Το SPEAKNEWS στον απόηχο της τεράστιας καταστροφής που συντελέστηκε στον νομό Έβρου, δίνει το λόγο στους δημοσιογράφους Αντώνη Τελόπουλο, Χρήστο Νικολαΐδη και Έλενα Χελβατζόγλου που κάλυψαν τις πυρκαγιές, και στον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου Έβρου και υποψήφιο Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, Χριστόδουλο Τοψίδη, για να μας μεταφέρουν όσα είδαν και έζησαν μέσα στην πύρινη λαίλαπα, αλλά και όσα πρέπει να γίνουν από εδώ και πέρα.
Πεθαίνοντας ως νομός
Του Αντώνη Τελόπουλου
Σ´αυτη τη χώρα έχουμε συνηθίσει να πανηγυρίζουμε για τις «πρωτιές» μας. Δυστυχώς τον περασμένο μήνα όμως ο Έβρος μας κατέγραψε μια θλιβερή πρωτιά. Μια πρωτιά για την οποία δεν θα βρεθεί κανείς να πανηγυρίσει. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Copernicus αναφέρει ότι μέχρι στιγμής έχουν γίνει στάχτη κοντά στο 1 εκατ. στρέμματα, ενώ παράλληλα η Κομισιόν τονίζει ότι η φωτιά στον Εβρο είναι “η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί ποτε σε ευρωπαϊκό έδαφος”. Μια πυρκαγιά που οι στάχτες της απειλούν να σκεπάσουν κάθε ελπίδα, εάν δεν παρθούν άμεσα μέτρα στήριξης και ανοικοδόμησης του νομού. Το μένος της φονικής πυρκαγιάς κατέστρεψε δυστυχώς και σοβαρές υποδομές σε επιχειρηματικό, αγροτικό, ζωικό αλλά και οικολογικό κεφάλαιο.
Μια φωτιά που έχει κάψει περίπου το 1/3 των δασικών εκτάσεων ενός νομού αλλάζει άρδην, άμεσα ή έμμεσα, τη ζωή κάθε ζωντανού οργανισμού του τόπου. Το παραγωγικό μοντέλο του νομού που στηριζόταν κυρίως στον πρωτογενή τομέα θα περάσει αναμφίβολα μιας ζωτικής σημασίας κρίση μετά την πύρινη λαίλαπα. Συνεπώς απαιτείται η στήριξη όλων των δραστηριοτήτων/επιχειρήσεων σε όλους τους τομείς (πρωτογενής, δευτερογενής, τριτογενής) για το (διαφορικό) κόστος/ζημία της περιόδου διακοπής λειτουργίας λόγω των πυρκαγιών. Μάλιστα για τη διαφάνεια και την αποτελεσματική διαχείριση των πόρων και του συντονισμού των ενεργειών πρέπει να προχωρήσει η σύσταση ενος συντονιστικού οργάνου με ευθύνη της πολιτείας και συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης (και έλεγχο από διακομματική επιτροπή της Βουλής). Η απουσία του κράτους σ’ έναν νομό που διέρχεται διαρκείς κρίσεις δημιουργεί μεγαλύτερη ανασφάλεια, φόβο και δυσπιστία.
Οι αστικές δημοκρατίες θεμελιώθηκαν πάνω στην εμπιστοσύνη του πολίτη στους θεσμούς. Η μη αποτελεσματική ανταπόκριση του κράτους σε υπαρκτά προβλήματα αφήνει χώρο σε αντιδραστικά στοιχεία να εμφιλοχωρήσουν. Ας ελπίσουμε ότι τα νεογέννητα βρέφη που αναγκάστηκαν να μεταφερθούν το βράδυ της Δευτέρας 21/8 στο Νοσοκομείο της Καβάλας απο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, στο πλαίσιο της γιγάντιας εκκένωσης του νοσοκομείου που απειλούνταν από τις φλόγες , να μην είναι μια γενιά που δεν θα θυμάται τον Εβρο όπως τον θυμούνταν οι προγενέστερες. Κάπως έτσι θα παραμείνει ζωντανός ο νομός.
