χαρακτήρα μου και για να δείξω ποιος είμαι. Ο άλλος, οικογενειάρχης, με τρεις κόρες, και η μεγαλύτερη 12 ετών. Και ο χορός των αποκαλύψεων έχει ξεκινήσει. Μέρα με τη μέρα.
Για τη μητέρα δεν θα μιλήσουμε. Μετά την υπόθεση των κοριτσιών της Πάτρας κάτι έσπασε. Κάποτε θεωρούσαμε ότι οι μητέρες είναι αυτές που δίνουν ζωή, που κάνουν τα πάντα για το παιδί τους, που δίνουν την ίδια τους τη ζωή αν χρειαστεί για να προστατέψουν τα παιδιά τους. Και το τελευταίο διάστημα βλέπουμε μαμάδες σε ρόλους που δεν θα πήγαινε ανθρώπου ζώντα ο νους. Όταν συλαμβάνεται μια μητέρα, που με την ένα ή τον άλλο τρόπο έχει παίξει ρόλο στην υπόθεση του παιδιού της, τότε ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Στον κόσμο.
«Είναι λεβέντης βρε, μη με στεναχωρείς τώρα, θέλετε να βρίσω; Έχει κάνει τόσα καλά στον κόσμο που δεν λέγεται ρε» είπε ο πατέρας του 53χρονου.
Έχει κάνει τόσα καλά στον κόσμο, αλλά ας βιάσουμε ένα 12χρονο.
Εχει κανει τόσα καλά στον κόσμο, ας γινει ο διακινητής της.
Εχει κανει τόσα καλά στον κόσμο, δεν πειράζει, ας βγάζει ένα μεροκάματο από τη μικρή.
Και ο μπαμπάς του θα καθαρίσει τη μπουγάδα. Θα μας βρίσει, θα μας μαλώσει, θα μας δώσει και κανένα χέρι ξύλο για να ισιώσουμε.
Και διαβάζεις μετά και για το βιασμό ακόμα μιας ανήλικης από το σύντροφο της μαμάς της. Και ακόμα έναν βιασμό, και ακόμα έναν. Και κάθεσαι και υπολογίζεις πόσα τέτοια νέα έχεις ακούσει ή διαβάσει τα τελευταία δύο χρόνια και ένα αόρατο χέρι σου σφίγγει τη καρδιά.
Και ξεπηδούν τα ζοφερά νέα σα τους μύκητες μετά τη βροχή και την υγρασία. Και ξέρεις τι; Τους τρως μετά και λες ότι ήταν και νόστιμα τα μανιτάρια.
Πόση σαπίλα ακόμα; Πόσοι βιασμοί ακόμα; Γιατί αν εσύ σιχάθηκες και βαρέθηκες, προφανώς οι βιαστές δεν κουράστηκαν και δεν βαρέθηκαν. Και ούτε θα κουραστούν, ούτε θα βαρεθούν.
Μένουν ήσυχοι στο ότι δεν θα μιλήσει το παιδί που απείλησαν, οι γείτονες που δεν ασχολούνται, οι γονείς που είναι αμέτοχοι ή αδιάφοροι.
Καληνύχτα Ελλάδα.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
Άφωνοι, προσβεβλημένοι, οργισμένοι και πόσα ακόμα συναισθήματα μας πιέζουν καρδιά και μυαλό!!!! Μην κουραστείτε να γράφετε, να υψώνετε φωνή, να μας θυμίζετε πως κανονικά ζουν και λειτουργούν δεσμοί, θεσμοί, δομές!!!!! έχουμε ανάγκη να δούμε μαζί με τον δράκο και υπάρχει στο κάδρο και η ελπίδα και η χαρά αλλά και η ΤΙΜΩΡΙΑ…..
Κα Μπιτλόγλου, άμεση και ρεαλιστική η τοποθέτησή σας. Σας ευχαριστούμε γιαυτό. Εχουμε κουραστεί απο τις κορώνες ή τα κροκοδείλια δάκρυα…..