Γράφει η Ευαγγελία Σιαλιάκη
Φεβρουάριος του 1996, βρίσκομαι στην Αθήνα για να ταξιδέψω μέσω Φρανκφούρτης στο Πεκίνο. Έχω μια μέρα καιρό για το ταξίδι μου και αποφασίζω να μπω στο Βιβλιοπωλείο «Η Φωλιά του Βιβλίου» επί της Πανεπιστημίου. Λέω πως δεν μπορεί, κάτι θα βρω, έναν οδηγό, ένα λογοτεχνικό βιβλίο, κάτι επιτέλους που θα με βοηθήσει λίγο να καταλάβω που πάω, τι είναι καλό να έχω κατά νου, για να μην κάνω τουρ-ισμό, αλλά ταξίδι, επί-σκεψη…
Δύο ήταν τα βιβλία που αγόρασα, το «Ταξιδεύοντας, Ιαπωνία-Κίνα» του Καζαντζάκη και το «Δολοφόνοι και Ποιητές» του Ολλανδού διπλωμάτη, σινολόγου και συγγραφέα Βαν Γκούλικ.
Αυτά τα δύο υπέροχα βιβλία που διάβασα πάνω στο αεροπλάνο (το ταξίδι μας Αθήνα-Φρανκφούρτη-Πεκίνο-Νησί Χαϊνάν, κράτησε τριάντα ώρες) ήταν και οι οδηγοί μου να επιμείνω ώστε, εκτός από τα διάφορα αξιοθέατα που θα επισκεπτόμασταν, να παρακολουθήσουμε οπωσδήποτε και «Όπερα του Πεκίνου». Όποιο θέαμα κι αν παρακολουθήσετε από καλλιτεχνικά κινέζικα σχήματα που ταξιδεύουν στον κόσμο, κανένα δεν πλησιάζει έστω και λίγο αυτό που είναι η «Όπερα του Πεκίνου». Το ότι την είδα, το ότι είχα το βίωμα αυτού του εκλεπτυσμένης και μεγάλης τέχνης θεάματος το χρωστώ στον Καζαντζάκη. Αυτό που χρωστώ στον Βαν Γκούλικ είναι το ότι είδα την Κίνα και τους ανθρώπους της, ως χώρα-αυτοκρατορία, ως χώρα με μεγάλη και κραταιά παράδοση κρατικής διοίκησης, ως χώρα που οι άνθρωποι της ζουν κι εργάζονται σαν τα μυρμήγκια, το ένα δίπλα στο άλλο, σε μια ατελείωτη γραμμή χορευτικών κινήσεων που ολοκληρώνεται με τάξη και πειθαρχία ώστε η ζωή να υπηρετείται, να νικάει τον τρομακτικό αριθμό του πλήθους που τείνει στο άπειρο ως χάος.
Τα άρθρα και τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ακολουθήστε τις ειδήσεις του speaknews.gr στο Google News πατώντας εδώ