“Αυτό που έγινε είναι έγκλημα από την πλευρά των υπηρεσιών που εμπλέκονται στα μέτρα πρόληψης”
Χρήστος Νικολαϊδης, Δημοσιογράφος
Κύριε Νικολαΐδη, ποια είναι η εικόνα που αποκομίσατε καλύπτοντας το ρεπορτάζ με τις φωτιές στον Έβρο;
Οι διαστάσεις και τα μέτωπα ήταν πρωτοφανή. Είδα την μανία της φύσης. Αισθάνεσαι ότι έχεις μπροστά σου ένα φυσικό φαινόμενο, όπως ένας σεισμός, μια πλημμύρα, ένα τσουνάμι που καταλαβαίνεις ότι είσαι πάρα πολύ μικρός σαν άνθρωπος για να το αντιμετωπίσεις. Αυτή την αίσθηση την ένιωσα πρώτη φορά. Έχω πάει και σε άλλες φωτιές, ήμουν και στην Εύβοια. Εδώ όμως μιλάμε για ένα μέγεθος το οποίο είναι εξαιρετικά μεγάλο για τον άνθρωπο. Το πρώτο είναι αυτό. Το δεύτερο στοιχείο, το οποίο ξεχωρίζω σαν άνθρωπος είναι ότι οι πυροσβέστες μας και οι εθελοντές και όσοι πήγανε εκεί είναι λιοντάρια. Είναι δηλαδή πραγματικοί ήρωες και τους βγάζω το καπέλο.
Το τρίτο στοιχείο που έχω να πω είναι ότι αυτό που έγινε είναι έγκλημα από την πλευρά των υπηρεσιών που εμπλέκονται στα μέτρα πρόληψης. Δηλαδή οι άνθρωποι έχουν εγκληματίσει. Αυτοί οι οποίοι ήταν πέρυσι υπεύθυνοι για τη Δαδιά, και μετά την περσινή πυρκαγιά είπανε ότι εδώ θα πρέπει να πάρουμε αυτά τα μέτρα, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πάνε φυλακή. Το λέω ξεκάθαρα. Υποτίθεται ότι το 2022 είδαμε το πρόβλημα, είδαμε πως μπορεί να καεί η Δαδιά. Τότε έπρεπε να πάρουν τα μέτρα τους. Δεν τα πήραν με αποτέλεσμα να έχουμε τα φετινά. Για μένα αυτό το πράγμα δεν έχει καμία δικαιολογία.
Άρα παρά το πρωτοφανές μέγεθος του φαινομένου, υπήρχαν τρόποι αντιμετώπισής του, όμως τελικά ξέφυγε από τον έλεγο.
Η φωτιά έχει κάποια χαρακτηριστικά στην αρχή, και αφού προοδευτικά γιγαντώνεται είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Αυτό στο οποίο θέλω πάρα πολύ να επιμείνω, είναι τα μέτρα της πρόληψης. Και στη Δαδιά όπως και στις άλλες περιοχές, αυτό το οποίο είδα με τα μάτια μου, είναι ότι όπου υπήρχαν επαρκείς αντιπυρικές ζώνες, από εκεί η φωτιά δεν μπορούσε να πλησιάσει. Το έγκλημα είναι αυτών των ανθρώπων που αποφασίζουν να κάνουν ή να μην κάνουν αντιπυρικές ζώνες. Το έγκλημα είναι ότι οι αντιπυρικές ζώνες οι οποίες υπήρχαν, ήταν εξαιρετικά μικρές. Και ήταν και εγκαταλελειμμένες, δηλαδή είχαν σκουπίδια, είχαν φυτρώσει ενδιάμεσα χόρτα, τα οποία δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τη φωτιά. Σε πολλές περιπτώσεις, εκεί όπου πλησίαζε η φωτιά και οι κάτοικοι των χωριών άνοιγαν αντιπυρικές ζώνες την τελευταία στιγμή και φτιάχνανε ζώνες 140 και 150 μέτρα πλατιές, από εκεί δεν μπορούσε να προχωρήσει η φωτιά. Αν είχαμε τέτοιες ζώνες στα δάση, δεν θα είχαμε αυτή την έκταση της πυρκαγιάς.
