Συνέντευξη: Τάσος Ρέτζιος
Ο Αντώνης Μποσκοΐτης, δημοσιογράφος, σκηνοθέτης, συγγραφέας, έγραψε για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Άνθρωπο των αντιφάσεων τον χαρακτήρισε στο έργο του. Και δημιούργησε το «Ταγκαλάκι» μια μοναδική παράσταση, με άξονα μια συνέντευξη που πήρε ο ίδιος από τον κύριο Ντίνο…
Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει το πρώτο σου ντοκιμαντέρ για την Φλέρυ Νταντωνάκη, πριν από είκοσι χρόνια;
Απόλυτα! Κι επειδή υπάρχουν τόσες δυσκολίες και δεν μπορούμε πια να κάνουμε ντοκιμαντέρ, κάνουμε αυτούς τους διαλόγους, που βέβαια έχουν προκύψει μέσα από συνεντεύξεις. Θα την έλεγα παράσταση ντοκιμαντέρ αυτήν με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Πήρα τη συνένευξη το 2003, είχα πάει από το σπίτι του, στις 40 εκκλησιές κι ενώ είχε πει ότι θα σε δεχτώ για μισή ώρα καθίσαμε τρεις ώρες και μιλούσαμε και βγήκε μια αρκετά δυνατή συνέντευξη γιατί όλα τα λεγόμενα του διαπερνούν όλη την πορεία της ζωής του.
Αναρωτιέμαι πώς θα το αντιμετώπιζε όλο αυτό σήμερα;
Αυτό είναι κλασική ερώτηση και η απάντηση είναι πως δεν ξέρω! Ο Χριστιανόπουλος ήταν απρόβλεπτος άνθρωπος και είναι άνθρωπος των αντιφάσεων. Και στη συνέντευξη μέσα μιλά και λέει ότι πρέπει να πειστώ από κάποιον για να αλλάξω. Κι αυτό σημαίνει πως πρέπει να γίνει, ας πούμε, πιο μαλακός. Υπό αυτήν την έννοια δεν ξέρω τι θα έλεγε, αλλά θα εκτιμούσε ότι αυτή η παράσταση είναι χειροποίητη. Δοθείσης της ευκαιρίας να πω ότι δεν αισθάνομαι σκηνοθέτης! Έχω γράψει το κείμενο, παίζω μαζί με τον εξαιρετικό ηθοποιό Χάρη Φλέουρα και θεωρώ ότι όλοι μαζί φτιάχνουμε την παράσταση: από το σκηνικό, τον τεχνικό, τον ηχολήπτη κλπ. Κι επειδή κι εγώ προέρχομαι από το χώρο του σινεμά θεωρώ πως μαθαίνω κι εγώ από αυτά τα παιδιά και την παρέα. Είναι μια δουλειά εκ των ενόντων!
Τώρα που ανέφερες τον Χάρη Φλέουρα, είναι σαν να βλέπω τον Χριστιανόπουλο!
Λέω συνέχεια ότι δεν θα έκανα την παράσταση αν δεν είχα γνωρίσει τον Χάρη! Τον είχα γνωρίσει και από την Σπείρα Σπείρα και από ένα κείμενο πολύ δύσκολο στην καθαρεύουσα, με τρομερή κινησιολογία. Οπότε έχει κι αυτήν την ιδιαιτερότητα να μοιάζει με τον Χριστιανόπουλο, οπότε έλεγα πως μόνο αυτός μπορεί να τον υποδυθεί – και θεωρώ πως είναι ευλογία που παίζει ο Χάρης τον ρόλο!
Όλο αυτό, αναρωτιέμαι, γιατί δεν έγινε ένα ντοκιμαντέρ…
Πριν από δύο χρόνια είχε εγκριθεί ένα σενάριο μου για την Μαρίζα Κωχ – μια εμβληματική προσωπικότητα και για τη δική μου ιστορία, θα την έλεγα δεύτερη μάνα μου. Έγινε μια αλλαγή και το πρότζεκτ το παρέδωσα, είπα ας πάει στον επόμενο. Γιατί δεν γινόταν όπως εγώ θα την ήθελα και ίσως την κάνω όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις σήμερα ντοκιμαντέρ, που ευνοεί τους παραγωγούς και όχι τους δημιουργούς. Εγώ αυτό που κάνω καλά είναι κάποιες συνεντεύξεις. Έχω συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια 1500 συνεντεύξεις με σπουδαία πρόσωπα, πολλά εκ των οποίων δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Θεώρησα, λοιπόν, ότι μπορεί αντί για ντοκιμαντέρ, να γίνει μια θεατρική παράσταση, όπου ο θεατής, φεύγοντας από την παράσταση, να παίρνει όσα περισσότερα μπορεί για το βιογραφούμενο πρόσωπο.
Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν τις έκανες;
Η αλήθεια είναι ότι μετά από δύο χρόνια κατέπεσε κι ο ίδιος. Δεν είχα προχωρήσει στην απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης, γιατί όπως λέω και μέσα στο κείμενο δεν ήξερα πού και πότε θα δημοσιευόταν – εγώ ήθελα απλώς να έχουμε μια συνομιλία. Είχαμε μια επικοινωνία, αλλά δεν είχα τη σκέψη να γίνει θεατρικό. Αμέσως μετά τον θάνατό του, την απομαγνητοφώνησα και είχα πάρα πολύ υλικό μέσα! Από τα παιδικά του χρόνια, τη Διαγώνιο, από άλλους διανοούμενους της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο… Το 2020, πρέπει να σου πω, μου είχε γίνει μια πρόταση από μια ομάδα της Θεσσαλονίκης να γίνει θεατρικό, μαζί με μια συνέντευξη που είχα πάρει από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, κάτι σαν μονόπρακτα. Δεν έγιναν ποτέ, έγινε αυτό και όσα προλάβαμε να συζητήσουμε…
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