Είναι απαραίτητοι λοιπόν οι άνθρωποι που γνωρίζουν τον τόπο τους, για την αντιμετώπιση της φωτιάς; Το λέω σχετικά με τις εκκενώσεις.
Όταν η φωτιά πλησίαζε στη Λευκίμμη, που είναι το νότιο μέρος του δάσους της Δαδιάς, υπήρχαν στην περιοχή βαριά μηχανήματα και κατασκεύαζαν κάτι άλλα έργα, νομίζω ένα αποχετευτικό δίκτυο. Ανέβηκαν λοιπόν αυτά τα μηχανήματα στην πλευρά του δάσους μαζί με τους κατοίκους, με τα τρακτέρ τους, και ανοίξανε μια αντιπυρική ζώνη η οποία είχε πλάτος γύρω στα εκατόν πενήντα μέτρα. Όταν βρέθηκα εκεί στο σημείο, είδα τη φωτιά που πλησίαζε και μετά επειδή δεν είχε τίποτα να κάψει έφευγε προς τα κάτω. Αυτό λοιπόν το οποίο εγώ είδα είναι ότι η φωτιά όσο θερμικό φορτίο και να έχει, όταν φτάνει σε ένα σημείο που δεν έχει τι να κάψει, καταλαγιάζει, άρα δεν είναι τόσο επικίνδυνη, δεν μπορεί να μεταδοθεί πάρα πολύ γρήγορα. Και όταν ρώτησα τους κατοίκους, αυτό που κάνετε τώρα, να ανοίξετε μία τέτοια αντιπυρική ζώνη, γιατί δεν το κάνατε πριν από μήνες, ωστε να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο και να μην τρέχετε τελευταία στιγμή. Η απάντησή τους ήταν “Δεν μας άφηνε το Δασαρχείο, δεν μας επέτρεπε“.
Λοιπόν αυτό είναι τραγικό. Δεν τους αφήνει το Δασαρχείο, γιατί έλεγε ότι δεν πρέπει να καταστρέψουμε το δάσος. Και τελικά καταστράφηκε όλο το δάσος. Για να μην καταστρέψουμε δηλαδή μια λωρίδα που θα μπορεί να ήταν και 5–6.000 τετραγωνικά μέτρα, χάσαμε τώρα 700.000 στρέμματα. Αυτό το οποίο επίσης παρατήρησα στη Δαδιά είναι ότι υπήρχαν κάποιες αντιπυρικές ζώνες. που δεν είχαν καεί, αλλά έχει καεί το δάσος δεξιά και αριστερά. Δηλαδή οι αντιπυρικές ζώνες δεν ήταν καθόλου σωστά χαραγμένες. Έπρεπε να υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες που θα απομονώνουν το ένα διαμέρισμα της φωτιάς από το άλλο, ούτως ώστε να προστατευτεί το δάσος.
Τώρα, σε ό, τι αφορά το 112, θα σας πω ξεκάθαρα επειδή το είδα και στη Εύβοια. Το 112 δεν είναι ένα φάρμακο για όλες τις ασθένειες. Δεν είναι δηλαδή μια μέθοδος η οποία εφαρμόζεται παντού και πάντα και πάντοτε φέρνει αποτελέσματα. Αυτό που το είδα είναι ότι το 112 δεν το ακούνε πλέον οι κάτοικοι. Δηλαδή απομακρύνονται αυτοί οι οποίοι θα πρέπει υποχρεωτικά να απομακρυνθούν, οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, οι γυναίκες, τα παιδιά κτλ. Ωστόσο οι άνθρωποι οι οποίοι είναι μάχιμοι, δηλαδή κυρίως άντρες και γυναίκες νεαρής ηλικίας, αυτοί δεν φεύγουν από τα χωριά. Εγώ αυτό είδα, ότι δηλαδή δεν φεύγουν με τίποτα. Έχουν και διαφορετική νοοτροπία οι Εβρίτες επειδή είναι ακρίτες. Δεν δεν τον αφήνουν τον τόπο τους. Μπορούν να μετακινήσουν τις γυναίκες, τα παιδιά, τους γέροντες, αλλά αυτοί θα μένουν εκεί.
Τι κρατήσατε από τους κατοίκους του Έβρου; Πως νιώθουν μετά από όλα αυτά;
Οι Εβρίτες είναι μια ξεχωριστή κατηγορία Ελλήνων. Είναι άνθρωποι της μάχης και της προσπάθειας. Επειδή ακριβώς βρίσκονται στα σύνορα. Οι άνθρωποι αυτοί, επειδή από μικρά παιδιά μαθαίνουν να ζουν δίπλα στην απειλή, γι αυτό το λόγο είναι και μάχιμοι. Δεν είναι σαν όλους τους υπόλοιπους Έλληνες. Είναι μαγκιά να ζεις στον Έβρο. Δεν είναι απλό πράγμα. Λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί από την πρώτη στιγμή μπήκαν στη μάχη, όπως είναι αποφασισμένοι και εκπαιδευμένοι να κάνουνε παντού και πραγματικά έδειξαν ηρωισμό. Και πρέπει αυτό το στοιχείο να το έχουμε στο μυαλό μας όλοι μας και να μην τους ξεχάσουμε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν πικραθεί πάρα πολύ με το κακό που τους συνέβη και θα πρέπει να νιώσουν την συμπαράσταση όλης της ελληνικής κοινωνίας. Θα πρέπει η ελληνική πολιτεία να στραφεί προς τον Έβρο και να διαθέσει χρήματα, με οργανωμένο σχέδιο για την περιοχή.
Έβρος 2023: Ένας καμένος παράδεισος
Της Έλενας Χελβατζόγλου
Το ημερολόγιο έγραφε Δευτέρα 21 Αυγούστου. Η φωτιά έκαιγε ηδη από το Σάββατο (19/8) σε Έβρο και Ροδόπη.
Ένα τηλεφώνημα από τον τηλεοπτικό σταθμό ήταν η αφορμή για να συνειδητοποιήσω ότι θα βρεθώ εκεί. Στην καρδιά του πύρινου μετώπου. Στην καρδιά της καταστροφής. Στην καρδιά της ενημέρωσης.
Με μια βαλίτσα στο χέρι εγώ και η εικονοληπτρια φύγαμε για Ροδόπη. Δευτέρα βράδυ. Οι φλόγες σε πρώτο πλάνο. Πλησίαζαν τα χωριά Πολύανθος, Σώστης και Ληνός, που είχαν εκκενωθεί. Μέσα στη νύχτα οι κάτοικοι απελπισμένοι να κοιτούν τη φωτιά να πλησιάζει τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους. Όμως, δεν έφευγαν. Έμεναν εκεί προσπαθώντας να σώσουν ο,τι περνούσε από το χέρι τους. Όλο το βράδυ το περάσαμε εκεί. Σπίτια να καίγονται…πυροσβέστες, εθελοντές και κάτοικοι, απο μικρά παιδιά μέχρι και ηλικιωμένοι, έδιναν μια άνιση μάχη με τις φλόγες. Οι ισχυροί άνεμοι αντίπαλοί τους. Τα καινούργια γάντια των εθελοντών είχαν γίνει κάρβουνο και όλοι ήλπιζαν σε ένα θαύμα.
Κι ενώ η φωτιά εξακολουθούσε να μαίνεται στη Ροδόπη, Τρίτη πρωί φύγαμε για Αλεξανδρούπολη. Εκεί τα πράγματα είχαν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τα ξημερώματα το Πανεπιστημιακο νοσοκομείο περικυκλώθηκε από τις φλόγες, με αποτέλεσμα να εκκενωθεί και οι ασθενείς να μεταφερθούν στο πλωτό νοσοκομείο που στήθηκε στο λιμάνι της πόλης. Σκηνές πολέμου. Εκείνη την ημέρα δεν ξημέρωσε ποτέ. Ενα γκρι πέπλο καπνού είχε καλύψει το γαλάζιο του ουρανού και ο ήλιος δεν ήταν όπως πριν. Η βροχή από τις στάχτες σε έκανε να αναρωτιέσαι αν αυτό που ζεις είναι η πραγματικότητα. Γιατί, η κατάσταση στην Αλεξανδρούπολη ήταν σαν θρίλερ. Πύρινα μέτωπα παντού. Εκεί που η μια φωτιά έσβηνε, ξαφνικά ξεσπούσε άλλη λίγα μέτρα μακρυά. Διάσπαρτες εστίες φωτιάς με τις αναζωπυρώσεις να μην σταματούν ποτέ. Δεκάδες οικισμοί εκκενώθηκαν με τα μηνύματα από το 112 να χτυπούν συνεχώς.
Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μας περικύκλωσαν οι καπνοί. Ήμασταν στο χωριό Συκορράχη με τους συναδέλφους. Η φωτιά έκαιγε στο βουνό. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και κατά τη διάρκεια της ζωντανής σύνδεσης η φωτιά πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και οι καπνοί περικύκλωσαν την περιοχή, χωρίς να προλάβουμε να το αντιληφθούμε. «Φύγετε αμέσως», φώναξαν. Χωρίς δεύτερη σκέψη απομακρυνθήκαμε. Εκεί για λίγο εμφανίστηκε ο φόβος. Δεν ήμουν μόνη μου, όμως, και αυτό είναι πολύ σημαντικό σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Η συνεργασία είναι το παν, και μια καλή συνεργασία σε βοηθάει τόσο να βγάλεις ένα όσο το δυνατόν άρτιο αποτέλεσμα όσο και να εκτιμήσεις τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, δίχως ανταγωνισμό και εγωισμό.
Παρά τις δυσκολίες, η ενημέρωση δεν σταματούσε ποτέ. Όλοι οι δημοσιογράφοι που ήμασταν στην περιοχή βάζαμε τα δυνατά μας, για να μεταφέρουμε την εικόνα που βλέπαμε, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να προστατέψουμε τους εαυτούς μας. Ήταν μία δύσκολη αποστολή στην μεγαλύτερη πυρκαγιά των τελευταίων ετών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το να είσαι, όμως, στην πρώτη γραμμή, να βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια μια τεράστια καταστροφή και να πρέπει να την περιγράψεις με κάθε λεπτομέρεια, αμερόληπτα και με ψυχραιμία είναι μια συναρπαστική πρόκληση.
Τα μάτια μου έτσουζαν από τον καπνό και η χρήση μάσκας ήταν αναγκαία, καθώς η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Από τις 6 το πρωί έως τα μεσάνυχτα ήμουν «παρών». Η έννοιες «κούραση», «έλλειψη ύπνου» και «εξάντληση» μπορεί να περνούσαν συνεχώς από το μυαλό μου, αλλά μπροστά σε όλα αυτά που βλέπαμε, οι έννοιες αυτές έχαναν την αξία τους, χανόντουσαν.
Στον δρόμο παντού περιπολικά, καθως σε πολλούς δρόμους απαγορευόταν η πρόσβαση. Η Εγνατία πολλές φορές ήταν κλειστη. Το τελευταίο βράδυ δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε από το μέτωπο και να ξεκουραστούμε τις λίγες ώρες που είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Οι φλόγες είχαν περικυκλώσει τον δρόμο και δεν υπήρχε διέξοδος. Ευτυχώς με τη σωστή συνεργασία με τους συναδέλφους βρήκαμε λύση.
Τα εναέρια μέσα έδιναν τον δικό τους αγώνα στα «τυφλά», εξαιτίας της ομίχλης που είχε δημιουργήσει το πυκνό νέφος του καπνού.
Θυμάμαι την Τετάρτη το βράδυ η εικόνα ήταν σοκαριστική. Δύο τεράστια μέτωπα. Ένα στον Έβρο και ένα στη Ροδόπη να ενώνονται. Δεξιά και αριστερά φωτιές.
Δεν θα ξεχάσω τα λόγια ενός κατοίκου στο χωριό Παλαγία του Έβρου. «Προχθές ξυπνούσα και έβλεπα πράσινο μπροστά μου. Τώρα βλέπω γκρι και δεν έχω πού να ξυπνήσω, γιατι το σπιτι μου…κάηκε».
Δυο εικόνες δεν μπορώ να σβήσω από το μυαλό μου. Τα καμμένα ζώα που έβλεπα στον δρόμο και τους ανθρώπους που άφηναν πίσω τα σπίτια τους με δάκρυα στα μάτια ελπίζοντας σε ένα θαύμα…
Ο απολογισμός τραγικός, η λύπη απεριόριστη και μια εμπειρία, που μου επιβεβαίωσε πως αν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου…όσο απαιτητικές και αν είναι οι συνθήκες.
Παρά, λοιπόν, τις αντίξοες συνθήκες, η απειλή της πύρινης λαίλαπας εκτίναξε την αδρεναλίνη στα ύψη, έτσι ώστε όλοι μας πυροσβέστες, εθελοντές, ρεπόρτερ και τεχνικοί να αψηφουμε όλες τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες και κύριο μέλημά μας να είναι ο καθένας από τη θέση του να κάνει την υπέρβαση και να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.
Όσο αποκαρδιωτική κι αν ήταν η εικόνα που αντικρίζαμε τόσο στο καμένο τοπίο όσο και στα δακρυσμένα βλέμματα των ανθρώπων από τη λύπη και τον καπνό, όλοι ψάχναμε ένα ίχνος ελπίδας για το μέλλον.
” Πρέπει να καταγραφούν οι έμμεσες ζημιές, οι οποίες είναι πολύ περισσότερες”
Χριστόδουλος Τοψίδης,Πρόεδρος Επιμελητηρίου Έβρου, Υποψήφιος Περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης
Κύριε Τοψίδη, ποια είναι η εικόνα από τον Έβρο αυτή τη στιγμή, μετά από την καταστροφή που έχει συντελεστεί;
Έχει καταστραφεί όλο το φυσικό κάλλος της περιοχής και μιλάμε για Ροδόπη, Έβρο, ελάχιστο κομμάτι στην Περιφερειακή Ενότητα Καβάλας, στην περιοχή του Νέστου, αλλά το πιο βασικό είναι ότι έχει χαθεί και έχει καεί το μοναδικό αυτό τοπίο του Δάσους της Δαδιάς. Οι αιτίες και οι ευθύνες είναι πολλές, οι οποίες θα ανακύψουν μετά το τέλος της φωτιάς.
Η προσωπική σας εντύπωση σε σχέση με την αντιμετώπιση που είχε αυτή η καταστροφή από το κεντρικό κράτος ποια είναι;
Αυτό που μπορούμε να εμείς να καταδείξουμε, είναι μια έλλειψη συντονισμού εδώ, από το Συντονιστικό Όργανο Πολιτικής Προστασίας που ανήκει στην περιφέρεια. Δηλαδή δεν υπήρχε μια γραμμή επικοινωνίας για να μπορέσει κάποιος να μάθει που πρέπει να φύγει, που πρέπει να πάει. Υπήρχε ένας κόσμος στα ξενοδοχεία, που δεν ξέραμε σε ποια κατεύθυνση θα τους στείλουμε. Επίσης εισέπνευσε ο κόσμος όλο τον καπνό και τα μικροσωματίδια. Πρέπει να γίνει μια ανάλυση, όλα αυτά τι προκαλούν; Τέτοια πράγματα πιστεύω ότι θα μπορούσαν να γίνουν. Τώρα για τη φωτιά, την ευθύνη της πυρόσβεσης την έχει η πυροσβεστική και αυτή μπορεί να πει αν δεν έγινε κάτι καλά και γιατί δεν μπορούσε να σβήσει η φωτιά. Αφού είχαμε εναέρια μέσα, γιατί δεν μπορούσε να σβήσει η φωτιά; Μέχρι σήμερα δεν μπορεί κάποιος να απαντήσει.
Από ότι αντιλαμβάνομαι έχετε κι εσείς την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι τουλάχιστον τις πρώτες μέρες και να περιοριστεί η φωτιά, να μην ξεφύγει η κατάσταση.
Το σίγουρο είναι αυτό, ότιδήποτε πρέπει να το περιορίζεις εγκαίρως, να μην πάρει έκταση και το πράγμα ξεφύγει. Από εκει και πέρα ήταν και ανεξέλεγκτη, και είχε πολλές εστίες σε διαφορετικά σημεία, και επίσης είχε 7 και 8 μποφόρ τις μέρες που ξεκίνησε, και μέσα σε μια-δύο ώρες μεταφέρθηκε η φωτιά σε πολλά χιλιόμετρα. Μετά από τις πρώτες μέρες όμως, δεν είχαμε μποφόρ, και όλος ο κόσμος απορούσε γιατί δεν έσβηνε η φωτιά, δηλαδή την 13η-14η μέρα πια.
Όλη αυτή η καταστροφή αφήνει ένα αποτύπωμα και στην οικονομική ζωή του τόπου σας.
Πρώτον είναι ότι υπάρχουν επιχειρήσεις όπως είναι τα ελαιοτριβεία τα οποία για τα επόμενα 5 χρόνια δεν θα μπορούν να παράξουν καρπούς. Μιλάμε με επιχειρήσεις που έκαναν αγορές πρώτης ύλης για τη φετινή τους παραγωγή, κάποιοι έδωσαν έως και 100.000 ευρώ και μετά από 5 χρόνια θα έχει λήξει. Υπάρχουν επιχειρήσεις που ασχολούνται με την κτηνοτροφία, οι οποίες ναι μεν σε κάποιες περιοχές έχουν διασωθεί τα ζώα, αλλά δεν έχουν τα ζώα αυτά με τι να τα σιτίσουν. Επηρεάστηκε όλη η οικονομία. Ο τουρισμός στην περιοχή μας είχε φτάσει δειλά δειλά τα τελευταία χρόνια να κλείνει 15-30 Σεπτεμβρίου, και έκλεισε φέτος 17 Αυγούστου, επομένως χάθηκε ενάμισι μήνας από τη σεζόν. Όλο αυτό έχει αντίκτυπο στα ξενοδοχεία, στην οικονομία, στην εστίαση, στο καφέ, στα μπαρ.
Από δω και πέρα τι μπορεί να γίνει;
Εμείς αυτό που ζητήσαμε είναι να γίνει η ανασυγκρότηση της Θράκης γενικότερα και του Έβρου με ένα σχέδιο, μια επιτροπή στα πλαίσια αυτού που έγινε και στη Βόρεια Εύβοια. Να συγκροτηθεί μια επιτροπή η οποία να είναι εδώ, να διαβουλεύεται και να μπορεί να λειτουργεί με άνεση.
Δεν πρέπει να τα αφήσουμε πάλι από το ένα υπουργείο στο άλλο. Η κυβέρνηση έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και έστειλε ένα κλιμάκιο. Αυτοί όμως τι μας είπαν: για να κάνεις αίτηση για τα κτιριακά πρέπει να απευθυνθείς σε αυτό το τμήμα, για να κάνεις άλλη αίτηση πας σε άλλο τμήμα κ.ο.κ.. Δεν έχουν όμως την τεχνογνωσία αυτοί που καταστράφηκαν για κάνουν όλες αυτές τις διαδικασίες. Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι να δοθούν χρήματα για την αποκατάσταση των ζημιών, αλλά αυτό που πρέπει να καταγραφεί είναι οι έμμεσες ζημιές, οι οποίες είναι πολύ περισσότερες. Δηλαδή μπορεί να μην κάηκε η επιχείρησή μου, αλλά αν δεν μπορώ να βγάλω παραγωγή για πέντε χρόνια, τι θα κάνω; Και το δεύτερο είναι σίγουρα αυτό που ζητήσαμε ως Επιμελητήρια όλοι εμείς, είναι η αναστολή των πληρωμών για ένα χρόνο, ακόμη και όλων των δημοπρασιών. Αυτά πρέπει να σταματήσουν. Πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας.
Ότι έχει ανακοινωθεί μέχρι στιγμής από την κυβέρνηση, πως το ακούτε;
Περιμένουμε τις επόμενες μέρες, ειπώθηκε ότι θα δοθούν 6 εκατομμύρια ευρώ για αποκατάσταση, αλλά τα θεωρώ πολύ λίγα, όταν για τη Έυβοια δόθηκαν περίπου 371 εκατομμύρια για αποκατάσταση και για βοήθεια. Εδώ μιλάμε για τη μεγαλύτερη καταστροφή τα τελευταία 87 χρόνια για όλη την Ευρώπη.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
